Geveltuintje!
2 reacties
Auteursarchief: admin
Loonslaaf again?
Omdat een aantal geplande projecten voor mijn bedrijf maar niet willen beslissen of ze doorgaan of niet, ben ik toch maar even een zoektocht gestart naar een tijdelijke manier ommijn inkomen wat te ondersteunen, en deze week had ik bv. enkelesollicitatiegesprekken via een uitzendbureau.
Zo zat ik gisteren beleefd te luisteren naar een niet al te boeiendejobomschrijving voor de marketingafdeling van een uitgeverij vanschoolboeken, besluitend dat dat em niet ging worden. Zegt de mevrouwvan HR dat ze even de manager ging halen om nog even met mij te praten.Blijf ik 20 minuten zitten wachten, wilde net verontwaardigd weggaantoen er een heel toffe madam binnenstormde, van ICT. HR mevrouw hadhaar even mijn cv laten zien omdat ze dachten dat ik op de ICT-afdelingmisschien nuttiger kon zijn dan op marketing.
Die mevrouw van ICT zag dat ik op papier dé persoonwas waar zij al maanden naar op zoek was. Of ik zin had in een projectom schoolboeken en oefeningen online te zetten. We hebben nog wat gepraat enzaten compleet op dezelfde golflengte, echt een super gesprek. Ze ging mijiets laten weten. Inderdaad, nog voor ik goed en wel de parkeerplaatsafreed, belde Randstad al dat ik maandag mag beginnen aan een niet teversmaden loon.
Zelden gehad dat het op een sollicitatie zo klikte, ik kijk er echt naar uit! Het is al zeker tot 1 september, voltijds.
Dat gaat druk worden als die andere projecten nu ook besluiten door te gaan 🙂
Goe bezig?
Sinds 1 april ben ik officieel gestart met mijn eigen zaak. Maar eigenlijk ben ik ni goe bezig. Echt ni. De afgrond van mijn bankrekening gaapt zijn allerzwartste diepten bloot en ik zou veel harder en gestructureerder moeten (en kunnen) werken. Klanten zoeken, Randstad freelance opbellen, projecten aangaan… Ook mijn administratie bestaat momenteel uit enkele stapels papier zonder orde.
In mijn vrije tijd begin ik weer superenthousiast aan 20 projecten tegelijkertijd en, zoals het een pseudo bipolaire ADHD-er betaamt, geen enkele van deze projecten nadert de voltooiing en het is maar de vraag of dat ooit zal gebeuren. Lol!
En toch en toch… ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld, zo bevrijd van het juk van een job of verplichtingen. Ik moet hier gewoon een evenwicht in vinden. Maar ik amuseer me kostelijk bij wijlen en dat is me 1000x meer waard dan een goedgevulde rekening!
Aan mijn vrienden volgende welgemeende oproep: feed me!
Hahaha! 🙂
GODVERDOMME!
Nog geen jaar geleden zaten we samen ons leven te evalueren Jeroen… onze keuzes, onze paden… Jij gaf mij waardevolle raad en ik jou. Kop op, vooruit met de geit. Duwke in de rug.
Damn. ‘K heb u nodig. Ge zijt er ni. T doe zeer. GODVERDOMME.
Van mistig naar rozig.
Opgejaagd en rusteloos maar tegelijk leeg en inspiratieloos, energieloos een te zwaar wintermoe lichaam meeslepend – dat is in een paar woorden mijn mentale teneur van de afgelopen weken. Opflakkerend verdriet en toenemende wasems van onzekerheid raasden door mijn hoofd en hebben me gedeeltelijk lam geslagen. Dit in schril conrast met de drang om vooruit te gaan. Dit alles resulterend in de mij welbekende chaos in mijn hoofd, de wervelstorm die tot mistige focus leidt…
En wat doet een mens dan? Er zijn steeds een aantal opties om daarmee om te gaan. In mezelf keren en de wereld welgemeend mijn rug toekeren is een reeds vaak beproefde techniek, maar dit keer besloot ik de neerslachtigheid met open vizier te bestrijden en trok ik de wereld in. Mensen had ik nodig. En ik heb ze gevonden. Nieuwe vriendschappen werden gesmeed, oude bijgevijld, drank vloeide rijkelijk en grenzen werden uitgedaagd.
En heeft het deugd gedaan? Absoluut!
Het heeft niet in het minst geleid tot de herontdekking van oude vergeten stukken Joke, stukken die door jaren samenwonen en conformeren naar maatschapelijke normen naar de achtergrond verdrongen waren. Vergeeld in burgertrutterij. Lichtjes in slaap gesust door gemakzucht en luxe.
