Categoriearchief: Mamalijntjes

Ja, en wat nu?

Ja. Wat nu he?

Een storm aan gedachten. Lijstjes lijstjes lijstjes. Alles waar ik aan dacht werd opgeschreven. No time to lose, want een snelle berekening deed me vermoeden dat mijn spruitje er nog dit jaar zou zijn!

Mijn zus was me gisteren al komen bezoeken, het eerste bavetje ligt al te pronken op de zetel en ik heb al een hele zak met zwangerschapskleren gekregen. Modieuze tenten die mij straks ook zullen passen…

En uiteraard heb ik de hele nacht liggen woelen, want ja: ineens heb je het door dat die krampen van gisteren vandaag voetjes zijn. Of handjes. Dat je stampjes krijgt als je op je buik wil draaien. Overweldigend en gek…

En ZOOOVEEL te doen! Maar in de eerste plaats: rustig aan doen, Jo!

Ik heb een knop in mijn hoofd. Een hele handige. Ik noem het de pragmaknop. Moeilijkheden? Grote problemen? Splits ze op in kleine probleempjes en los ze 1 voor 1 op. Nu ja, in de mate dat het mogelijk is met mijn chaoshoofd… Dus ging ik weer lijsten. Maandag en dinsdag zouden regeldagen worden. Dokter om een briefje vragen. Hoppa: vooruit met die geit!

En ik nam me voor dit weekend wel rustig aan te doen. Een zonnige middag in het park. Even bekomen van de schrik. Maar geen cava of pintjes! Die heb ik genoeg gehad de laatste tijd. En dat pakje sigaretten? Weg ermee!

Ik kon het natuurlijk niet verzwijgen.
En eigenlijk maar goed. Nadat een paar vriendinnen waren bekomen van de eerste verbazing, de monden weer dichtgeklapt waren en hun eerste schok verdronken in wat alcohol, werd ik ondergedompeld in warme veren van moederkloekerij. Overstelpt met goeie raad, praktische tips en knuffels.

Oh, wat had ik dat nodig!

De tweede nacht was rustiger, de paniek al een beetje weggeëbt.
De bult werd ingemasseerd met olie en de zachte bonkjes uit mijn buik deden vermoeden dat het deugd deed aan het kleintje. Ook ’s nachts nu en dan een bewegingssalvo uit het vooronder. Dat belooft voor straks…

Ja man… zo raar… een levend mensje in mij!

Tja… hoe begin je hieraan?

Bij het begin. Dat vooral.
Dat het een verrassing was staat buiten kijf. En ja… ik had het moeten zien. Wellicht wel. Maar als je er niet op voorbereid bent, zie je de signalen niet. Tenminste, je geeft ze een andere interpretatie.

Misselijkheid? Ik reed toen met een motor door tropisch Thailand bij temperaturen die nooit onder de 40 graden gingen. In een land waar het altijd ruikt naar platgekookte rijst en vissaus. Bovendien was ik op reis vertrokken met een lichte maagontsteking…

Die maagontsteking werd veel pijnlijker na de reis. En moe dat ik was. En depressief. Ik kwam thuis van de geweldigste reis in jaren en kon er geeneens op een leuke manier op terugkijken. Mijn huisarts nam bloed en stelde een aantal tekorten vast en een paar afwijkingen. Laat eens een gastroscopie nemen. Neem medicatie en vitaminen. Zo gezegd…Het ging snel weer wat beter maar het aantal kwaaltjes nam toe. Watervoeten, buikpijn, stemmingswisselingen… Een andere dokter nam weer bloed. “Ik test jou op alles”, zei ze nog. Weer vanalles afwijkend, weer een vitaminekuur en “hou het in de gaten”.De ongerustheid nam toe, waarom vinden ze niks concreets? Ik voelde me niet zoals ik me hoorde te voelen.

De derde dokter sprak ik in het park. Zij vond het verhaal toch abnormaal en onderzocht me zelf nog eens.  Darm- en maagklachten namen ondertussen erg toe. Op zich niks ernstigs, maar een erg opgezwollen buik en continue spasmen. Ik was ook aan het bijkomen, ondanks dat ik door die klachten een gezond voedingspatroon had aangenomen. De schijf van vijf, hoofdzakelijk vegetarisch. Als klap op de vuurpijl was ik ook al een tijdje niet meer ongesteld geweest. Had ik mijn Nuvaring wel straffeloos drie maanden mogen doornemen? Het tobben nam ernstige vormen aan.

