Waar ik al een tijdje voor vreesde is begonnen. De afgrond van verdriet heeft zich nu echt geopend en ik sta er middenin, de wanden steil en onmeetbaar hoog. De sluizen van mijn ogen staan permanent open en de ene paniekaanval wisselt de andere af.

Het dringt nu pas écht door. Men omschrijft het altijd als “de grond die onder je voeten wegschuift, een wankele bodem die dreigt weg te glippen” en ik denk niet dat er betere omschrijvingen zijn.

Vorige week is het begonnen en het vrolijke weekend heeft soelaas gebracht… maar niet heus. Het slaat toe daar waar je het niet wil. Wanneer je het niet wil. Maar verdriet laat zich niet temmen. Je hersenen laten zich niet dwingen door zichzelf. Gisteravond door de Brico lopen was een kwelling, herinneringen aan 4 jaar samen verbouwen liggen op elk schab. Maar simpelweg bouwmarkten mijden helpt niet: in de supermarkt zet een pakje pannenkoekmix ook meteen alle sluizen open. Zaterdagochtendmemories. Ach… alles eigenlijk. Als je 7 jaar met iemand hebt samen geleefd heb je zo ongelooflijk veel dingen die wel ergens een herinnering triggeren… En gelukkig maar, en ik weet ook dat er een dag komt dat ik bij die herinneringen kan glimlachen i.p.v. grimlachen.

Maar nu wijst alles mij er nog vlijmscherp op: je zal Jeroen nooit nooit nooit meer zien. Nooit meer tegen zijn sterke schouders leunen, nooit meer dat lachje horen, nooit meer domme opmerkingen of urenlange discours over coupés en turbo’s. Nooit meer een kusje van die zachte lippen…

“Never ever ever…” Als een bedreigende mantra spookt dit door mijn hoofd. Luid en ongenadig.

En nee… de gedachte dat wij uit elkaar waren helpt ook niet. Ik was er ondertussen al wel aan gewend om Jeroen te missen als huisgenoot en liefdespartner, maar dat was het dan ook. Nu moet ik hem missen als alles wat hij ooit voor mij geweest is. En dat doet zo verschrikkelijk veel pijn!

Ik wil altijd ervaringsdeskundige zijn maar dit had me bespaard mogen blijven…

Jeroen ik mis je!!! En je zal nooit beseffen hoeveel.
Gelukkig maar.