Ik heb mezelf weer even keihard in de spiegel bekeken en heb besloten de stukken die me niet bevallen aan te pakken. De energie terug winnen, het positivisme, de creatie. Gevuld met nieuwe inspiratie en een golf van goede moed kan ik nu weer even verder. Vandaag een groentenserre bouwen, morgen mijn site (waar ik eindelijk een goed idee voor heb) en volgend weekend mijn huis herinrichten. Mijn winterlijf zomerklaar maken. Kiezen voor roze en grasgroen ipv grijs en bruin.
Ik heb er zin in.
Avanti!
PS: de traditie wil dat dergelijke oplevingen gepaard gaan met een lichte vorm van pathetiek en hoogdravendheid. Uiteraard.
Het AchtPootjesCollectief verhuizen
Vandaag heb ik een belangrijke beleidsbeslissing uitgevoerd ten huize Joke: de verhuis van Koekje en Koffie naar het Amsterdamse. Geen makkelijke beslissing op zich, maar wel gewoon het beste voor iedereen.
In eerste instantie voor mijn katten zelf. In mijn rustige huisje is veel te weinig te beleven voor die twee. Vooral Koffie verveelt zich te pletter en is in antwoord daarop dan maar vadsiger geworden dan een Pasha. Nu en dan een verdwaalde muis is helaas niet genoeg om hen te amuseren. Ook ben ik bijna vaker weg dan thuis, en ik merk aan alles dat dat niet goed is voor hen. Trouwens als ik al thuis ben krijgen de pc of tv alsnog meer aandacht dan het AchtPootjesCollectief. In Hoofddorp hebben ze een groot huis, een grote tuin om in te spelen of luieren en er is altijd iemand aanwezig om ze te overladen met aaien, lekkers of speelmomentjes.
Voor Martin is het ook leuker, want nu moet ik niet telkens ons gezelige samenzijn onderbreken voor een rit naar Antwerpen omdat mijn twee lievelingen een dringende behoefte hebben aan voer en aandacht.
En voor mij? Ik zal wellicht wat vaker daar zijn dan in Antwerpen, maar ik keer wel minimaal een paar dagen in de week terug om mijn zaken te regelen, mijn ouders en vrienden te bezoeken etc. Het zal wel leeg zijn in mijn huisje als ik er kom… Gelukkig breekt binnenkort het mooie weer opnieuw aan en zitten de buren weer op hun terras.
Al was het toch ook onverwacht een zeer emotionele voormiddag.
Het vervelende aan een radio is dat het je op de meest onverwachte momenten ineens met een song kan confronteren, zoals daarstraks met eentje van Pearl Jam, “Black”. Af te leiden aan de beelden en emoties die plots door mij heen raasden moet dit op Jeroens begrafenis gespeeld zijn, al herinner ik me er helemaal niks van…
De stekende pijn en wanhoop herinner ik me wel, en die was weer even heel intens aanwezig… onstopbaar en snoeihard.
Wat het ineens dubbel emotioneel maakte om mijn twee dames te verhuizen, tenslotte is met name Koekje nog een laatste echte restantje van het Joke & Jeroen-tijdperk.
Op de grens met Nederland ben ik even gestopt om een broodje te eten, en heb ik willekeurig een cd opgezet. “Far Off Places” klonk uit de speakers… en daar gingen de hete tranen weer. Ik heb me een jankmoment gegund. Martins autootje daarna in eerste zettende sprak ik mijn twee angstige bontjasjes in de auto bemoedigend toe: “Komop dames, niet zo treuren, wij slaan er ons doorheen, wij drietjes! Wij zijn survivers! Zo, en nu op naar nieuwe dingen!” En de verdere rit hebben we genoten van het zonnetje, Koekje op een doos op de passagiersstoel, Koffie op de achterbank. Gewoon lekker los, en ze zijn heel braaf geweest.
Weer een hoofdstuk een beetje afgesloten?
Komop microobje doe maar kriebeleh kriebeleh
Is het niet het Citroën-virus dat opspeelt, dan is er wel een andere microbe die in mij welig tiert dezer dagen: die van het tuinieren. Want ik mag weer los gaan met schepjes, rijfjes, snoeischaartjes en liters compost, om van Martins braakliggend veld een tuin te maken.
