Gisteren was mijn dag niet. Echt niet.

De eerste helft van mijn dag bestond uit gefrustreerd wachten op sputterende servers en een continue haperende laptop om een ingewikkelde website voor een klant online te krijgen.
Stresslevel na die halve dag: licht tot middelmatig.

Ter ontspanning besloot ik naar de apotheose van de Indiaase feesten in Antwerpen te gaan. Maar eerst moest ik een half uur wachten op een tramaansluiting. Daardoor had ik het begin van de feesten met optocht ruim gemist en moest ik te voet de hele stad doorkruisen om alsnog de aankomst van die optocht te kunnen zien. Al vrij snel hield een bom geldingsdrang in politieuniform mij staande en gaf mij een hele preek omdat ik door rood een lege straat overstak. Omdat die strever mij de hele weg bleef achtervolgen, was ik gedwongen aan elk rood stoplicht te wachten als een trezebees. En er zijn best veel stoplichten in Antwerpen…
Stresslevel: far beyond Zen.

Na de festiviteiten keerde ik terug naar huis met de ondergrondse tram. Gezien het karma van die dag kreeg deze uiteraard pech en heeft vrij lang in een donkere metrotunnel stilgestaan voor hij weer reed. Toen kregen de passagiers de raad in het eerstvolgende station af te stappen, ongeveer een half uur te voet van mijn huis. Die avond had ik nog een afspraak en ik was eigenlijk al te laat…
Stresslevel: richting overdrive.

Thuis aangekomen kleedde ik mij haastig om en sprong op mijn trouwe Honda. Ik constateerde dat mijn dagteller op "dringend tanken" stond dus reed ik langs de goedkope Esso vlak voor de oprit van de autostrade. Bleek dat deze out of the blue was omgevormd tot een bevoorrader van enkel diesel, dit in tegenstelling tot enkele weken geleden toen ik er nog vrolijk benzine had getankt… Bedenkend dat ik het op de reserve nog wel zou halen tot het eerste tankstation op de snelweg, reed ik verder.

Na een paar kilometer was daar al de bekende sputter. Dus draaide ik al rijdend de benzinekraan om, zoals al zo vaak geoefend maar eigenlijk nog nooit in de praktijk gebracht tegen hoge snelheden. Dankzij mijn winterhandschoenen geraakte ik niet op tijd voorbij de OFF-stand… Geheel volgens de verwachting sloeg de motor dan ook af en moest ik naar de pechstrook bollen, waar ik in alle rust de benzinekraan op reserve kon draaien. Maar weer starten… ho maar. No way. Daar had de Honda even helemaal geen zin in. Na slechts een paar pogingen had ik mijn niet meer in superconditie verkerende accu al compleet leeggestart!

Een licht gevoel van paniek maakte zich van mij meester. De eerstvolgende afrit was namelijk een dikke 5 km verder, licht bergop. En dan moest ik ook nog eens de oprit naar de E34 kruisen, wat ik niet meteen zag zitten. Ik had dan wel een rotdag, ik was mijn leven nog niet echt beu. Ik besloot terug te keren naar de net gepasseerde oprit Schijnpoort. Met wat geluk zou ik daar tegen het verkeer in de pechstrook kunnen afrijden en met nog meer geluk zou ik in de bergafwaartse beweging de motor op zijn eigen kracht gestart krijgen.
Met hernieuwde moed wandelde ik de kleine kilometer terug met motor aan de hand. Onderweg heb ik nog wat pogingen gedaan om de motor al duwend te starten maar dat had enkel de productie van liters zweet tot resultaat, de motor zelf bleef zwijgen als vermoord. Bij de oprit aangekomen moest ik vaststellen dat mijn geplande actie pure zelfmoord zou zijn: er was daar helemaal geen pechstrook meer en het verkeer raasde op twee baanvakken naar boven.
Stresslevel: gevarenzone.

