Ja. Wat nu he?

Een storm aan gedachten. Lijstjes lijstjes lijstjes. Alles waar ik aan dacht werd opgeschreven. No time to lose, want een snelle berekening deed me vermoeden dat mijn spruitje er nog dit jaar zou zijn!

Mijn zus was me gisteren al komen bezoeken, het eerste bavetje ligt al te pronken op de zetel en ik heb al een hele zak met zwangerschapskleren gekregen. Modieuze tenten die mij straks ook zullen passen…

En uiteraard heb ik de hele nacht liggen woelen, want ja: ineens heb je het door dat die krampen van gisteren vandaag voetjes zijn. Of handjes. Dat je stampjes krijgt als je op je buik wil draaien. Overweldigend en gek…

En ZOOOVEEL te doen! Maar in de eerste plaats: rustig aan doen, Jo!

Ik heb een knop in mijn hoofd. Een hele handige. Ik noem het de pragmaknop. Moeilijkheden? Grote problemen? Splits ze op in kleine probleempjes en los ze 1 voor 1 op. Nu ja, in de mate dat het mogelijk is met mijn chaoshoofd… Dus ging ik weer lijsten. Maandag en dinsdag zouden regeldagen worden. Dokter om een briefje vragen. Hoppa: vooruit met die geit!

En ik nam me voor dit weekend wel rustig aan te doen. Een zonnige middag in het park. Even bekomen van de schrik. Maar geen cava of pintjes! Die heb ik genoeg gehad de laatste tijd. En dat pakje sigaretten? Weg ermee!

Ik kon het natuurlijk niet verzwijgen.
En eigenlijk maar goed. Nadat een paar vriendinnen waren bekomen van de eerste verbazing, de monden weer dichtgeklapt waren en hun eerste schok verdronken in wat alcohol, werd ik ondergedompeld in warme veren van moederkloekerij. Overstelpt met goeie raad, praktische tips en knuffels.

Oh, wat had ik dat nodig!

De tweede nacht was rustiger, de paniek al een beetje weggeëbt.
De bult werd ingemasseerd met olie en de zachte bonkjes uit mijn buik deden vermoeden dat het deugd deed aan het kleintje. Ook ’s nachts nu en dan een bewegingssalvo uit het vooronder. Dat belooft voor straks…

Ja man… zo raar… een levend mensje in mij!