Vorige week hadden we bij diverse tuinzaken 150 plantjes gekocht en die moesten de grond in. Maar dank zij het prachtige *kuch* weer van de afgelopen week is die job uitgesteld tot gisteren. Wat een werk! Maar het resultaat mag er hopelijk binnen een paar maanden zijn! Centraal een prachtige crème pioen, daarrond sprookjesachtige papavers, kaarsjeskruid, geraniums (de echte, niet die kitschzooi van een pelargonium), en nog een berg lichtroze tot witbloeiends voor rond de vijverpartij. En een 10 meter lange haag lavendel om een lelijk muurtje te camoufleren. Ik verheug me al op het bijhorende bijengegons en gevlinder!
Nog wat hortensia’s bijgesnoeid, een totaal mislukt gegroeide wilg ontworteld en ergens op een minder zichtbare plek gezet, nog een compleet dichtgeslibt stuk oude tuingrond omgespit en van compost voorzien… tegen de avond had ik geen rug meer over!
In samenzwering met Jennifer is beslist dat ik een stuk van deachtertuin mag ombouwen tot groenten-cottagetuin en naast het huis komteen kleinfruittuin. Alles opzij, keukentafel leeg en kleurpotloden en gommen bij de hand,meetlatjes en stapels boeken en tijdschriften want Joke gaat driftig tuinplannenmaken. Een geschikt vierslagstelsel uitdokteren, zaai- en oogsttijden op elkaar afstemmen, schaduwplannetjes maken… heerlijk.
En die strakke vijver? Wacht maar… met watzuurstofplanten, een flinke bussel lange rieten en wat drijvend groen isdeze plas straks zeer geschikt voor… kikkers! Hopelijk slaag ik erdeze keer wel eens in om het deze mooiste der dieren zo naar de zin te maken datze zich in deze vijver komen nestelen. Het schepnetje om enthousiast kikkerdril en dikkopjes te zoeken staat al klaar!
Jaja… laat de lente maar komen, ik ben er klaar voor! Hopelijk kan mijn rug nog volgen.
Anderhalve kilo koper
Anderhalve kilo koper. Dat is afgelopen weekend uit Dora gekomen. In de vorm van overtollige, vreemd aan elkaar geknoopte of gewoon slechte bedrading.
Exact een jaar geleden kwam mijn verhuis uit Mol heel dichtbij terwijl ik in een sneltempo Dora versie 3.0 Phenikzzzzz nog aan het afbouwen was, geassisteerd door een toen al verhuisde Jeroen voor de lastige zaken als bedrading.
De kabelboom van de oorspronkelijke viercilinder werd aan een stuk boom van de oude Dora geknoopt, verlengingen werden gemaakt vanwege de fliptop met -toen nog- geïntegreerde motorkap… en als iets niet werkte… ach dan trokken we er wel een draadje bij… Alles onder het mom van “voorlopig doet-ie het, later moeten we het nog eens goed doen.”
Echt geweldig reed mijn nieuwe eend echter niet, en een extra lambdasensor (die de lpg beter doseert) en een upgrade van de onsteking brachten geen soelaas, eerder integendeel. De grote verdachte hiervan was de bedrading, en hoe meer zaken erbij werden aangelegd, hoe instabieler het allemaal werd.
En ja, ik wist al lang dat ik daar wat aan moest doen, maar mijn kennis van elektriek is beperkt, dus ik had assistentie nodig. Maar in de maanden na de zomervakantie stond mijn hoofd echt ergens anders naar, en later heb ik wel mensen gecontacteerd om me te helpen, maar er kwam altijd iets tussen.
Tot afgelopen weekend. Hortend en pruttelend ben ik naar Mook gereden waar ik super gastvrij ben ontvangen door Hubert en Judith en hun dochtertje Lisette, geweldige mensen die ik al zo lang ken als ik naar meetings ga. Hubert was één van die warme zielen die me had aangeboden te helpen. Dus afgelopen weekend hebben we heel relaxt de bedrading van Dora heraangelegd, en we zijn best wat vreemde constructies tegen gekomen. Elke draad die heraangelegd werd of nieuw getrokken kreeg een nieuw stekkertje met soldeerverbinding, echt een leuk klusje! Daarna krimpkousje eroverheen, dat komt echt NIET meer los.
Zaterdag hebben we het belangrijkste punt gedaan: contact naar ontsteking. Zondagochtend een testritje. Ik verwachtte een lichte verbetering, een iets soepeler werken der dingen, maar nee hoor…
…van een logge, vooroorlogse moeilijk pruttelende Lada reed ik ineens met een mini Ferrari: eindelijk voelde ik de significante verschillen van de lambdasensor en de 123!!! Heerlijke trekkracht! Het motortje klonk niet meer als een zichzelf voortslepende dakloze, maar als een jonge ambitieuze accountant! Het bekende naaimachientje ronkte als nooit tevoren!