Toen stopte een jonge Harleyrijder om mij te helpen (!ze bestaan!). De aanwezigheid van een helpende hand kon mij al snel weer kalmeren. Maar na een uur aanduwen, opties overleggen en mensen bellen stonden we nog steeds nergens. Pechverhelping voor de motor aan mijn autoabonnement toevoegen zou me 171 euro kosten en eerder zouden ze niet langskomen. Iedereen met een trekhaak of startkabels zat met de voeten onder een restaurant- of familietafel, zoals wel vaker gebeurt op een zondagavond. Een takeldienst op zondagavond bellen zou mijn faillissement tot gevolg hebben. Tenslotte heb ik bevriend Citrofiel Erwin bereid gevonden mij te komen redden, maar omdat die van vrij ver moest komen moest ik eerst nog een 3 kwartier… wachten.

De Harleyrijder mocht zijn weg voortzetten, met mijn eeuwige dankbaarheid op zak. Mijn stresslevel zakte weer tot normale waarden toen ik achter de vangrail wat spelletjes op mijn telefoon kon spelen, wachtend op nakende redding. Met de startkabels van engel Erwin was ik eigenlijk zeer snel gered. Blijkbaar moest de benzine nog opggepompt worden, of misschien waren de bougies vettig geworden van de startpogingen… maar met wat extra juice startte hij vrij vlot.

Op reserve haalde ik het eerstvolgende tankstation vlot en tenslotte ben ik twee uur te laat toch bij mijn afspraak aangekomen. Bleek die even weg te zijn. Daar heb ik uiteindelijk ook nog een half uur op moeten… wachten. Ach, ondertussen was mijn stresslevel helemaal weggezakt tot "leer er maar mee leven, meiske", waardoor het vervolg van de avond toch nog gezellig en ontspannen was.

Het heeft ook wel iets. Mijn eerste echte motorpech, één jaar + één dag na aanschaf…

Omdat ik al twee keer gezakt ben voor de manoeuvres van het motorrij-examen, ben ik verplicht alle komende examens via de rijschool af te leggen en daartoe moest ik ook nog twee uur les volgen. Nu goed, motorrijden draait om voertuigbeheersing, en dat is dus levensbelangrijk, dus ging ik met goeie moed naar de rijschool.

Daar kreeg ik een motor onder mijn kont die danig verschilt kwa rijgedrag van wat ik gewend ben, en waarempel: achtjes draaien was echt een ongelooflijk simpel opdrachtje op het uitermate wendbare Kawaatje. Alleen tijdens het traag rijden merkte ik dat het evenwicht van die motor mij niet zo goed lag.

Diezelfde Kawasaki stond gisteren klaar voor mijn examen. Het hele parcours ging foutloos, alleen verloor ik evenwicht tijdens de trage proef, en zette ik voet aan de grond. Geen probleem, herkansing. Nog eens het hele truukje, traag rijden… op het einde van de proef zette ik weer heel even de tip van mijn voet aan grond.  Verdomde zenuwen… De rest was perfect, dat zei de examinator zelf. Maar nee hoor, voet aan grond is onherroepelijk gebuisd.

Na mij kwam een meisje die de proef veel trager deed dan vereist was, beverig, onzeker, de grote bocht werd een flauwe draai, ze ging vér over de vereiste meters van de remproef en deed het uitwijkmanoeuvre 5km/u te traag… Onze instructeur zei nog "dat wordt niks"…. maar zij was geslaagd. De examinator kwam achteraf zeggen dat zijn rechtvaardigheidsgevoel zei dat ik mijn voertuig veel en veel beter beheerste dan dat meiske, maar dat er nu eenmaal regeltjes zijn…

En ik oprecht geloven dat het examen er was om in te schatten of je een voertuig onder controle hebt en ermee kan omgaan.

