Categoriearchief: Rauwe lijntjes

Nu even niet!

Geen lied kan
het overstemmen,
geen penseel
schildert het weg.

De ochtendster
schijnt even niet.
De nacht blijft
nog even hangen.

Je verwelkomt
oude bekenden:
omhelst
Frustratie en Degoutatie,
omarmt
Twijfel en Schaamte.

Ze verzamelen
allemaal samen
op het feestje
net onder
je zonnevlecht.

Tot plots!
een gevecht!
Van krachten en
machten.
Van smachten.
Naar?

Dan de eruptie!
Pupillen verdringen de iris
donkerrood het aanschijn,
spieren spannen.

De sprong!
De vlucht!
Vleugelslagen!

Vleugellam…

De klap.
De holder. De bolder.
De zucht.

Een implosie.

Morgen zal ik
wel weer vrolijk zijn
en blond,
en schattig,
en lief.

M A A R . N U . E V E N . N I E T !

(nu schrijf ik even hele slechte powezie).

Ja, Jeroen…

JenjHet is ondertussen een jaar geleden dat mijn wereld drastisch op zijn kop werd gezet.
Jij reed van je werk naar huis maar je bent nooit aangekomen.

Toen heb je een enorme leegte geslagen bij mij.

Voor mij was dat de start van een heel wezenloos jaar.
Want verdriet is een raar beestje, het neemt je naar plekken waar je niet wil zijn…

Maar verdriet slijt ook. De snijdende pijn ebt weg.
Het litteken blijft, en uiteraard val ik nog wel eens met natte wangen in slaap of word ik erg geraakt door slecht nieuws. Als ik er écht aan denk doet het pijn als op de eerste dag, maar die momenten worden iets zeldzamer. Gelukkig maar.

Vaak vraag ik me af hoe jouw leven er nu zou uitzien. Zou je Ghibli nog heel zijn? Zou je erin geslaagd zijn om de Mazu tot viercilinder om te bouwen? Zou je al alleen wonen of nog steeds op je kamertje in Haler? Zou je een nieuwe vriendin hebben of nog steeds veel feesten? Zou je nog in Venlo werken of ergens anders?

En wij? Zouden wij nog zijn gaan surfen vorige zomer, zoals afgesproken? Zou jij mij een goeie pc hebben kunnen prepareren voor mijn zaak? Zou je me nog helpen met Dora?

Ach ja…
het heeft weinig zin me dat af te vragen, dat weetik ook wel, maar het sluipt er automatisch in.

Nochtans, ik had je goeie raad zeker kunnen gebruiken de afgelopen maanden. Ik had je relativerende woorden erg op prijs gesteld. Er is veel gebeurd en ik ben in ieder geval door een vrij zwart jaar gegaan.

Maar daar ben ik doorheen nu. Het licht schijnt weer aan de horizon, mensen inspireren mij weer, energie is er terug, vrolijke periodes worden langer en regelmatiger.

Ik heb mijn focus verlegd. Ik heb mijn huis geschilderd en heringericht.
Oude vrienden en kennissen zijn weer opgedoken. Met mijn zaak begint het goed te gaan. Ik voel me sterker dan ik me in lange tijd gevoeld heb…
de negatieve spiraal van de afgelopen jaren is sinds kort echt doorbroken.

Het is compleet uit mijzelf gekomen. Dat is nieuw voor mij. Het verrijkt mij. Op een manier die ik nooit voor mogelijk heb gehouden. Ik voel me trots op mijzelf.

Ik kan dingen in mijn eentje dragen!

En ja, soms tref ik wel weer een sombere bui, soms hang ik weertussen donderwolkjes of regenbuien. Ik mis je nog steeds als de hel, maar je bent ook mijn lichtpuntje.

Onze laatste gesprekken galmen regelmatig na en bieden me troost en steun op moeilijke momenten. Niet lang voor je dood heb je me herhaaldelijk gezegd dat je wist dat een klotegevoel overgaat. Dat je jezelf daaraan vastklampte in je donkere uren, want je wist dat je je beter zou gaan voelen. Je had gelijk, Jeroen. Het gaat weg, vervaagt. Maakt zelfs plaats voor iets rijkers.

