Stapperdestap

Daar gaat ze.
Eerst wat wankel
enkele kleine stapjes
aan de hand.

Dan, heel voorzichtig,
een paar stapjes
richting mama. Alleen.

Zo ging het al
een dikke maand.
Na een paar stapjes
toch weer kruipen.
Die materie wordt
beter beheerst.

Maar deze week
is ze écht weg.

De hele tijd
stapt ze op en neer.
Ontdekt de voordelen.
Knuffel kan mee.
Twee knuffels ook.
Eten kan al lopend.
Iets van tafel pakken
gaat nog makkelijker
als je er iets vanaf staat.

En mama
ontdekt de nadelen.
Handje wordt losgerukt
eigen wegjes
worden verkend.
Niet toevallig
nooit de weg
die mama wil.

Zwaartekracht
wordt hardnekkiger
de frustratie erger,
troostmodus
vertiendubbelt.

Iets van tafel pakken
gaat nog makkelijker
als je er iets vanaf staat.

Het heeft ook voordelen.
Gelukkig maar.
Mijn rug is alvast blij
en de broekjes
en kousebroeken
blijven gevrijwaard
van slijt en vuil.

Om maar te zwijgen
over hoe
uber-uberschattig
zo’n klein stappemeisje is…