Maar goed, ik wel een boterham minder en spaar door tot er weer ruimte is om nog een examen te gaan proberen. Ik ga ook nog een cursus voertuigbeheersing van de MAG volgen, een organisatie die je traint op goed motorijden, en niet op truukjes opvoeren voor een examinator.

Want daar draait het dacht ik toch om, je voertuig controleren in moeilijke situaties? En ja, daar geef ik toe dat er nog veel ruimte is voor verbetering.

Anderhalve kilo koper. Dat is afgelopen weekend uit Dora gekomen. In de vorm van overtollige, vreemd aan elkaar geknoopte of gewoon slechte bedrading.

Exact een jaar geleden kwam mijn verhuis uit Mol heel dichtbij terwijl ik in een sneltempo Dora versie 3.0 Phenikzzzzz nog aan het afbouwen was, geassisteerd door een toen al verhuisde Jeroen voor de lastige zaken als bedrading.

De kabelboom van de oorspronkelijke viercilinder werd aan een stuk boom van de oude Dora geknoopt, verlengingen werden gemaakt vanwege de fliptop met -toen nog- geïntegreerde motorkap… en als iets niet werkte… ach dan trokken we er wel een draadje bij… Alles onder het mom van “voorlopig doet-ie het, later moeten we het nog eens goed doen.”

Echt geweldig reed mijn nieuwe eend echter niet, en een extra lambdasensor (die de lpg beter doseert) en een upgrade van de onsteking brachten geen soelaas, eerder integendeel. De grote verdachte hiervan was de bedrading, en hoe meer zaken erbij werden aangelegd, hoe instabieler het allemaal werd.

En ja, ik wist al lang dat ik daar wat aan moest doen, maar mijn kennis van elektriek is beperkt, dus ik had assistentie nodig. Maar in de maanden na de zomervakantie stond mijn hoofd echt ergens anders naar, en later heb ik wel mensen gecontacteerd om me te helpen, maar er kwam altijd iets tussen.

Tot afgelopen weekend. Hortend en pruttelend ben ik naar Mook gereden waar ik super gastvrij ben ontvangen door Hubert en Judith en hun dochtertje Lisette, geweldige mensen die ik al zo lang ken als ik naar meetings ga. Hubert was één van die warme zielen die me had aangeboden te helpen. Dus afgelopen weekend hebben we heel relaxt de bedrading van Dora heraangelegd, en we zijn best wat vreemde constructies tegen gekomen. Elke draad die heraangelegd werd of nieuw getrokken kreeg een nieuw stekkertje met soldeerverbinding, echt een leuk klusje! Daarna krimpkousje eroverheen, dat komt echt NIET meer los.

Zaterdag hebben we het belangrijkste punt gedaan: contact naar ontsteking. Zondagochtend een testritje. Ik verwachtte een lichte verbetering, een iets soepeler werken der dingen, maar nee hoor…

…van een logge, vooroorlogse moeilijk pruttelende Lada reed ik ineens met een mini Ferrari: eindelijk voelde ik de significante verschillen van de lambdasensor en de 123!!! Heerlijke trekkracht! Het motortje klonk niet meer als een zichzelf voortslepende dakloze, maar als een jonge ambitieuze accountant! Het bekende naaimachientje ronkte als nooit tevoren!

De hele zondag in het heerlijke lentezonnetje de rest van de bedrading aangepakt, zo hebben we de nu overbodige fliptopbedrading verwijderd (fliptop was afgekeurd dus was weer een motorkapscharnier gemonteerd). Het werd heel leeg onder de motorkap!

Dit was echt een weekendje van enorme vooruitgang, maar geheel zonder stress, meer iets van “pompompom, waar zouden we dit draadje eens trekken, pompompom”, kopje koffie erbij, heerlijke broodjes-met-zalm-en-champagnelunch… Er zijn echt slechtere momenten in het leven. En zondagavond in het donker de spannende testrit met een drupje regen erbij…  maar alles deed het meer dan prima! De opvallendste getuigen van mijn stroomverbetering zijn de lampjes die mij vanuit het dashbord enthousiast toestralen ipv een beetje duf voor zich uit te gloeien…

Maar ben ik nu op weg naar een saaie betrouwbare auto?

