Een half jaar geleden vandaag op dit eigenste moment gonsden telefoonlijnen in Nederland en België, al bleven de sprekers ijzig stil.

Zes maanden geleden vloeiden hete tranen en schroefden kelen dicht.
Greep onmacht als een blinde dolleman om zich heen.
Een gat was geslagen, een wonde die tot op vandaag nog niet genezen is en wellicht nooit zal weggaan.  Niet bij je ouders, je vrienden en familie, ook niet bij mij.

Zes maanden geleden dreef ik op de Caraïbische zee en wist ik van niets. Ik kocht zelfs een t-shirt voor je, niet wetende dat jij ondertussen al een paar uur weg was uit mijn leven.

Een paar uur later stortte ook mijn wereld in met een stroom aan sms-jes. “Bad to the bone”, zei die T-shirt… maar het was niet de bedoeling dat je het letterlijk zou nemen.

Wat doet dat nu, zo zes maanden? Een muggenpis in het universum, maar een eeuwigheid als je opgesloten zit in verdriet.
Soms lijkt het alsof dat die tijd is voorbijgevlogen en heeft stilgestaan tegelijkertijd. Alsof er niks gebeurd is en tegelijk teveel om te bevatten.

Het verdriet op zich is er zeker niet minder op geworden, alleen is het misschien iets beheersbaarder geworden, minder alomtegenwoordig, ja soms zelfs afwezig.
Oh ja, het overvalt me nog steeds op de meest vreemde momenten. Het uit zich dan in somberheid, stilte, woede of een diepe knagende pijn hier vanbinnen ergens.

Er zijn dagen dat de zon echt niet wil schijnen, al worden dat er gelukig steeds minder. Of zijn het nog slechts uren of momenten. Ik kan alweer met een glimlach terugdenken aan vroeger. Ik kan alweer naar foto’s kijken. Ik kan mijn focus alweer op andere dingen leggen.

En jij, waar ben jij nu? In mijn herinnering, mijn beleving, dat zeker. Ik verbeeld me hoe jij een relativerende opmerking maakt als ik weer eens ergens sta te stuiteren omdat iets niet 123 lukt. Dat je me toont wat nu slim is en wat niet als ik er even niet uitkom. Dat je me troost als ik het even heel zwaar heb door dingen waar ik geen vat op heb.

Maar het blijft verbeelding. Ik moet jou en je woorden uit mijn herinnering halen. Je bent er zelf niet meer. Ik voel je niet meer, ik ben je echt kwijt. De band is verbroken.

In de plaats daarvan is een wonde, die langzaam vergroeit tot een litteken dat altijd een gapend gat zal blijven. Vind ik niet erg, want zo weet ik zeker dat ik je altijd zal herinneren. Binnen nog zes maanden, een jaar, zes jaar en zo lang als ik zelf verder leef. Ik koester die wonde, ondanks het steken. Ze hoort nu bij mij.