En wat er gebeurd is?
Dat heeft ondertussen zijn vaste plekje gekregen.
Op de eerste rang.

Uiteraard was ik graag gespaard gebleven van dit alles, maar toch… ergens heeft het me ook gevormd, sterker gemaakt.
Me inzichten gegeven die ik anders nooit had gehad. Over mezelf, over anderemensen, over hoe de dingen werken…

Ik beeld je vooral in als één van mijn beschermengels. In die hoedanigheid heb je me in ieder geval de afgelopen weken zeergoeie diensten bewezen…  Job well done!

Straks is er een herdenkingsbarbecue die je pa organiseert, passeer er ook even.

Het wordt alvast een “cars previously owned by J.Cats”-reünie…

En dit weekend gaan we je met ons Zweudenclubje herdenken in de Ardennen, op die gezellige camping waar jij toen die prachtige vooroorlogse Bugatti’s achterna bent gecrosst in wat toen nog de viercilinder was. Laat de family packs chips en Icetea light maar aanrukken!

En de tissues want ik vrees dat er nu en dan ook een traantje gaat bungelen.

Want ik ben zeker niet de enige die je mist…

——

PS: de foto in dit stukje is zowat de laatste van het J&j tijdperk. Ik vond hem wel schattig (ik vrees zelfs dat het zowat de enige foto is waar wij met twee op staan)

xxx

GODVERDOMME!

Nog geen jaar geleden zaten we samen ons leven te evalueren Jeroen… onze keuzes, onze paden… Jij gaf mij waardevolle raad en ik jou. Kop op, vooruit met de geit. Duwke in de rug.

Damn. ‘K heb u nodig. Ge zijt er ni. T doe zeer. GODVERDOMME.

 

Het AchtPootjesCollectief verhuizen

Vandaag heb ik een belangrijke beleidsbeslissing uitgevoerd ten huize Joke: de verhuis van Koekje en Koffie naar het Amsterdamse. Geen makkelijke beslissing op zich, maar wel gewoon het beste voor iedereen.

Liever_met_de_motorIn eerste instantie voor mijn katten zelf. In mijn rustige huisje is veel te weinig te beleven voor die twee. Vooral Koffie verveelt zich te pletter en is in antwoord daarop dan maar vadsiger geworden dan een Pasha. Nu en dan een verdwaalde muis is helaas niet genoeg om hen te amuseren. Ook ben ik bijna vaker weg dan thuis, en ik merk aan alles dat dat niet goed is voor hen. Trouwens als ik al thuis ben krijgen de pc of tv alsnog meer aandacht dan het AchtPootjesCollectief. In Hoofddorp hebben ze een groot huis, een grote tuin om in te spelen of luieren en er is altijd iemand aanwezig om ze te overladen met aaien, lekkers of speelmomentjes.

Voor Martin is het ook leuker, want nu moet ik niet telkens ons gezelige samenzijn onderbreken voor een rit naar Antwerpen omdat mijn twee lievelingen een dringende behoefte hebben aan voer en aandacht.

En voor mij? Ik zal wellicht wat vaker daar zijn dan in Antwerpen, maar ik keer wel minimaal een paar dagen in de week terug om mijn zaken te regelen, mijn ouders en vrienden te bezoeken etc. Het zal wel leeg zijn in mijn huisje als ik er kom… Gelukkig breekt binnenkort het mooie weer opnieuw aan en zitten de buren weer op hun terras.

Nieuwe_haard_is_aanvaardAl was het toch ook onverwacht een zeer emotionele voormiddag.
Het vervelende aan een radio is dat het je op de meest onverwachte momenten ineens met een song kan confronteren, zoals daarstraks met eentje van Pearl Jam, “Black”. Af te leiden aan de beelden en emoties die plots door mij heen raasden moet dit op Jeroens begrafenis gespeeld zijn, al herinner ik me er helemaal niks van…

De stekende pijn en wanhoop herinner ik me wel, en die was weer even heel intens aanwezig… onstopbaar en snoeihard.