Even diende deze enge gedachte zich aan… maar gelukkig werd ik meteen gerustgesteld door een flinke hoeveelheid waterdamp tegen de voorruit terwijl de verwarming aanstond… dat mij sinds enkele jaren bekende fenomeen wijst op een lekje in het watersysteem van de lpg. Gelukkig maar, stel je voor dat ik me zou gaan vervelen!

Er zijn van die periodes dat ik soms oprecht twijfel aan mijn gezonde verstand en mijn absurde doorzettingsvermogen om toch maar met mijn twee oudjes te blijven rijden.

Al maanden sukkel ik met Dora, die me op de meest wazige momenten in de steek heeft gelaten. Telkens kwam het neer op een storing in de ontsteking, al dan niet veroorzaakt door een heel slecht aangelegde kabelboom. De laatste twee keren was het een kapotte sensor. Het danig beu zijnde koos ik voor de financieel minst interessante oplossing: door een bevriend garagist een 123-ontsteking laten monteren. Dan ben ik alvast van die Visa-rommel af. Tenslotte is de Visa-ontsteking oud en daardoor niet meteen de meest betrouwbare.

Omdat de 123 niet meteen verkrijgbaar was, heb ik mijn 1963er ami6 Oscar tijdelijk weer van stal gehaald. Goeie ouwe trouwe roze Oscar. Trouw? Nee hoor, nog voor het einde van de eerste rit had hij al vier keer een kruispunt onveilig gemaakt (inclusief rondpunt van Wijnegem) door stil te vallen en weigeren te starten. ZUCHT.

Ook in mijn straat was het prijs, waar mijn twee jonge, sportieve buurmannen lachend stonden te zwaaien terwijl een rolstoelgebruiker en hoogbejaarde man mij hielpen mijn Oscarretje in een parkeerplek te duwen. Wat was dat van die buren en verre vrienden?

Ok, diagnose was snel gesteld: contactslot was aan het pruttelen. Een overbrugging gemaakt met een draadje en Oscar reed weer prachtig. Dan maar even een tussenstop in het amimagazijn op weg naar Hoofddorp. En ja hoor… met zijn nieuwe contactslot deed Oscar het weer prima. Eventjes toch…

Starten ging na een aantal dagen en honderden kilometers (die eerder vermelde verre vrienden) steeds moeizamer, ook met starthulp. Dus eergisteren dan maar kleppen gesteld en de bougie-elektrodeafstand alsook contactpuntjesafstand weer afgesteld. Alles week niet al te erg af, maar al deze kleine verbeteringetjes zorgden ervoor dat mijn Franse vriend weer heerlijk startte en pruttelde.

Dus vertrok ik gisteren naar Antwerpen vanuit Hoofddorp… na een paar kilometer zag ik dat mijn "voltbol" harder begon te branden (prehistorische voltmeter in de vorm van een rode hoogtezonlamp die brandt als er te weinig accuspanning is). De ami laadt niet bij! Nog voor ik van de snelweg kon hoorde ik een onheilspellend geratel en ja hoor… de ventilator was losgelopen! Op een superdruk stukje snelweg met smalle pechstrook naast de voorbijrazende vrachtwagens ben ik erin geslaagd om de ventilator doorheen de grille terug op zijn plaats te draaien en even later stond ik te kleumen op een parkeerplaats om de ventilator en alternator stevig vast te zetten. Maar het bleek een maat voor niks. Nog een poging gedaan in de ijzige wind om de V-snaar iets strakker te zetten, maar nee hoor, er laadde bijna niets meer bij.

Dan maar teruggekeerd naar Martin, waar ik zijn rode Blikje meekreeg naar Antwerpen. Dit weekend toch maar eens goed nameten, ik verdenk de spanningsregelaar. Alternator is dacht ik een nieuwe, maar kan altijd zijn dat koolborstels versleten zijn.