De hele zondag in het heerlijke lentezonnetje de rest van de bedrading aangepakt, zo hebben we de nu overbodige fliptopbedrading verwijderd (fliptop was afgekeurd dus was weer een motorkapscharnier gemonteerd). Het werd heel leeg onder de motorkap!
Dit was echt een weekendje van enorme vooruitgang, maar geheel zonder stress, meer iets van “pompompom, waar zouden we dit draadje eens trekken, pompompom”, kopje koffie erbij, heerlijke broodjes-met-zalm-en-champagnelunch… Er zijn echt slechtere momenten in het leven. En zondagavond in het donker de spannende testrit met een drupje regen erbij… maar alles deed het meer dan prima! De opvallendste getuigen van mijn stroomverbetering zijn de lampjes die mij vanuit het dashbord enthousiast toestralen ipv een beetje duf voor zich uit te gloeien…
Maar ben ik nu op weg naar een saaie betrouwbare auto?
Even diende deze enge gedachte zich aan… maar gelukkig werd ik meteen gerustgesteld door een flinke hoeveelheid waterdamp tegen de voorruit terwijl de verwarming aanstond… dat mij sinds enkele jaren bekende fenomeen wijst op een lekje in het watersysteem van de lpg. Gelukkig maar, stel je voor dat ik me zou gaan vervelen!
Autoblues
Er zijn van die periodes dat ik soms oprecht twijfel aan mijn gezonde verstand en mijn absurde doorzettingsvermogen om toch maar met mijn twee oudjes te blijven rijden.
Al maanden sukkel ik met Dora, die me op de meest wazige momenten in de steek heeft gelaten. Telkens kwam het neer op een storing in de ontsteking, al dan niet veroorzaakt door een heel slecht aangelegde kabelboom. De laatste twee keren was het een kapotte sensor. Het danig beu zijnde koos ik voor de financieel minst interessante oplossing: door een bevriend garagist een 123-ontsteking laten monteren. Dan ben ik alvast van die Visa-rommel af. Tenslotte is de Visa-ontsteking oud en daardoor niet meteen de meest betrouwbare.
Omdat de 123 niet meteen verkrijgbaar was, heb ik mijn 1963er ami6 Oscar tijdelijk weer van stal gehaald. Goeie ouwe trouwe roze Oscar. Trouw? Nee hoor, nog voor het einde van de eerste rit had hij al vier keer een kruispunt onveilig gemaakt (inclusief rondpunt van Wijnegem) door stil te vallen en weigeren te starten. ZUCHT.
Ook in mijn straat was het prijs, waar mijn twee jonge, sportieve buurmannen lachend stonden te zwaaien terwijl een rolstoelgebruiker en hoogbejaarde man mij hielpen mijn Oscarretje in een parkeerplek te duwen. Wat was dat van die buren en verre vrienden?
Ok, diagnose was snel gesteld: contactslot was aan het pruttelen. Een overbrugging gemaakt met een draadje en Oscar reed weer prachtig. Dan maar even een tussenstop in het amimagazijn op weg naar Hoofddorp. En ja hoor… met zijn nieuwe contactslot deed Oscar het weer prima. Eventjes toch…
Starten ging na een aantal dagen en honderden kilometers (die eerder vermelde verre vrienden) steeds moeizamer, ook met starthulp. Dus eergisteren dan maar kleppen gesteld en de bougie-elektrodeafstand alsook contactpuntjesafstand weer afgesteld. Alles week niet al te erg af, maar al deze kleine verbeteringetjes zorgden ervoor dat mijn Franse vriend weer heerlijk startte en pruttelde.
Dus vertrok ik gisteren naar Antwerpen vanuit Hoofddorp… na een paar kilometer zag ik dat mijn "voltbol" harder begon te branden (prehistorische voltmeter in de vorm van een rode hoogtezonlamp die brandt als er te weinig accuspanning is). De ami laadt niet bij! Nog voor ik van de snelweg kon hoorde ik een onheilspellend geratel en ja hoor… de ventilator was losgelopen! Op een superdruk stukje snelweg met smalle pechstrook naast de voorbijrazende vrachtwagens ben ik erin geslaagd om de ventilator doorheen de grille terug op zijn plaats te draaien en even later stond ik te kleumen op een parkeerplaats om de ventilator en alternator stevig vast te zetten. Maar het bleek een maat voor niks. Nog een poging gedaan in de ijzige wind om de V-snaar iets strakker te zetten, maar nee hoor, er laadde bijna niets meer bij.
Dan maar teruggekeerd naar Martin, waar ik zijn rode Blikje meekreeg naar Antwerpen. Dit weekend toch maar eens goed nameten, ik verdenk de spanningsregelaar. Alternator is dacht ik een nieuwe, maar kan altijd zijn dat koolborstels versleten zijn.
