En dan merkt ge
dat geluk funest
oneerlijk is.
Wanneer het eindelijk
even van u is,
merkt ge dat
anderen
verwrongen zitten
in verdriet,
wanhoop of verlies.

En dan zoudt ge willen
dat geluk stomweg was
lijk yoghurtbloemkes.
Dat ge er elke dag
van oogsten moogt
en als ge dan
wat van over hebt
dat ge het gul
uitdelen kunt.

En dan vraag je je af:
waarom
heeft die jongeman
een National Geographic
om zijn arm
gebonden?

Koud?
Noodspalk?
Geen rugzak om het
in te steken?

Misschien
komt hij kersvers
uit een ver weg
Afrika.

En draagt hij zo
een stukje over zijn
Vaderland
altijd
met zich mee.

En het ontroert je.
Ondanks
-of misschien dankzij-
het vroege uur.

Dan ruim je eens een kast uit.
Want meelkevertjes
hadden bezit genomen
van mijn meel.

Daar zijn het
meelkevertjes voor.

Maar achterin de kast!
Helemaal vergeten!
Een bokaal!
Met droge maïs!
Van eigen teelt!

Een hongertje.
Popcorn is toch
een snel koud kunstje.

Of liever
een heet kunstje.
Want na aanraking
met het hete karamel
heb ik nu een verbrande lip…

Maar wel van eigen teelt.
Dan is het minder erg.

Lentekriebels krijgen vorm

De lente lonkt.
Laat zich af en toe voelen
met zuinige straaltjes
en streeltjes warmte.

En dan gaat het kriebelen.
Terrasje heeft nood
aan fleurige schoonheid.

Deze kleurtjes
staan alvast
het einde van de buien
af te wachten.
Vol ongeduld.

Net als ik.

>He liefje door jou
bloos ik me donkdieperrood
je jaagt me op de kasten
ik gedraag me idioot

He liefje
echt… ik zie je graag
maar haal nu alstublieft
die vlinders uit mijn maag

Liefje voor jou
ga ik graag op mijn rug
maar ik smeek je
geef me mijn nachtrust terug!

Liefje echt
ik wil je niet krenken
maar ik zou nu en dan
eens aan iets anders willen denken

Liefje sorry
geraak nu niet in de put
maar eerlijk, die verliefdheid
vind ik gewoonweg kut.

>Blijkbaar nemen lijven
al eens wraak
en straffen ze
hun eigenaars
wanneer ze zich benadeeld voelen.
Terwijl ik het mijne
lekker verwen
met sapjes
soepjes
crèmetjes
wasbeurtjes
lekkernijtjes…

Maar nee hoor.
Nu besluit dat lijf van mij
dat het maar eens wat minder moet
met uitgaan, roken,
ritmes verleggen,
over kleine grenzen gaan…

Dus omdat een welgemikt griepje
me niet kon vellen
smijt het er nu een hoest tegenaan
van het type longverwoestend
en keelversmachtend.

Natuurlijk juist als ik
een skiweekendje
op het plan heb staan.
Maar ik ga het negeren.
Niets weerhoudt me
van een weekend skivaren!

Toch benieuwd
wat het daarna
weer gaat verzinnen.

>Drie jaar geleden
kocht ik
een schattig huisje,
midden in
de Seefhoek.

Deel van een complex
tien kleine huiskes,
tien grotere
en tien hoekpanden.

Gebouwd in 1870
gekocht door het OCMW
en na jaren uitgeleefd te zijn
deerlijk verkommerd…
Zetten zij het te koop.

Door een bouwfirma
werd het complex
begin deze eeuw
compleet gerenoveerd
en particulier verkocht.
Aan mij dus.
En aan mijn fijne buren.

Een straat verderop
staat ook zo’n complex
maar nog steeds
in de deplorabele staat
van vóór de renovatie.

Een thuis
voor krakers,
junkies,
gespuis.

Een grote kraan echter
-sinds deze week
prominent aanwezig
in het luchtbeeld-
maakt blij kond:
er wordt aan gewerkt!

Zodat deze huisjes
niet verloren gaan.
Tenslotte
horen zij
tot de rijke geschiedenis
van Antwerpen
en de Seefhoek…

>

>
Ik ben gek
van groenten
kruiden
fruit…

Bij de Marrokaan
ligt vaak iets
wat ik nog niet ken.

Zoals deze week.
Gele ribbelpeer
met een heerlijke geur.
Eentje meegenomen.
Geprobeerd.
Maar het was niet lekker.
Oneetbaar zelfs.
Bahbah.

Toch…
dat ligt niet zomaar
in de winkel!

Opzoeken dus.
Internet leerde me
dat ik een kweepeer kocht.
En dat je er prima
mee kan koken.
Of gelei van maken.
En siroop.
Goed voor de maag!
Lekker bij wild of op de bo.
Of in de witte wijn…

En van de pitten?
Daarvan
maak je antiklovenzalf.

De peer zelf is een
heerlijke
luchtverfrisser.

Uitgetest. Uiteraard.
En goedgekeurd!