Wat het ineens dubbel emotioneel maakte om mijn twee dames te verhuizen, tenslotte is met name Koekje nog een laatste echte restantje van het Joke & Jeroen-tijdperk.

Op de grens met Nederland ben ik even gestopt om een broodje te eten, en heb ik willekeurig een cd opgezet. “Far Off Places” klonk uit de speakers… en daar gingen de hete tranen weer. Ik heb me een jankmoment gegund. Martins autootje daarna in eerste zettende sprak ik mijn twee angstige bontjasjes in de auto bemoedigend toe: “Komop dames, niet zo treuren, wij slaan er ons doorheen, wij drietjes! Wij zijn survivers! Zo, en nu op naar nieuwe dingen!” En de verdere rit hebben we genoten van het zonnetje, Koekje op een doos op de passagiersstoel, Koffie op de achterbank. Gewoon lekker los, en ze zijn heel braaf geweest.

Weer een hoofdstuk een beetje afgesloten?

Een half jaar geleden…

Een half jaar geleden vandaag op dit eigenste moment gonsden telefoonlijnen in Nederland en België, al bleven de sprekers ijzig stil.

Zes maanden geleden vloeiden hete tranen en schroefden kelen dicht.
Greep onmacht als een blinde dolleman om zich heen.
Een gat was geslagen, een wonde die tot op vandaag nog niet genezen is en wellicht nooit zal weggaan.  Niet bij je ouders, je vrienden en familie, ook niet bij mij.

Zes maanden geleden dreef ik op de Caraïbische zee en wist ik van niets. Ik kocht zelfs een t-shirt voor je, niet wetende dat jij ondertussen al een paar uur weg was uit mijn leven.

Een paar uur later stortte ook mijn wereld in met een stroom aan sms-jes. “Bad to the bone”, zei die T-shirt… maar het was niet de bedoeling dat je het letterlijk zou nemen.

Wat doet dat nu, zo zes maanden? Een muggenpis in het universum, maar een eeuwigheid als je opgesloten zit in verdriet.
Soms lijkt het alsof dat die tijd is voorbijgevlogen en heeft stilgestaan tegelijkertijd. Alsof er niks gebeurd is en tegelijk teveel om te bevatten.

Het verdriet op zich is er zeker niet minder op geworden, alleen is het misschien iets beheersbaarder geworden, minder alomtegenwoordig, ja soms zelfs afwezig.
Oh ja, het overvalt me nog steeds op de meest vreemde momenten. Het uit zich dan in somberheid, stilte, woede of een diepe knagende pijn hier vanbinnen ergens.

Er zijn dagen dat de zon echt niet wil schijnen, al worden dat er gelukig steeds minder. Of zijn het nog slechts uren of momenten. Ik kan alweer met een glimlach terugdenken aan vroeger. Ik kan alweer naar foto’s kijken. Ik kan mijn focus alweer op andere dingen leggen.

En jij, waar ben jij nu? In mijn herinnering, mijn beleving, dat zeker. Ik verbeeld me hoe jij een relativerende opmerking maakt als ik weer eens ergens sta te stuiteren omdat iets niet 123 lukt. Dat je me toont wat nu slim is en wat niet als ik er even niet uitkom. Dat je me troost als ik het even heel zwaar heb door dingen waar ik geen vat op heb.

Maar het blijft verbeelding. Ik moet jou en je woorden uit mijn herinnering halen. Je bent er zelf niet meer. Ik voel je niet meer, ik ben je echt kwijt. De band is verbroken.

In de plaats daarvan is een wonde, die langzaam vergroeit tot een litteken dat altijd een gapend gat zal blijven. Vind ik niet erg, want zo weet ik zeker dat ik je altijd zal herinneren. Binnen nog zes maanden, een jaar, zes jaar en zo lang als ik zelf verder leef. Ik koester die wonde, ondanks het steken. Ze hoort nu bij mij.

