Autoblues

Er zijn van die periodes dat ik soms oprecht twijfel aan mijn gezonde verstand en mijn absurde doorzettingsvermogen om toch maar met mijn twee oudjes te blijven rijden.

Al maanden sukkel ik met Dora, die me op de meest wazige momenten in de steek heeft gelaten. Telkens kwam het neer op een storing in de ontsteking, al dan niet veroorzaakt door een heel slecht aangelegde kabelboom. De laatste twee keren was het een kapotte sensor. Het danig beu zijnde koos ik voor de financieel minst interessante oplossing: door een bevriend garagist een 123-ontsteking laten monteren. Dan ben ik alvast van die Visa-rommel af. Tenslotte is de Visa-ontsteking oud en daardoor niet meteen de meest betrouwbare.

Ami_antwerpenOmdat de 123 niet meteen verkrijgbaar was, heb ik mijn 1963er ami6 Oscar tijdelijk weer van stal gehaald. Goeie ouwe trouwe roze Oscar. Trouw? Nee hoor, nog voor het einde van de eerste rit had hij al vier keer een kruispunt onveilig gemaakt (inclusief rondpunt van Wijnegem) door stil te vallen en weigeren te starten. ZUCHT.

Ook in mijn straat was het prijs, waar mijn twee jonge, sportieve buurmannen lachend stonden te zwaaien terwijl een rolstoelgebruiker en hoogbejaarde man mij hielpen mijn Oscarretje in een parkeerplek te duwen. Wat was dat van die buren en verre vrienden?

Dashbord_amiOk, diagnose was snel gesteld: contactslot was aan het pruttelen. Een overbrugging gemaakt met een draadje en Oscar reed weer prachtig. Dan maar even een tussenstop in het amimagazijn op weg naar Hoofddorp. En ja hoor… met zijn nieuwe contactslot deed Oscar het weer prima. Eventjes toch…

Starten ging na een aantal dagen en honderden kilometers (die eerder vermelde verre vrienden) steeds moeizamer, ook met starthulp. Dus eergisteren dan maar kleppen gesteld en de bougie-elektrodeafstand alsook contactpuntjesafstand weer afgesteld. Alles week niet al te erg af, maar al deze kleine verbeteringetjes zorgden ervoor dat mijn Franse vriend weer heerlijk startte en pruttelde.

AchtervolgdDus vertrok ik gisteren naar Antwerpen vanuit Hoofddorp… na een paar kilometer zag ik dat mijn "voltbol" harder begon te branden (prehistorische voltmeter in de vorm van een rode hoogtezonlamp die brandt als er te weinig accuspanning is). De ami laadt niet bij! Nog voor ik van de snelweg kon hoorde ik een onheilspellend geratel en ja hoor… de ventilator was losgelopen! Op een superdruk stukje snelweg met smalle pechstrook naast de voorbijrazende vrachtwagens ben ik erin geslaagd om de ventilator doorheen de grille terug op zijn plaats te draaien en even later stond ik te kleumen op een parkeerplaats om de ventilator en alternator stevig vast te zetten. Maar het bleek een maat voor niks. Nog een poging gedaan in de ijzige wind om de V-snaar iets strakker te zetten, maar nee hoor, er laadde bijna niets meer bij.

Dan maar teruggekeerd naar Martin, waar ik zijn rode Blikje meekreeg naar Antwerpen. Dit weekend toch maar eens goed nameten, ik verdenk de spanningsregelaar. Alternator is dacht ik een nieuwe, maar kan altijd zijn dat koolborstels versleten zijn.

Deze week was Dora eindelijk klaar, ik ben ze net gaan ophalen, en ze startte inderdaad als een zonnetje en ook rijden ging prima, behalve in de drie (hikkend inhouden) en een stevige backfire aan het rode licht… Iets zegt me dat ik nog niet aan het einde van mijn zorgen ben met haar.

Het is dat ik in twee uniek, heerlijk rijdende en dondersmooie auto’s rijd, anders had ik ze al lang ingeruild voor iets comfortabelers. Maar ik zou ze ondanks alles niet willen missen. Al is elke rit een onvoorspelbaar avontuur… Ach ja… misschien is DAT de reden van mijn verslaving wel.

Eén gedachte op “Autoblues

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *