OK je hebt taalkunde
gestudeerd.
De geschiedenis,
de klankevolutie,
de diverse richtingen.
Je hebt grammatica
geblokt, zeer diepgaand.
Oud-Engels,
Middelnederlands,
de hele zwik.

Maar nu zie je het
van dag 1 ontstaan
in een mini-mensje.

En dan merk je
dat het taalcentrum
explodeert
in dat kleine koppie.

Ik praat altijd
normaal met haar
benoem de meeste dingen
gewoon met hoe ze heten
geen woefke, geen tuut
maar een hondje en een auto.

Maar dat ze feilloos
magneetjes terughangt
op de koelkast
haar voetjes uitsteekt in bad
en op haar dikke buik roffelt
van zodra je erom vraagt
dan is dat gewoon
wonderlijk.

Ze verzint zelf gebaren
ik weet perfect
wanneer ze eten wil
of drinken
of zelfs haar melk.

Praten doet ze honderduit
en de woordjesschat
groeit wekelijks.
Al ben ik wellicht
de enige die ba(l) puss en tjt
begrijpt.
Maar daar gaat het om.

Wij begrijpen elkaar.
Een nieuwe fase,
die ons allebei
heel goed ligt.

Gezinneke Babbelwey 🙂

Woordjes.
Naast gebaren
een nieuwe manier
om dingen
te zeggen.

• T’tzj       (tutje)
• Bá!          (bal, ballon, ronde dingen)
• P’s!         (met heel korte oe)
• Kidzj       (kindje, baby)
• Pidzj       (pietje, opa’s woord voor vogel)
• A-jaa!      (de rest van de wereld).

De hele dag
dat vingertje
richting iets
wat ze zeggen kan.

Of ook heel lief
dan gaat ze voor je staan
en met datzelfde vingertje
leraarsgewijs omhoog
“badjebadjebadjeba!
bodjebodje
dabbedabbedabbedja!”

Eén jaar.
De eerste woordjes
de eerste stapjes.
Communicatie verbetert
zienderogen.

MAAR.

Al dat nieuws
zorgt voor frustratie
angsten
en verwardheid.

Dus wordt er geweend,
gekrijst, gegild.

Eten, slapen, alleen spelen,
het lijkt wel
of ze elke seconde
zwaar mishandeld wordt.

Haar zin zal gekregen worden.
Vingerwinderij wordt ingezet.
Lukt het niet met stroop,
dan maar met azijn.

Theatraal gaat de uk
tegen de vlakte,
in buiklig
armpjes boven het hoofd
en vuistjes
-of voorhoofd-
bonken op de vloer.
Begeleid met
hysterisch gegil.
En dikke bungels
krokodillennat.

Of urenlang gejengel.
Tot elke zenuw
in je lichaam knapt.

‘Gelukkig’ blijkt
het typisch voor
éénjarigen.
En een prima
voorbereiding
op wat erger is.
Terrible twos…

Ik kijk er niet naar uit.

Stapperdestap

Daar gaat ze.
Eerst wat wankel
enkele kleine stapjes
aan de hand.

Dan, heel voorzichtig,
een paar stapjes
richting mama. Alleen.

Zo ging het al
een dikke maand.
Na een paar stapjes
toch weer kruipen.
Die materie wordt
beter beheerst.

Maar deze week
is ze écht weg.

De hele tijd
stapt ze op en neer.
Ontdekt de voordelen.
Knuffel kan mee.
Twee knuffels ook.
Eten kan al lopend.
Iets van tafel pakken
gaat nog makkelijker
als je er iets vanaf staat.

En mama
ontdekt de nadelen.
Handje wordt losgerukt
eigen wegjes
worden verkend.
Niet toevallig
nooit de weg
die mama wil.

Zwaartekracht
wordt hardnekkiger
de frustratie erger,
troostmodus
vertiendubbelt.

Iets van tafel pakken
gaat nog makkelijker
als je er iets vanaf staat.

Het heeft ook voordelen.
Gelukkig maar.
Mijn rug is alvast blij
en de broekjes
en kousebroeken
blijven gevrijwaard
van slijt en vuil.

Om maar te zwijgen
over hoe
uber-uberschattig
zo’n klein stappemeisje is…

En dan doe je al maanden
babygebarentaal
gewoon uit
kerjeuzeneuzeteit
en ook
omdat je hebt gehoord
dat ze zich zo
veel vroeger
verstaanbaar
kunnen maken.

Maar tot voor kort
was het handgebaren
vooral
eenrichtingsverkeer.

Tot plots het gebaar
voor “gedaan!”
werd opgepikt.
Sinds een paar weken
wordt elke maaltijd
zo beëindigd.
Genoeg is genoeg.
Aandringen
heeft geen zin!

Ook drinken,
kietelen,…
genoeg is genoeg.

Een paar weken geleden
deed ze een apart gebaar.
Spontaan.
Ik maakte daar
“knuffelen” van
en gebruikte dat
regelmatig.
Sinds een paar dagen
doet ze het heel vaak
en dan knuffel
ik haar murw
en giert ze het uit.
En ik krijg een knuffel terug
als ik erom gebaar.

Maar alle andere gebaren
die ik al maanden deed
werden genegeerd.

Tot vanavond.
Bij het in bedje leggen
deed Rosa
vuistje open
vuistje dicht.
Het gebaar voor melk.
Ik dacht “die zegt dada”
dus ik dada-dada
vrolijk terug.
Slaapwel!
Rosa zet zich recht
en herhaalt
het gebaar.
Jaja, dada!
En nog eens,
dwingender,
nadrukkelijk.
Huh?
Doe jij nu melk?
Oooooooooooh!
Ik ben
de avondmelk vergeten!

Slim kind!

En vooral:
superhandig!

Ondertussen is ze 1.
Gisteren geworden.
Mijn lieve Grote Meid.
1 jaar mama,
1 jaar trots
1 jaar emotie
1 jaar knuffelen.

Van borst tot fles
tot boterham.
Van gevoerd worden tot
met de handjes eten.
Van liggen over kruipen
naar staan en stappen.
Van pruttelen naar gorgelen,
dan kleine klankjes
en brute brabbels.
En soms -per ongeluk-
een woord.

Van wapperende handjes
naar duwen, grijpen, pincet.
Pietepollekespakken.
Van handjes wapperen
naar gerichte gebarentaal.
Van opgetild worden
naar zelf aan mama’s benen
hangen.
Van 20 cm zien
tot op 5 meter
een pluisje zien liggen.

Van stilletjes liggen
naar turbospurten
naar datzelfde pluisje.
Dat eindigt in de mond.
Die eerst tandeloos was
maar ondertussen
al 8 tandjes telt.

Ondertussen is ze 1.
Mijn kleine grote meid.
Al heel veel genoten
en van geen seconde spijt.

En dan plots
krijg je
een echte knuffel
zomaar, ineens
warme handjes
in je nek
en het hoofdje
tegen je wang,
de zachte haartjes
warm
en donzig.

Of hoe een moederhart
smelten kan.