Het is een cliché, maar tot je dood neervalt gaat het leven vooral door. Gelukkig maar.
De zondag van mijn thuiskomst hebben we Jeroen nog herdacht met ons Zwedenclubje. Voor mij was het wel echt een besefmoment want tot dan toe was het allemaal heel vaag en ver weg geweest.
Nu begon ik ineens heel helder in te zien dat ik Jeroen nooit meer zal mogen zien, horen, aanraken… Ik ben toen even ingestort. Totaal, compleet.
Een voorbereiding op de dag erna, de uitvaart. Die dag en de week erna heeft de tijd stil gestaan en het enige waar ik me toe kon brengen was foto’s kijken en condoleances beantwoorden. En mijn hangmat ophangen.
Mijn vrienden hebben daarna een “help Joke erbovenop”-offensief gedaan met als resultaat dat ik de afgelopen dagen elke avond wel ergens uitgenodigd was of zelf achter de wok/blender ben gekropen om guacamole en tortillas con rez te maken. En margarita’s, na een week proberen heb ik eindelijk het goeie recept een beetje in de vingers. Een beetje.
Ook heb ik met oude bekenden uit het verleden weer e-mailcontact, het is verbazingwekkend wat een gigantische impact Jeroens ongeluk heeft op de hele Citroënwereld. Heel veel mensen die hem via e-mail kenden ofgewoon via meetings waren allemaal enorm geschokt door zijn plotselinge dood.
Het is ook verschrikkelijk onrechtvaardig: hij is gestorven in zijn ouwe trouwe Ami8, en zo moest het ook gebeuren… maar hallo! Graag nogeen jaar of vijftig uitstel aub…
31 is gewoon geen leeftijd om te sterven. En zeker niet een energiek iemand als Jeroen, een kanon positief relativisme, een vat aan technische kennis en een raket aan daadkracht!
Het besef dat Jeroen voorgoed uit mijn leven is verdwenen overvalt me regelmatig en dan grijpt het me bij mijn keel en hart… Missen doet gewoon verschrikkelijk pijn. Fysiek en mentaal.
Het ergste vind ik het besef dat we samen 7 jaar hebben gedeeld, 7 jaar aan herinneringen die ik nu gewoon met niemand meer kan delen. Ze zitten enkel en alleen nog in mij. En ook Jeroen zelf is nu slechts een deel van die herinneringen geworden.
En ooit zullen ook die verhalen weg zijn. Een klap met een vrachtwagen of gewoon dementie… Ooit zijn ze weg. Ook de tijd vervormt en verkleurt het geheugen, als oude foto’s en filmpjes… Ik moet alles neerschrijven, vertellen… Jeroen was een veel te interessant persoon om in de vergetelheid te dumpen!
Zijn positieve super relativerende wereldbeeld, en zijn ongebreidelde energie inspireert mij (en velen rond mij) om het leven verder bij de horens te vatten en door te gaan. Ik had het al eerder beseft en ik leef er ook meer en meer naar: morgen kan het gedaan zijn, dus uitstellen tot later heeft geen zin. Op een dag komt er namelijk geen “later”.
Jeroen heeft al het geld van de verkoop van ons huis grotendeels in een paar auto’s gestopt. Elk zinnig mens zou dat onverstandig vinden maar ik ben zo ontzettend blij dat hij nog heeft kunnen genieten van zijn Ghibli en biturbo… Liever het tijdige voor het eeuwige ruilen met een berg leuke herinneringen dan met een bankrekening vol stoffig geld voor je erfgenamen…
Niet dat ik nu maar alles over de balk ga gooien (eh… *blik op bankrekening* hoewel…) maar het heeft me wel een paar beslissingen doen nemen.
Terugkijken maar ook doorgaan. Dat is mijn taak nu. Ik recht mijn schouders en ga ervoor. Met nu en dan een traantje op mijn wangen.
Ik heb een mooie fotoreportage gemaakt in deze dagen.
http://www.jokes-theater.net/jeroencats.ppt.