Deze week was Dora eindelijk klaar, ik ben ze net gaan ophalen, en ze startte inderdaad als een zonnetje en ook rijden ging prima, behalve in de drie (hikkend inhouden) en een stevige backfire aan het rode licht… Iets zegt me dat ik nog niet aan het einde van mijn zorgen ben met haar.
Het is dat ik in twee uniek, heerlijk rijdende en dondersmooie auto’s rijd, anders had ik ze al lang ingeruild voor iets comfortabelers. Maar ik zou ze ondanks alles niet willen missen. Al is elke rit een onvoorspelbaar avontuur… Ach ja… misschien is DAT de reden van mijn verslaving wel.
Kloteklanten
Ik word er zo moe van. Continue behandeld te worden als een wandelende melkkoe. Onder het mom van "Consumeren zal je!" worden we systematisch van euroval naar euroval gelokt. En het erge is, niemand komt ertegen in opstand. We klagen erover, maar op het einde betalen we braafjes het gelag. Letterlijk en figuurlijk. We worden uitgezogen tot de laatste cent die we hebben. Of neen, dan sluit je toch een leninkje af? Koop je op krediet?
Voorbeeld. De bank biedt je fantastische mogelijkheden aan met een nieuwe kaart, maar "vergeet" er bij te vermelden dat je voor die opties wel een honderdje mag neertellen. Dus hoef je dat allemaal niet. "Dat kan niet mevrouw. U MOET die kaart nemen met al die OPTIES want er is geen andere." Zoek de tegenstrijdigheiod in de woorden met kapitalen.
De internetprovider is ook zo’n leuke. Hulp krijg je niet nadat je een veel en veel te duur abonnement hebt afgesloten. "Red jezelf maar, beste Kloteklant! Of bel naar ons erg dure betaalnummer!" Waar je eerst 20 menu’s moet doorlopen om daarna je klantnummer te moeten ingeven. Heb je dat niet meteen bij de hand, dan heb je dikke pech, de hoorn wordt ingegooid en je bent ettelijke beleuro’s armer. En geef je het klantnummer met heel veel moeite toch in, krijg je daarna een medewerker aan de lijn… die je klantnummer vraagt! En heel onbeleefd op je protest antwoordt dat hij het ook niet uitgevonden heeft. En die je uiteindelijk niet kan helpen "want dan had u een ander betaalnummer moeten bellen. Staat dat niet op de site? Oh dat zou kunnen, ik zeg het u nu toch!??"
Maar wat echt alles slaat is de maffieuze praktijken van concertorganisatoren. Voorbeeld: de Fikskes in Paradiso. Niks mis mee, prima concert maar het heeft me echt zuur gekregen.
Ten eerste kost een ticketje slechts 7,50. Leuk! Een prikje! Doen we!
Maar dat ticket kan je niet meer bij Paradiso zelf kopen, dus moet je online of via het postkantoor. Volgens degene die het ticket is gaan halen moet je ook op het Postkantoor de verzend/administratiekosten ter waarde van bijna 2 euro bijbetalen, of je nu zelf afhaalt of niet. En daar eindigt het niet, nee. Want om de Paradiso binnen te komen moet je lid zijn. Drie euro, aub! Voor een maandje lidmaatschap. Dat je bijna nooit in Amsterdam komt en al zeker niet in de Paradiso zal hen compleet worst wezen. Binnen swingen de drankprijzen ook al de spreekwoordelijke pan uit. En dan begint het concert meer dan een uur later dan aangegeven, want er was in Paradiso nog een groep aan het spelen en blijkbaar mag men niet tegelijkertijd optreden. Maar dat zal wel een wetgeving zijn die bij het printen van de affiches nog niet bekend was, daar stond echt wel "concert 22u15".
Maar met als gevolg dat ik daarna aangewezen was op de veel minder frequent rijdende nachtbus. Dus een extra consumptie om het uur langer wachten op de bus te verzachten, en daarna het dubbele van de prijs voor de nachtbus, die uiteraard net zijn op internet beloofde aansluiting met de bus naar Hoofddorp mistte. Ik was nochtans de enige passagier en de bus heeft stevig doorgereden. Maar niet getreurd, voor een schamele 2 euro kan je een met een snauw afgeleverde lauwe koffie krijgen in Schiphol. In een kartonnen bekertje uiteraard, met de niet mis te verstane boodschap "beste consument: wij, de leveranciers van deze wereld, minachten u".
En wij? Wij laten het gebeuren.