Opgejaagd en rusteloos maar tegelijk leeg en inspiratieloos, energieloos een te zwaar wintermoe lichaam meeslepend – dat is in een paar woorden mijn mentale teneur van de afgelopen weken. Opflakkerend verdriet en toenemende wasems van onzekerheid raasden door mijn hoofd en hebben me gedeeltelijk lam geslagen. Dit in schril conrast met de drang om vooruit te gaan. Dit alles resulterend in de mij welbekende chaos in mijn hoofd, de wervelstorm die tot mistige focus leidt…   

En wat doet een mens dan? Er zijn steeds een aantal opties om daarmee om te gaan. In mezelf keren en de wereld welgemeend mijn rug toekeren is een reeds vaak beproefde techniek, maar dit keer besloot ik de neerslachtigheid met open vizier te bestrijden en trok ik de wereld in. Mensen had ik nodig. En ik heb ze gevonden. Nieuwe vriendschappen werden gesmeed, oude bijgevijld, drank vloeide rijkelijk en grenzen werden uitgedaagd.

En heeft het deugd gedaan? Absoluut!
Het heeft niet in het minst geleid tot de herontdekking van oude vergeten stukken Joke, stukken die door jaren samenwonen en conformeren naar maatschapelijke normen naar de achtergrond verdrongen waren. Vergeeld in burgertrutterij.  Lichtjes in slaap gesust door gemakzucht en luxe.

Ik heb mezelf weer even keihard in de spiegel bekeken en heb besloten de stukken die me niet bevallen aan te pakken. De energie terug winnen, het positivisme, de creatie. Gevuld met nieuwe inspiratie en een golf van goede moed kan ik nu weer even verder. Vandaag een groentenserre bouwen, morgen mijn site (waar ik eindelijk een goed idee voor heb) en volgend weekend mijn huis herinrichten.  Mijn winterlijf zomerklaar maken. Kiezen voor roze en grasgroen ipv grijs en bruin.   

Ik heb er zin in.

Avanti!

PS: de traditie wil dat dergelijke oplevingen gepaard gaan met een lichte vorm van pathetiek en hoogdravendheid. Uiteraard.