Far Off Places

Een uur na het schrijven van vorig bericht vond ik mijn in de verhuisdozen verloren geraakte Morrissey-cd “Ringleader of the Tormentors” terug. Toeval bestaat niet?
Later die dag in de auto toch maar opgezet en ja hoor… het was al een beetje een liedje dat me raakte na de breuk tussen Jeroen en mij. Maar nu toepasselijker dan ooit.

Geen tranen… geen pijn. Oef.

I will see you in Far Off Places

Nobody knows what human life is.
Why we come, why we go.
So why then do I know
I will see you,
I will see you in far off places?

The heart knows why I grieve
And yes one day I will close my eyes forever
But I will see you
I will see you in far off places.

It’s so easy for us to sit together
But it’s so hard for our hearts to combine
And why?
And why?
Why? Why? Why? Why?

Destiny for some is to save lives
But destiny for some is to end lives
But there is no end
And I will see you in far off places.

If your god bestows protection upon you
And if the USA doesn’t bomb you
I believe I will see you somewhere safe
Looking to the camera, messing around
And pulling faces.

Herdenking

Jeroentje, ik weet de afgelopen weken waren hectisch – Zappaconcerten, weekend Rome, Dorapech, beetje motorrijden, huis schilderen, ontdekken dat mijn baas promotie heeft gemaakt op mijn hoofd en mij dan maar als bedankje uit de firma kickt… Het idee van een eigen bedrijf groeit… Genoeg dingen om mij mee bezig te houden en het lukt allemaal wel hoor maak je geen zorgen.

Alleen… alles staat in een vage schaduw. Omfloerst met een tranig waas. De lullige dingen worden minder erg en de mooie dingen schijnen minder fel. Jouw woorden maar treffender had ik ze nooit kunnen bedenken.

Behalve eentje: de Trevi-fontein in Rome stond in volle zon tegen de blauwste der blauwe luchten en Jeroen, je was ineens zo ontzettend dichtbij… Ineens was alle kleur terug, en het deed letterlijk pijn aan mijn ogen.

Ik denk niet meer 24/7 aan je maar wel nog steeds ontzettend veel. Datums op de kalender, liedjes op de radio. Ik durf nog steeds geen Morrissey opzetten…  bang dat ook aan jou een song is gewijd die elke keer mijn hart zal openrijten als ik het opzet.  Een dag na je begrafenis klonk “First of the gang to die” maar die song is het niet. Er is er vast een andere maar ik ben er niet klaar voor. Morrissey heeft me vorig jaar mee richting paradigmawijzigingen geduwd, ik wil niet dat hij mij nu pijn doet. Dus laat ik hem even zwijgen. Silly… I know.

En vandaag is het weer zo’n door de kalender bepaalde dag: dodenherdenking.
Ik ga naar het graf van bompa want dat verdwijnt volgend jaar. Op een dag als deze vind ik het wel jammer dat er geen plek is waar ik jou fysiek kan bezoeken, maar die kaarsen rond je foto staan mooi.

Ik las net op motor-forum, waar ik noblesse oblige ook lid van ben, een rouwbericht van een vader die inlogt met zijn zoons account, een zoon van 16 die een maand geleden is verongelukt met zijn brommer. En zo lees en hoor ik dageliijks dingen en ze raken me elke keer weer.

Vandaag gaan mijn gedachten uit naar Heidi, Kurt, Bobby, Vava, Moemoe, Bompa, Spencer, Frans, vader van Annemie en uiteraard vooral naar jou, hunnie.

Ik mis je. Heel heel erg en het doet nog steeds fysiek pijn. Stap aub nu en dan even mee in Dora of achterop de motoren hou me wat gezelschap. Deal? Maar blijf van die bedrading af, tis welletjes geweest nu.

Kusje.

Het is begonnen…

Waar ik al een tijdje voor vreesde is begonnen. De afgrond van verdriet heeft zich nu echt geopend en ik sta er middenin, de wanden steil en onmeetbaar hoog. De sluizen van mijn ogen staan permanent open en de ene paniekaanval wisselt de andere af.

