En dan zit je
in de zetel
terwijl het wurm
kruipend
de kamer verkent
onder half
toeziend oog
van mama.
En dan
verschijnt plots
een knuffelhaartjeskopje
naast je benen.
De pruts zit
op haar knietjes.
Toch?
Tot je merkt
dat een mollig armpje
op de zetel rust
en de guitige ogen
afwachtend vragen
wanneer mama
het merken zal.
Wat dan?
Oh je staat
op je voetjes.
Eh?
Je voetjes?
Helemaal alleen?
De stralende
triomfantelijke lach
die volgt
op je ontdekking
is er eentje
die je nooit
maar dan ook
nooit
meer vergeet.
Leuk zeg, ze heeft er duidelijk zin in om de mobiliteit rap uit te breiden! 🙂
Ja echt, die is zo blij als een kleuter op speed in een ballenbad, nu ze lekker zelfstandig kan rondhossen. En dat staan wil ze al vanaf een paar weken, en nu kan ze het zelf bewerkstelligen, dat kind is supergelukkig. Ze stapt ook al een tijdje aan twee handjes, man dat snuitje dat ze er dan bij trekt, gelukzalig gewoon. Zal het eens proberen te filmen, zo stralend hihi.
Ik vrees dat ik ermee naar sport moet later 🙁
(als ze maar geen voetballer wordt…)