Toen kreeg ik het telefoontje dat me compleet wakker schudde. Geen tropische ziekte. Geen schildklierafwijking. Geen maagdarmontsteking. Gewoon. Heel evident.

R e a d   t h e   f u c k i n g   s i g n a l s !

En HOE werd ik wakker. Ik stond op als een nonchalante vrijgezel zonder echt doel in haar leven, nog maar eens op een kruispunt van nieuwe jobs en “wat gaan we weer eens doen om ons te vermaken?”

En ik ging slapen als mama. Boordevol toekomst, met angsten, hoop en vooral: verwarring.

Joomla!

Ok, ik geef toe. Ik ben jaloers op die mensen die al webdesignend zijn opgegroeid in hun carrière. Tenminste, meer dan ik. OK, ik schrijf een loepzuivere html en mijn css wordt met de dag beter. PHP heeft ook steeds minder geheimen. Maar soms loop ik toch tegen een paar grenzen aan…

Zoals afgelopen weken. Een klant van mij vroeg een cms systeem. Mijn eerste. Ik had al in een vorig leven besloten ooit aan de slag te willen gaan met Joomla!. Het grootste voordeel van dit systeem is dat het open source is en dat elke zichzelf respecterende nerd op deze planeet er wel een plugin voor heeft geschreven. Je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat een tool voor.

Maar man, als het je eerste website is en je hebt een deadline is het stressen…

Eerst heb ik dagen (lees: nachten, ik heb ook nog een dagjob die de stoof doet branden) gepuzzeld om de vrij uitgebreide css gesnapt te krijgen, de diverse modules en hun positionering etc. Nu ik het onder de  knie heb lijkt het allemaal zo simpel, maar de uren die ik erin heb gestoken… mijn nachtrust heeft zwaar geleden.

Dan was de volgende uitdaging om alles in een treffelijk design te gieten zoals IK het wilde. Omdat ik ook wilde weten of de klant het goed vindt, zocht ik een manier om het ding op een testserver te krijgen. Wat beter dan op mijn eigen domein, waar ik met een prachtige admin tool mijn eigen hostingmodules kan instellen. Dus heb ik volgens de boekjes netjes een database aangemaakt. Ik heb braaf alle instructies gevolgd van diverse tutorials en niet zelf eigenwijs geweest, zoals zo vaak. Dan de hele boel geëxporteerd en ge-FTP’d.

Eerst kwam de error "Cannot connect to database". Nee inderdaad, eerst moet de configuratie van Joomla naar de vers aangemaakte database verwijzen. Na uren uploaden (lang leve een krakkemikkige internetverbinding) stond daar eindelijk de homepage online te glunderen in mijn browser. Maar geen enkele link werkte! ZUCHT…

UUUUUren googelen en zeer veel trial and error-momenten later vond ik zopas een blogje met de oplossing: zet var $sef = ‘1’; op nul. Geen SEO-vriendelijke urls meer. Houdt Joomla niet van blijkbaar. Jammer. Maar het werkte wel!

DAT is het fijne van webdevelopment. Je loopt soms tegen mega muren aan, maar als het erop aankomt en je vindt oplossingen en je leert bij, heb je weer een grens verlegd. En dat kan niemand je nog afpakken.

Misschien komt er ooit een nerd op deze blog en is hij ook geholpen door mijn uitleg. En dan heb ik ook nog een ander mens blij gemaakt. Hoezee!

Loonslaaf again?

Omdat een aantal geplande projecten voor mijn bedrijf maar niet willen beslissen of ze doorgaan of niet, ben ik toch maar even een zoektocht gestart naar een tijdelijke manier ommijn inkomen wat te ondersteunen, en deze week had ik bv. enkelesollicitatiegesprekken via een uitzendbureau.

Zo zat ik gisteren beleefd te luisteren naar een niet al te boeiendejobomschrijving voor de marketingafdeling van een uitgeverij vanschoolboeken, besluitend dat dat em niet ging worden. Zegt de mevrouwvan HR dat ze even de manager ging halen om nog even met mij te praten.Blijf ik 20 minuten zitten wachten, wilde net verontwaardigd weggaantoen er een heel toffe madam binnenstormde, van ICT. HR mevrouw hadhaar even mijn cv laten zien omdat ze dachten dat ik op de ICT-afdelingmisschien nuttiger kon zijn dan op marketing.