Het dringt nu pas écht door. Men omschrijft het altijd als “de grond die onder je voeten wegschuift, een wankele bodem die dreigt weg te glippen” en ik denk niet dat er betere omschrijvingen zijn.

Vorige week is het begonnen en het vrolijke weekend heeft soelaas gebracht… maar niet heus. Het slaat toe daar waar je het niet wil. Wanneer je het niet wil. Maar verdriet laat zich niet temmen. Je hersenen laten zich niet dwingen door zichzelf. Gisteravond door de Brico lopen was een kwelling, herinneringen aan 4 jaar samen verbouwen liggen op elk schab. Maar simpelweg bouwmarkten mijden helpt niet: in de supermarkt zet een pakje pannenkoekmix ook meteen alle sluizen open. Zaterdagochtendmemories. Ach… alles eigenlijk. Als je 7 jaar met iemand hebt samen geleefd heb je zo ongelooflijk veel dingen die wel ergens een herinnering triggeren… En gelukkig maar, en ik weet ook dat er een dag komt dat ik bij die herinneringen kan glimlachen i.p.v. grimlachen.

Maar nu wijst alles mij er nog vlijmscherp op: je zal Jeroen nooit nooit nooit meer zien. Nooit meer tegen zijn sterke schouders leunen, nooit meer dat lachje horen, nooit meer domme opmerkingen of urenlange discours over coupés en turbo’s. Nooit meer een kusje van die zachte lippen…

“Never ever ever…” Als een bedreigende mantra spookt dit door mijn hoofd. Luid en ongenadig.

En nee… de gedachte dat wij uit elkaar waren helpt ook niet. Ik was er ondertussen al wel aan gewend om Jeroen te missen als huisgenoot en liefdespartner, maar dat was het dan ook. Nu moet ik hem missen als alles wat hij ooit voor mij geweest is. En dat doet zo verschrikkelijk veel pijn!

Ik wil altijd ervaringsdeskundige zijn maar dit had me bespaard mogen blijven…

Jeroen ik mis je!!! En je zal nooit beseffen hoeveel.
Gelukkig maar.

Het leven gaat voort?

Het is een cliché, maar tot je dood neervalt gaat het leven vooral door. Gelukkig maar.

Herdenkingsavond_1 De zondag van mijn thuiskomst hebben we Jeroen nog herdacht met ons Zwedenclubje. Voor mij was het wel echt een besefmoment want tot dan toe was het allemaal heel vaag en ver weg geweest.
Nu begon ik ineens heel helder in te zien dat ik Jeroen nooit meer zal mogen zien, horen, aanraken… Ik ben toen even ingestort. Totaal, compleet.

Hunnie Een voorbereiding op de dag erna, de uitvaart. Die dag en de week erna heeft de tijd stil gestaan en het enige waar ik me toe kon brengen was foto’s kijken en condoleances beantwoorden. En mijn hangmat ophangen.

Mijn vrienden hebben daarna een “help Joke erbovenop”-offensief gedaan met als resultaat dat ik de afgelopen dagen elke avond wel ergens uitgenodigd was of zelf achter de wok/blender ben gekropen om guacamole en tortillas con rez te maken. En margarita’s, na een week proberen heb ik eindelijk het goeie recept een beetje in de vingers. Een beetje.

Ook heb ik met oude bekenden uit het verleden weer e-mailcontact, het is verbazingwekkend wat een gigantische impact Jeroens ongeluk heeft op de hele Citroënwereld. Heel veel mensen die hem via e-mail kenden ofgewoon via meetings waren allemaal enorm geschokt door zijn plotselinge dood.

Het is ook verschrikkelijk onrechtvaardig: hij is gestorven in zijn ouwe trouwe Ami8, en zo moest het ook gebeuren… maar hallo! Graag nogeen jaar of vijftig uitstel aub…
31 is gewoon geen leeftijd om te sterven. En zeker niet een energiek iemand als Jeroen, een kanon positief relativisme, een vat aan technische kennis en een raket aan daadkracht!

