Anderhalve kilo koper. Dat is afgelopen weekend uit Dora gekomen. In de vorm van overtollige, vreemd aan elkaar geknoopte of gewoon slechte bedrading.

Exact een jaar geleden kwam mijn verhuis uit Mol heel dichtbij terwijl ik in een sneltempo Dora versie 3.0 Phenikzzzzz nog aan het afbouwen was, geassisteerd door een toen al verhuisde Jeroen voor de lastige zaken als bedrading.

De kabelboom van de oorspronkelijke viercilinder werd aan een stuk boom van de oude Dora geknoopt, verlengingen werden gemaakt vanwege de fliptop met -toen nog- geïntegreerde motorkap… en als iets niet werkte… ach dan trokken we er wel een draadje bij… Alles onder het mom van “voorlopig doet-ie het, later moeten we het nog eens goed doen.”

Echt geweldig reed mijn nieuwe eend echter niet, en een extra lambdasensor (die de lpg beter doseert) en een upgrade van de onsteking brachten geen soelaas, eerder integendeel. De grote verdachte hiervan was de bedrading, en hoe meer zaken erbij werden aangelegd, hoe instabieler het allemaal werd.

En ja, ik wist al lang dat ik daar wat aan moest doen, maar mijn kennis van elektriek is beperkt, dus ik had assistentie nodig. Maar in de maanden na de zomervakantie stond mijn hoofd echt ergens anders naar, en later heb ik wel mensen gecontacteerd om me te helpen, maar er kwam altijd iets tussen.

Tot afgelopen weekend. Hortend en pruttelend ben ik naar Mook gereden waar ik super gastvrij ben ontvangen door Hubert en Judith en hun dochtertje Lisette, geweldige mensen die ik al zo lang ken als ik naar meetings ga. Hubert was één van die warme zielen die me had aangeboden te helpen. Dus afgelopen weekend hebben we heel relaxt de bedrading van Dora heraangelegd, en we zijn best wat vreemde constructies tegen gekomen. Elke draad die heraangelegd werd of nieuw getrokken kreeg een nieuw stekkertje met soldeerverbinding, echt een leuk klusje! Daarna krimpkousje eroverheen, dat komt echt NIET meer los.

Zaterdag hebben we het belangrijkste punt gedaan: contact naar ontsteking. Zondagochtend een testritje. Ik verwachtte een lichte verbetering, een iets soepeler werken der dingen, maar nee hoor…

…van een logge, vooroorlogse moeilijk pruttelende Lada reed ik ineens met een mini Ferrari: eindelijk voelde ik de significante verschillen van de lambdasensor en de 123!!! Heerlijke trekkracht! Het motortje klonk niet meer als een zichzelf voortslepende dakloze, maar als een jonge ambitieuze accountant! Het bekende naaimachientje ronkte als nooit tevoren!

De hele zondag in het heerlijke lentezonnetje de rest van de bedrading aangepakt, zo hebben we de nu overbodige fliptopbedrading verwijderd (fliptop was afgekeurd dus was weer een motorkapscharnier gemonteerd). Het werd heel leeg onder de motorkap!

Dit was echt een weekendje van enorme vooruitgang, maar geheel zonder stress, meer iets van “pompompom, waar zouden we dit draadje eens trekken, pompompom”, kopje koffie erbij, heerlijke broodjes-met-zalm-en-champagnelunch… Er zijn echt slechtere momenten in het leven. En zondagavond in het donker de spannende testrit met een drupje regen erbij…  maar alles deed het meer dan prima! De opvallendste getuigen van mijn stroomverbetering zijn de lampjes die mij vanuit het dashbord enthousiast toestralen ipv een beetje duf voor zich uit te gloeien…

Maar ben ik nu op weg naar een saaie betrouwbare auto?

Even diende deze enge gedachte zich aan… maar gelukkig werd ik meteen gerustgesteld door een flinke hoeveelheid waterdamp tegen de voorruit terwijl de verwarming aanstond… dat mij sinds enkele jaren bekende fenomeen wijst op een lekje in het watersysteem van de lpg. Gelukkig maar, stel je voor dat ik me zou gaan vervelen!