Die mevrouw van ICT zag dat ik op papier dé persoonwas waar zij al maanden naar op zoek was. Of ik zin had in een projectom schoolboeken en oefeningen online te zetten. We hebben nog wat gepraat enzaten compleet op dezelfde golflengte, echt een super gesprek.  Ze ging mijiets laten weten. Inderdaad, nog voor ik goed en wel de parkeerplaatsafreed, belde Randstad al dat ik maandag mag beginnen aan een niet teversmaden loon.

Zelden gehad dat het op een sollicitatie zo klikte, ik kijk er echt naar uit! Het is al zeker tot 1 september, voltijds.

Dat gaat druk worden als die andere projecten nu ook besluiten door te gaan 🙂

Goe bezig?

Sinds 1 april ben ik officieel gestart met mijn eigen zaak. Maar eigenlijk ben ik ni goe bezig. Echt ni. De afgrond van mijn bankrekening gaapt zijn allerzwartste diepten bloot en ik zou veel harder en gestructureerder moeten (en kunnen) werken. Klanten zoeken, Randstad freelance opbellen, projecten aangaan… Ook mijn administratie bestaat momenteel uit enkele stapels papier zonder orde.

In mijn vrije tijd begin ik weer superenthousiast aan 20 projecten tegelijkertijd en, zoals het een pseudo bipolaire ADHD-er betaamt, geen enkele van deze projecten nadert de voltooiing en het is maar de vraag of dat ooit zal gebeuren. Lol!

En toch en toch… ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld, zo bevrijd van het juk van een job of verplichtingen. Ik moet hier gewoon een evenwicht in vinden. Maar ik amuseer me kostelijk bij wijlen en dat is me 1000x meer waard dan een goedgevulde rekening!

Aan mijn vrienden volgende welgemeende oproep: feed me!
Hahaha! 🙂

Van mistig naar rozig.

Opgejaagd en rusteloos maar tegelijk leeg en inspiratieloos, energieloos een te zwaar wintermoe lichaam meeslepend – dat is in een paar woorden mijn mentale teneur van de afgelopen weken. Opflakkerend verdriet en toenemende wasems van onzekerheid raasden door mijn hoofd en hebben me gedeeltelijk lam geslagen. Dit in schril conrast met de drang om vooruit te gaan. Dit alles resulterend in de mij welbekende chaos in mijn hoofd, de wervelstorm die tot mistige focus leidt…   

En wat doet een mens dan? Er zijn steeds een aantal opties om daarmee om te gaan. In mezelf keren en de wereld welgemeend mijn rug toekeren is een reeds vaak beproefde techniek, maar dit keer besloot ik de neerslachtigheid met open vizier te bestrijden en trok ik de wereld in. Mensen had ik nodig. En ik heb ze gevonden. Nieuwe vriendschappen werden gesmeed, oude bijgevijld, drank vloeide rijkelijk en grenzen werden uitgedaagd.

En heeft het deugd gedaan? Absoluut!
Het heeft niet in het minst geleid tot de herontdekking van oude vergeten stukken Joke, stukken die door jaren samenwonen en conformeren naar maatschapelijke normen naar de achtergrond verdrongen waren. Vergeeld in burgertrutterij.  Lichtjes in slaap gesust door gemakzucht en luxe.

Ik heb mezelf weer even keihard in de spiegel bekeken en heb besloten de stukken die me niet bevallen aan te pakken. De energie terug winnen, het positivisme, de creatie. Gevuld met nieuwe inspiratie en een golf van goede moed kan ik nu weer even verder. Vandaag een groentenserre bouwen, morgen mijn site (waar ik eindelijk een goed idee voor heb) en volgend weekend mijn huis herinrichten.  Mijn winterlijf zomerklaar maken. Kiezen voor roze en grasgroen ipv grijs en bruin.   

Ik heb er zin in.

Avanti!

PS: de traditie wil dat dergelijke oplevingen gepaard gaan met een lichte vorm van pathetiek en hoogdravendheid. Uiteraard.