Deze week was Dora eindelijk klaar, ik ben ze net gaan ophalen, en ze startte inderdaad als een zonnetje en ook rijden ging prima, behalve in de drie (hikkend inhouden) en een stevige backfire aan het rode licht… Iets zegt me dat ik nog niet aan het einde van mijn zorgen ben met haar.

Het is dat ik in twee uniek, heerlijk rijdende en dondersmooie auto’s rijd, anders had ik ze al lang ingeruild voor iets comfortabelers. Maar ik zou ze ondanks alles niet willen missen. Al is elke rit een onvoorspelbaar avontuur… Ach ja… misschien is DAT de reden van mijn verslaving wel.

Eerst lang getwijfeld: is het wel nodig? Maar die rarebandencombi (een bijna nieuwe Macadam 50 voorop en een redelijk ingesletenContinental Road Attack achterop) bleek toch wel de grote dader vanmijn rare motorweggedrag wat me niet zoveel vertrouwen gaf.

Daarnawas er het probleem van het geld; een pas gekocht eigen pandje en hetvooruitzicht van een contract dat op aflopen stond was niet meteenbevorderlijk voor de feestvreugde… Maar goed, het rijplezier en deveiligheid vooral in het achterhoofd, toch maar besloten om meteen tegaan voor die banden die iedereen me aanraadde voor de Revere: de BT45.

Ikheb ze 4-5 weken geleden besteld, maar de ijskoude en daarnakerstvakantie zorgden ervoor dat ik ze pas vandaag heb kunnen latenomleggen.

Bijna spijt dat ik dit niet eerder heb gedaan!Zelfs met de nagelnieuwe banden was het verschil zo ongelooflijkmerkbaar! Weg wokkelend weggedrag, weg rare stuuruitslag bij hetkruisen van overdwarse hindernissen (lasnaden in de weg of opliggendebestreping), vaarwel aan de achterband die steevast begon te glijdenbij wat voorbarig terugschakelen… maar hallo aan mooi ronde bochten,een fijne wegligging en een directe reactie op mijn heupen! WAAUW!

Jammerdat het de komende dagen gaat regenen en dat benzine voor eenondertussen even werkloze dame wat te duur is, anders ging ik morgen dehele dag rijden! Yess!!!

Ben er nog niet helemaal uit of ik vandaag nu leuk vond of niet zo…

Welke zot staat om 7u op om daarna twaalf uur in de vrieskou te gaan motorrijden met 20 andere zotten in de streek rond Erpe-Mere en Aalst? Gelukkig waren er genoeg gezellige tussenstops, het was nodig want ondanks 4 lagen kleren, een surftopje-met-kapje, nieuwe motorlaarzen en twee handschoenen over elkaar bleef de ijzige kou niet echt lang buiten. Net als je dacht "nu ben ik bevroren" werd er gestopt, gelukkig.

Tankstation, bij organisator El Baelos thuis, even bij een steengroeve, in een luidruchtige taverne voor een lekkere spaghetti, later in een motorzaak-met-opendeurdag en afsluitend in een café in Aalst… al dan niet vergezeld van … koffie!

Het rijden zelf was zwaar, erg zwaar. Nadat ik mijn bandenspanning had verlaagd vond ik het weggedrag niet fijn meer. Het mij te bekende wokkelen was er weer en ik verloor bij elke bocht wat zelfvertrouwen. Ik vond het vooral heel vervelend voor degenen die achter mij reden, aangezien ik mijn bochten gewoon nog veel trager neem dan de rest. Ben niet zo’n held… En dan nog eens de motor laten vallen na het eten, jaja.. dat gaat goed allemaal.