Het besef dat Jeroen voorgoed uit mijn leven is verdwenen overvalt me regelmatig en dan grijpt het me bij mijn keel en hart… Missen doet gewoon verschrikkelijk pijn. Fysiek en mentaal.

Het ergste vind ik het besef dat we samen 7 jaar hebben gedeeld, 7 jaar aan herinneringen die ik nu gewoon met niemand meer kan delen. Ze zitten enkel en alleen nog in mij. En ook Jeroen zelf  is nu slechts een deel van die herinneringen geworden.
En ooit zullen ook die verhalen weg zijn. Een klap met een vrachtwagen of gewoon dementie… Ooit zijn ze weg. Ook de tijd vervormt en verkleurt het geheugen, als oude foto’s en filmpjes… Ik moet alles neerschrijven, vertellen… Jeroen was een veel te interessant persoon om in de vergetelheid te dumpen!

Zijn positieve super relativerende wereldbeeld, en zijn ongebreidelde energie inspireert mij (en velen rond mij) om het leven verder bij de horens te vatten en door te gaan. Ik had het al eerder beseft en ik leef er ook meer en meer naar: morgen kan het gedaan zijn, dus uitstellen tot later heeft geen zin. Op een dag komt er namelijk geen “later”.

Jeroen heeft al het geld van de verkoop van ons huis grotendeels in een paar auto’s gestopt. Elk zinnig mens zou dat onverstandig vinden maar ik ben zo ontzettend blij dat hij nog heeft kunnen genieten van zijn Ghibli en biturbo… Liever het tijdige voor het eeuwige ruilen met een berg leuke herinneringen dan met een bankrekening vol stoffig geld voor je erfgenamen…

Niet dat ik nu maar alles over de balk ga gooien (eh… *blik op bankrekening* hoewel…) maar het heeft me wel een paar beslissingen doen nemen.

Terugkijken maar ook doorgaan. Dat is mijn taak nu. Ik recht mijn schouders en ga ervoor. Met nu en dan een traantje op mijn wangen.

Ik heb een mooie fotoreportage gemaakt in deze dagen.
http://www.jokes-theater.net/jeroencats.ppt.

Afscheid…

Ik loop al een paar dagen rond als in een waas. Heel vreemd dat ik hier aan de andere kant van de wereld ben en mijn dierbaarste vriend is overleden op het moment dat ik tot mijn middel in het blauwste water stond. Was die enorme rog jij, Jeroen, die me even dag kwam zeggen? Ik hou het daar maar op. Melig, he?

Ik had de afgelopen dagen maar 1 missie en dat was mijn terugvlucht geregeld krijgen en dankzij de KLM kan ik op tijd terug zijn voor de herdenking bij Ron thuis en maandag op de begrafenis.

Mexicoimg_1185Martin steunt me zoveel hij kan, en daar ben ik heel dankbaar voor. Maar hier moet ik alleen door. Ik heb net een noveen aangestoken in de kathedraal van Virgen de Guadelupe, lekker kitch maar het helpt wel een beetje.Troost. Een kaarsje is altijd licht, zacht, mooi. Ik heb even aan Maria gevraagd of ze de pijn van ons allen wil verzachten en Jeroen een knuffel wil geven en ervoor zorgen dat hij niet te veel olie morst op de hemelvloer. Je weet maar nooit met die jongen.

Het gaat relatief goed met mij, ik huil wel veel maar dat loutert ook. De klop zal wel komen als ik weer geconfronteerd word met alles en iedereen.

Ik heb met Jeroen voor mijn vertrek heel veel gepraat en alle spoken uit het verleden weggewist. Dat is een heel grote troost: ik hield van hem en dat wist hij. Ook andersom. Er is niets waar ik nog mee zit, geen dingen ongezegd gebleven van mijn kant, geen schuldgevoelens. Ik ben nu alleen een heel, heel heel dierbare vriend kwijt. Mijn makkertje, mijn maatje.

Vaarwel, hunnie.