Kloteklanten

Ik word er zo moe van. Continue behandeld te worden als een wandelende melkkoe. Onder het mom van "Consumeren zal je!" worden we systematisch van euroval naar  euroval gelokt. En het erge is, niemand komt ertegen in opstand. We klagen erover, maar op het einde betalen we braafjes het gelag. Letterlijk en figuurlijk. We worden uitgezogen tot de laatste cent die we hebben. Of neen, dan sluit je toch een leninkje af? Koop je op krediet?

Voorbeeld. De bank biedt je fantastische mogelijkheden aan met een nieuwe kaart, maar "vergeet" er bij te vermelden dat je voor die opties wel een honderdje mag neertellen. Dus hoef je dat allemaal niet. "Dat kan niet mevrouw. U MOET die kaart nemen met al die OPTIES want er is geen andere." Zoek de tegenstrijdigheiod in de woorden met kapitalen.

De internetprovider is ook zo’n leuke. Hulp krijg je niet nadat je een veel en veel te duur abonnement hebt afgesloten. "Red jezelf maar, beste Kloteklant! Of bel naar ons erg dure betaalnummer!" Waar je eerst 20 menu’s moet doorlopen om daarna je klantnummer te moeten ingeven. Heb je dat niet meteen bij de hand, dan heb je dikke pech, de hoorn wordt ingegooid en je bent ettelijke beleuro’s armer. En geef je het klantnummer met heel veel moeite toch in, krijg je daarna een medewerker aan de lijn… die je klantnummer vraagt! En heel onbeleefd op je protest antwoordt dat hij het ook niet uitgevonden heeft. En die je uiteindelijk niet kan helpen "want dan had u een ander betaalnummer moeten bellen. Staat dat niet op de site? Oh dat zou kunnen, ik zeg het u nu toch!??"

Maar wat echt alles slaat is de maffieuze praktijken van concertorganisatoren. Voorbeeld: de Fikskes in Paradiso. Niks mis mee, prima concert maar het heeft me echt zuur gekregen.

Ten eerste kost een ticketje slechts 7,50. Leuk! Een prikje! Doen we!
Maar dat ticket kan je niet meer bij Paradiso zelf kopen, dus moet je online of via het postkantoor. Volgens degene die het ticket is gaan halen moet je ook op het Postkantoor de verzend/administratiekosten ter waarde van bijna 2 euro bijbetalen, of je nu zelf afhaalt of niet. En daar eindigt het niet, nee. Want om de Paradiso binnen te komen moet je lid zijn. Drie euro, aub! Voor een maandje lidmaatschap. Dat je bijna nooit in Amsterdam komt en al zeker niet in de Paradiso zal hen compleet worst wezen. Binnen swingen de drankprijzen ook al de spreekwoordelijke pan uit. En dan begint het concert meer dan een uur later dan aangegeven, want er was in Paradiso nog een groep aan het spelen en blijkbaar mag men niet tegelijkertijd optreden. Maar dat zal wel een wetgeving zijn die bij het printen van de affiches nog niet bekend was, daar stond echt wel "concert 22u15".

Maar met als gevolg dat ik daarna aangewezen was op de veel minder frequent rijdende nachtbus. Dus een extra consumptie om het uur langer wachten op de bus te verzachten, en daarna het dubbele van de prijs voor de nachtbus, die uiteraard net zijn op internet beloofde aansluiting met de bus naar Hoofddorp mistte. Ik was nochtans de enige passagier en de bus heeft stevig doorgereden. Maar niet getreurd, voor een schamele 2 euro kan je een met een snauw afgeleverde  lauwe koffie krijgen in Schiphol. In een kartonnen bekertje uiteraard, met de niet mis te verstane boodschap "beste consument: wij, de leveranciers van deze wereld, minachten u".

En wij? Wij laten het gebeuren.

Een heel nieuw leven…

Een heel nieuw leven en het bevalt me wel.  Dat van "werkzoekende", zoals dat zo mooi heet. Maar dan in opstart naar een eigen zaak. Dus ik zoek inderdaad werk, opdrachten dan. Want werk in de gewoonlijke betekenis van het woord "job, loonslavernij", neen daar bedank ik voortaan voor.

OK eerst moet ik me door stapels administratie worstelen, veel bijleren over ondernemen, boekhouden en vooral: mijn eigen vakgebied. Dus wat dat betreft zit ik absoluut niet stil.