Och, ik heb gewoon een zeer dubbele relatie met leerprocessen, zeker als het fysieke vaardigheden betreft. Tegen mentale grenzen aan lopen kan ik makkelijker zien als een postieve uitdaging, iets fysiek niet kunnen of durven gaat er meer in als een nederlaag.

Terwijl ik eigenlijk enorm veel geleerd heb vandaag en ik gewoon wel nog maar mijn vierde grote bochtenrit heb gereden, en dan nog in zeer slechte omstandigheden: vaak gladde broebbelweggetjes, maffe bochten en dan nog in groep. Waar ik dan weer zenuwachtig van word, aangezien iedereen imho soms superdicht op elkaar rijdt… Na een paar ongelukken prefereer ik wat afstand denk ik.

Och niet zeuren meid, later ging het ineens wel beter en toen vond je het stiekem wel leuk en zeker die paar bochtjes die wel heeeeel lekker en diep gingen. En ja, je bent trots dat je dat bos-boerenpaadje heelhuids bent doorgekomen.
Toch? Ja hoor. Drink nu maar je gluhweintje, ouwe zeurpiet.

Dus wat zeg je nu?
"Ja ja het was eigenlijk wel een leuke en erg leerrijke dag!"
maarwelkoud…

Toen ik mijn motorplannen steeds concreter zag worden heb ik me aangemeld op motor-forum.nl waar ik al snel aansluiting vond bij de Belgen, een groepje ongeregeld, zoals het Belgen betaamt. Ze zouden op 7 oktober een koffieeting houden en ik heb me met wat lood in de schoenen dan ook maar aangemeld.

Om 11u30 spraken we af aan de Q8 van de E313, waar ik de eerste koffie van de dag nuttigde samen met een groepje verkleumden die van Aalst en de Kust en ergens daaromtrent vandaan kwamen. Daarna naar Westerlo, waar we hartelijk ontvangen werden door Monsterman. Het groepje telde nu een man of tien. De tweede en derde koffie volgden al snel, daarna spaghetti en dan waar we eigenlijk stiekem ook voor gekomen waren: een mooie rondrit door de prachtige Kempen, met een paar tussenstops. Nodig, want motorrijden is best fysiek!

Gelukkig was ik niet het enige groentje in de groep, mevrouw Monsterman reed op een prachtige Monster mee en had ook nog niet al te veel vlieguren op haar naam staan. Beetje jaloers op dat mooie brulmachien, dat dan weer wel. Al is de Marcel ook een heel leuke machine en mensen vragen zich luidop af wat het is. En Een Revere lijkt toch wel op een Monster! Toch?

Lessons learned today:

• Forummende motorrijders zijn net als forummende eendrijders van alle slag maar allemaal sympathiek.
• Ik moet beter leren kijken, vooral in haakse bochten naar rechts (waar we er zeer veel van hebben gedaan) durf ik deze nog veel te ruim nemen of te krap.
• Een houding waarbij mijn rug wordt ontlast blijkt ineens belastend te zijn voor de knieën…
• Ik voel spieren op de meest onwaarschijnlijke plekken.
• Ik moet dus meer onstpannen zitten.
• Ik heb nood aan nieuwe banden. Er ligt nu een maffe bandencombinatie op waardoor ik soms grip verlies en dat voelt een beetje griezelig, wat dan weer leidt tot een gespannen zithouding.
• Een meid op een zwarte Monster in strak leren pakje is sexier dan eentje op een afgeleefde Revere in een pizza delivery boy pakje…
• Pannenkoeken op de pannenkoekenboot zijn lekker maar zwaar.
• Een ijsje in de lekdreef kon er echt niet meer bij.
• Het afsluitende kopje koffie bij de gastheer daarentegen smaakte perfect.
• 160 op de snelweg is eigenlijk helemaal niet eng maar leuk!
• Mijn verstand zegt dat ik dat toch maar niet al te leuk moet gaan vinden…

Dora stond al twee weken in Hoofddorp bij Martin op de oprit, flink uitgekleed, om te drogen na een bijzonder grondige antiroestbehandeling met menie, tectyl en hammerite. Ik mocht die periode rijden met Blikje, Martins rode Peugeotje. Of met Marcel uiteraard.

