Vandaag heb ik een belangrijke beleidsbeslissing uitgevoerd ten huize Joke: de verhuis van Koekje en Koffie naar het Amsterdamse. Geen makkelijke beslissing op zich, maar wel gewoon het beste voor iedereen.

In eerste instantie voor mijn katten zelf. In mijn rustige huisje is veel te weinig te beleven voor die twee. Vooral Koffie verveelt zich te pletter en is in antwoord daarop dan maar vadsiger geworden dan een Pasha. Nu en dan een verdwaalde muis is helaas niet genoeg om hen te amuseren. Ook ben ik bijna vaker weg dan thuis, en ik merk aan alles dat dat niet goed is voor hen. Trouwens als ik al thuis ben krijgen de pc of tv alsnog meer aandacht dan het AchtPootjesCollectief. In Hoofddorp hebben ze een groot huis, een grote tuin om in te spelen of luieren en er is altijd iemand aanwezig om ze te overladen met aaien, lekkers of speelmomentjes.

Voor Martin is het ook leuker, want nu moet ik niet telkens ons gezelige samenzijn onderbreken voor een rit naar Antwerpen omdat mijn twee lievelingen een dringende behoefte hebben aan voer en aandacht.

En voor mij? Ik zal wellicht wat vaker daar zijn dan in Antwerpen, maar ik keer wel minimaal een paar dagen in de week terug om mijn zaken te regelen, mijn ouders en vrienden te bezoeken etc. Het zal wel leeg zijn in mijn huisje als ik er kom… Gelukkig breekt binnenkort het mooie weer opnieuw aan en zitten de buren weer op hun terras.

Al was het toch ook onverwacht een zeer emotionele voormiddag.
Het vervelende aan een radio is dat het je op de meest onverwachte momenten ineens met een song kan confronteren, zoals daarstraks met eentje van Pearl Jam, “Black”. Af te leiden aan de beelden en emoties die plots door mij heen raasden moet dit op Jeroens begrafenis gespeeld zijn, al herinner ik me er helemaal niks van…

De stekende pijn en wanhoop herinner ik me wel, en die was weer even heel intens aanwezig… onstopbaar en snoeihard.

Wat het ineens dubbel emotioneel maakte om mijn twee dames te verhuizen, tenslotte is met name Koekje nog een laatste echte restantje van het Joke & Jeroen-tijdperk.

Op de grens met Nederland ben ik even gestopt om een broodje te eten, en heb ik willekeurig een cd opgezet. “Far Off Places” klonk uit de speakers… en daar gingen de hete tranen weer. Ik heb me een jankmoment gegund. Martins autootje daarna in eerste zettende sprak ik mijn twee angstige bontjasjes in de auto bemoedigend toe: “Komop dames, niet zo treuren, wij slaan er ons doorheen, wij drietjes! Wij zijn survivers! Zo, en nu op naar nieuwe dingen!” En de verdere rit hebben we genoten van het zonnetje, Koekje op een doos op de passagiersstoel, Koffie op de achterbank. Gewoon lekker los, en ze zijn heel braaf geweest.

Weer een hoofdstuk een beetje afgesloten?