Werkzoekende zijn is ook een heel parcours van bureaucratische molentjes doorspartelen, zeker als je wil dat je gesponsord wordt bij het opstarten als zelfstandige. Zoals testen of je wel geschikt bent voor ondernemerschap. OK, je offert een voormiddag op maar je krijgt er wel een gratis cursus van Unizo voor. Of gratis webleren en andere opleidingen. Laat maar komen! Om daarna de rest van de dag bij de vakbondskas geduldig te wachten tot ze je dossier even willen aanpassen.

Ondertussen haalt Murphy nochtans alle argumenten uit de kast om toch maar te gaan solliciteren voor een veilige vaste job met een vastgelegd inkomen. Mijn Dora is er weer maar eens mee gekapt wegens dat eeuwige mysterieuze ontstekingsprobleem waar ik horendol van word. Jep, midden in de ochtendspits ter hoogte van Roosendaal. Weer garagekosten. Bandjes van de motor vervangen wegens versleten. Een kies is afgebroken na het eten van een Mentosje en dat gaat me een nieuwe kroon kosten. Mijn huissleutel breekt af in mijn slot dus ik kan weer een nieuw slot gaan financieren. Een kantoortje inrichten kost geld. Adobe CS3 installeren ook. Ik zou graag een laptop hebben voor NOG meer vrijheid….  En er zullen vast nog wel flink wat dagen komen dat ik tegen meer kosten dan inkomens kijk.

En voorlopig sponsort de staat me nog, omdat dat nu in opstartfase het voordeligst is, maar Vadertje Staat geeft toch maar een beroerd zakcentje als je meer gewend bent. En mag ik geen extra inkomen hebben. De broeksriem dan maar aantrekken.

Maar dan wandel je op een aan jezelf gegund vrij moment door de stad, grinnikt vanop een bankje terwijl je mantelpakjes gehaast een middagpauzelunch naar binnen ziet werken, je grijnst als je de avondspits op gang ziet komen, glimlacht omdat jij wel overdag naar die supergoedkope Turkse winkeltjes kan gaan of in een lege tram kan zitten op weg naar een potentiële klant… en dan weet je: ik heb de juiste beslissing genomen.

Vanaf december ben ik al echt aan de opstart bezig: opleidingen uitzoeken, heel veel bijleren op vakgebied, opdrachten verzamelen, pc optimalisatie, kantoortje inrichten, fondsen verzamelen, ondernemingsplannen opstellen, eigen domeinnaam… en ja het is wellicht hard werken, maar zo leuk dat het niet als werken voelt. Ik draai de laatste weken dagen van soms 14 uur en meer maar het voelt niet als arbeid!

Het zou fantastisch zijn als dat gevoel zo mag blijven!

Hammetjes en een winkel vol kinderen

Dit weekend met Martin door de stad gewandeld -hoezo dit is de engste buurt van de stad, gewoon retegezellig hier! En lekker en goedkoop!- en mijn verduisteringsveluxgordijnenopmaat opgehangen. Daarna naar feestje van mij collega Stefanie, die een HEERLIJKE ham had laten braden op de bbq door haar Franse pa en oom, dit heerlijke vlees vergezeld van luxe groenteschotels en een fantastische witte sangria. Een supergezellige avond met nog een ex-collega en de vrienden van Stefanie… lang geleden dat het nog zo laat was!

De volgende dag voornamelijk veel geslapen en dvd’s van Lost gekeken en Mexicaans gekookt: de rauwe komkommer en tortilla’s vielen bij Nina in de smaak, de nacho’s en het vlees bij Jen, alle lekkers bij mij en Martin. Onder het genot van een lekker sterke margarita en guacamole Lost seizoen 1 uitgekeken, klaar om Martins nieuwe aanwinst, seizoen 2, volgende week te starten 😉

Vandaag naar aloude traditie in de winkel van mijn ouders geholpen: eerste schooldag is normaal gezien de drukste van het jaar en ja hoor, ook nu was het spoedtellen en afrekenen, advies geven over passers en pennen en lachen met flauwe pubergrapjes! Wel schattig elke keer, van die zesjarigen die heel trots maar ook verlegen hun eerste Vulpen uitproberen en hem bijna door de toonbank heen drukken…
Morgen weer.