Donderdagavond ben ik met de trein naar Amsterdam gereden, omdat ik om 20u aan de Melkweg werd verwacht voor een (overigens weer ontzettend geslaagd) optreden van Zappa Plays Zappa. Met Blikje zou dat niet haalbaar zijn. Planning was om de volgende dag Dora weer aan te kleden, zaterdag in Dora samen met Martin naar Antwerpen te rijden om mij daar te helpen schilderen zodat hij savonds weer huiswaarts zou rijden met zijn Blikje en zondag zou ik mijn zus helpen verhuizen.

Maar je weet hoe dat gaat met planningen…

Vrijdag hebben we vnl. in bouwmarkten rondgehangen en in een Italiaanse garage, waar Martin op slag verliefd is geworden op een gitzwarte Alfa GTV 2.5 uit 1982, en na een paar uur kwijlen ook eigenaar… Het werken aan mijn eend heeft zich die dag beperkt tot de stoelen weer vastzetten en de koffer inruimen met spulletjes die ooit nog vastgezet zouden moeten worden. Later. Mijn gereedschapskoffer lag trouwens toch in Antwerpen, die had ik vorig weekend weer mee naar huis genomen om aan Marcel te werken.

Maar zoals altijd bij het gebrek aan gereedschap komt Murphy in het spel… Want Dora wilde zaterdagochtend niet starten. Niks. Geen vonk. Ik zag een mysterieuze elektrische draad loshangen op het schutbord, met een koperbaard dus duidelijk ergens losgekomen. Kwam uit op het contactslot. Een lampentestje vertelde me dat de plus naar de bobine weg was…  ook die draad hangt op contactslot… Maar wat was dan de relatie? En contactslot kaduuk? Nog geprobeerd om een tijdelijke plus te maken tussen accu en bobine en Dora startte nu wel, liep ook even, maar viel al snel weer koppig stil om zo te blijven. GRRRR.

Het kwam erop neer dat ik ’s avonds de trein ben op gestapt om een Blikje vol gereedschap en reserveonderdelen te gaan ophalen in Antwerpen, en zondag heb ik de godganse dag naar het euvel gezocht, met een multimeter en veel hersengebreek. Tegen het einde van de zondagmiddag zag ik echter het licht en heb de loshangende draad bij op de zekeringkast gehangen, waardoor er een gesloten plus-circuit over het contactslot en de zekeringskast loopt naar de bobine. ZO simpel, maar gewoon niet op gekomen. En ja hoor… Doortje startte weer als normaal… Uit blijdschap toch maar weer een uurtje gespendeerd om de eend toch weer netjes aan te kleden. Ze is weer mooi!

Twee dagen verloren, mijn huis niet geschilderd en mijn zus zonder mij verhuisd maar mijn meiske doet het weer, is droog en winterklaar en dat maakt veel goed. Ook veel bijgeleerd over draadjes…

Zaterdag naar twee motoren gaan kijken: een zeer foute afgeleefde Honda Revere uit 1990 met wat werk aan en later een glimglim-Suzuki 750 bij een dealer. Heel verleidelijk, vooral de garantie. Lichte domper: de prijs was echt niet haalbaar voor mijn budget, nee ook niet toen ik een jas erbij kado beloofd kreeg… Nee de Revere past kwa look en prijs toch heel wat beter bij mij en als de proefrit volgende week niks raars oplevert wordt dit hem… ben wel helemaal verkocht. Ik vind hem eigenlijk wel stiekem een beetje prachtig. Wel eerst even mijn voorlopig rijbewijs op zak, maar daarvoor moet ik de theorie afleggen. Ik ga de weg niet op zonder.

