Het is ondertussen een jaar geleden dat mijn wereld drastisch op zijn kop werd gezet.
Jij reed van je werk naar huis maar je bent nooit aangekomen.

Toen heb je een enorme leegte geslagen bij mij.

Voor mij was dat de start van een heel wezenloos jaar.
Want verdriet is een raar beestje, het neemt je naar plekken waar je niet wil zijn…

Maar verdriet slijt ook. De snijdende pijn ebt weg.
Het litteken blijft, en uiteraard val ik nog wel eens met natte wangen in slaap of word ik erg geraakt door slecht nieuws. Als ik er écht aan denk doet het pijn als op de eerste dag, maar die momenten worden iets zeldzamer. Gelukkig maar.

Vaak vraag ik me af hoe jouw leven er nu zou uitzien. Zou je Ghibli nog heel zijn? Zou je erin geslaagd zijn om de Mazu tot viercilinder om te bouwen? Zou je al alleen wonen of nog steeds op je kamertje in Haler? Zou je een nieuwe vriendin hebben of nog steeds veel feesten? Zou je nog in Venlo werken of ergens anders?

En wij? Zouden wij nog zijn gaan surfen vorige zomer, zoals afgesproken? Zou jij mij een goeie pc hebben kunnen prepareren voor mijn zaak? Zou je me nog helpen met Dora?

Ach ja…
het heeft weinig zin me dat af te vragen, dat weetik ook wel, maar het sluipt er automatisch in.

Nochtans, ik had je goeie raad zeker kunnen gebruiken de afgelopen maanden. Ik had je relativerende woorden erg op prijs gesteld. Er is veel gebeurd en ik ben in ieder geval door een vrij zwart jaar gegaan.

Maar daar ben ik doorheen nu. Het licht schijnt weer aan de horizon, mensen inspireren mij weer, energie is er terug, vrolijke periodes worden langer en regelmatiger.

Ik heb mijn focus verlegd. Ik heb mijn huis geschilderd en heringericht.
Oude vrienden en kennissen zijn weer opgedoken. Met mijn zaak begint het goed te gaan. Ik voel me sterker dan ik me in lange tijd gevoeld heb…
de negatieve spiraal van de afgelopen jaren is sinds kort echt doorbroken.

Het is compleet uit mijzelf gekomen. Dat is nieuw voor mij. Het verrijkt mij. Op een manier die ik nooit voor mogelijk heb gehouden. Ik voel me trots op mijzelf.

Ik kan dingen in mijn eentje dragen!

En ja, soms tref ik wel weer een sombere bui, soms hang ik weertussen donderwolkjes of regenbuien. Ik mis je nog steeds als de hel, maar je bent ook mijn lichtpuntje.

Onze laatste gesprekken galmen regelmatig na en bieden me troost en steun op moeilijke momenten. Niet lang voor je dood heb je me herhaaldelijk gezegd dat je wist dat een klotegevoel overgaat. Dat je jezelf daaraan vastklampte in je donkere uren, want je wist dat je je beter zou gaan voelen. Je had gelijk, Jeroen. Het gaat weg, vervaagt. Maakt zelfs plaats voor iets rijkers.

En wat er gebeurd is?
Dat heeft ondertussen zijn vaste plekje gekregen.
Op de eerste rang.

Uiteraard was ik graag gespaard gebleven van dit alles, maar toch… ergens heeft het me ook gevormd, sterker gemaakt.
Me inzichten gegeven die ik anders nooit had gehad. Over mezelf, over anderemensen, over hoe de dingen werken…

Ik beeld je vooral in als één van mijn beschermengels. In die hoedanigheid heb je me in ieder geval de afgelopen weken zeergoeie diensten bewezen…  Job well done!

Straks is er een herdenkingsbarbecue die je pa organiseert, passeer er ook even.

Het wordt alvast een “cars previously owned by J.Cats”-reünie…

En dit weekend gaan we je met ons Zweudenclubje herdenken in de Ardennen, op die gezellige camping waar jij toen die prachtige vooroorlogse Bugatti’s achterna bent gecrosst in wat toen nog de viercilinder was. Laat de family packs chips en Icetea light maar aanrukken!

En de tissues want ik vrees dat er nu en dan ook een traantje gaat bungelen.

Want ik ben zeker niet de enige die je mist…

——

PS: de foto in dit stukje is zowat de laatste van het J&j tijdperk. Ik vond hem wel schattig (ik vrees zelfs dat het zowat de enige foto is waar wij met twee op staan)

xxx