Ik loop al een paar dagen rond als in een waas. Heel vreemd dat ik hier aan de andere kant van de wereld ben en mijn dierbaarste vriend is overleden op het moment dat ik tot mijn middel in het blauwste water stond. Was die enorme rog jij, Jeroen, die me even dag kwam zeggen? Ik hou het daar maar op. Melig, he?

Ik had de afgelopen dagen maar 1 missie en dat was mijn terugvlucht geregeld krijgen en dankzij de KLM kan ik op tijd terug zijn voor de herdenking bij Ron thuis en maandag op de begrafenis.

Martin steunt me zoveel hij kan, en daar ben ik heel dankbaar voor. Maar hier moet ik alleen door. Ik heb net een noveen aangestoken in de kathedraal van Virgen de Guadelupe, lekker kitch maar het helpt wel een beetje.Troost. Een kaarsje is altijd licht, zacht, mooi. Ik heb even aan Maria gevraagd of ze de pijn van ons allen wil verzachten en Jeroen een knuffel wil geven en ervoor zorgen dat hij niet te veel olie morst op de hemelvloer. Je weet maar nooit met die jongen.

Het gaat relatief goed met mij, ik huil wel veel maar dat loutert ook. De klop zal wel komen als ik weer geconfronteerd word met alles en iedereen.

Ik heb met Jeroen voor mijn vertrek heel veel gepraat en alle spoken uit het verleden weggewist. Dat is een heel grote troost: ik hield van hem en dat wist hij. Ook andersom. Er is niets waar ik nog mee zit, geen dingen ongezegd gebleven van mijn kant, geen schuldgevoelens. Ik ben nu alleen een heel, heel heel dierbare vriend kwijt. Mijn makkertje, mijn maatje.

Vaarwel, hunnie.