Later die dag een korte aanwezigheid op de Huppelmeeting in Dessel om daar Jeroen-stickertjes uit te delen en nog wat bij te praten met oude bekenden.
Daarna ben ik naar Hoofddorp gereden met mijn (door diverse Huppelaars als mooiste auto van de meeting bestempelde) Doortje vol planten van het inderhaast overvallen tuincentrum Pelckmans.

Zondag een diepgravende (letterlijk) maar creatieve dag in Martins tuin.Toen ik in een perk rond de nieuwe vijver een paar planten wilde zetten bleek de ondergrond te bestaan uit zandbakzand… daarop had het vroegere terras gelegen. 30 cm onvruchtbaar wit zand! Daar groet nog geen onkruid op!

Gelukkig komt er vanachter in de tuin later nog een terras en daar lag wel goede bosgrond. Dus een paar uur flink gegraven aan beide kanten en het witte zand verwisseld met het zwarte. Straks nog een cm of 5 compost erdoor werken en dat komt helemaal goed. Mijn rug daarentegen…

Maandag was ik heel vroeg in Hoofddorp vertrokken om de ochtendspits en de voorspelde herfststorm voor te zijn… om ineens te stranden op de pechstrook ter hoogte van Delft, op de ANWB wachtend toekijkend hoe de spits voller en voller werd en de wolken loodgrijzer. Waarom ANWB? Wel, het stekkertje van de bobine was afgebroken, zoveel was mij duidelijk. Toch, met geen mogelijkheid vond ik een afgebroken draad die richting kabelboom of schutbord ging… Nu hebben Jeroen en Pieter 2CV zich al meermaals uitgeleefd op Dora’s kabelboom in verband met de LPG, dus even zelf gaan beslissen welke draad ik nu eventjes naar het stekkertje moest trekken… nee. Dat liet ik liever over aan iemand met goed gereedschap en een multimeter, zoals bv. een meneer van de ANWB.

Echter, de ANWB-meneer keek ook al hulpeloos naar de kabelboom en besloot me toen naar een Citroënspecialist te slepen. Daar keek men ook al bedenkelijk en de paniek sloeg echt toe toen ik vertelde dat het een visamotor was en een LPG-installatie, want pffff das dus met van die prehistorische computers en dat hadden ze in geen jaren gezien. Zij konden ook niet meteen bedenken hoe en wat dus heb ik de enige nog levende persoon gebeld die deze auto technisch kent en die belde me even later terug met de mededeling dat hij de toerentellercomputerdraad had verbonden met een LPG- draad en die verbinding had doorverbonden met stekkertje van de bobine. Die tweede verbinding was dus totaal afgebroken, zonder spoor na te laten. Niet moeilijk dat we het niet vonden! De Citroën-meneer heeft me daarna op 1 minuutje kunnen helpen met een draadje en 2 stekkertjes en Dora was weer mobiel.

Toen ik vroeg wat ze van me kregen was het olijke antwoord "een punthoofd" en ik mocht onder vriendelijk gezwaai weer richting Antwerpen kachelen, waar ik mijn baas kon uitleggen waarom ik zo laat en met zwarte handjes op het werk verscheen.

Jeroen heeft vast een heel lollige voormiddag gehad, grinnikend op zijn wolkje.

Vanochtend (dinsdag) ben ik dan eventjes snel 47/50 gaan halen op mijn theoretisch rijexamen en savonds heb ik om dat te vieren een heel goeie motorjas en bijhorende broek gekocht. Duurder dan gepland, maar de jas was een zeer gunstig eindereeksje, met de beste materialen als kevlar (de beste bescherming tegen schuifschade) en goretex (ademend en wind/waterdicht), met twee uitneemjasjes voor de extra kouwelijke griet en extra stevige maar soepele beschermdelen, op schouders, ellebogen en de rug. Lekker lang en heel stevig.  Weer een beetje veiliger straks!

Liever een brakkere motor dan een slechte bescherming.