Mijn ouders hebben een winkel.
En een druk sociaal leven.
Daardoor waren ze zaterdag
niet beschikbaar voor De Mededeling.
Eigenlijk goed,
want ik moet zelf ook nog even wennen.

Maar deze ochtend trok ik
naar mijn ouderlijk nest.
Voor een verwenontbijt.
Onaangekondigd,
want zo doet een Joke dat.
Mama papa zet u.
Zet rond Kerstmis maar een stoeltje bij.
Huh?

Grote ogen, tranen, zuchten, blij.
“Kunt gij nu nooit eens normaal doen?”
Oma en opa voor de tweede keer.
Mijn neefje krijgt er een speelkameraadje bij.
De pas ingerichte kinderkamer
zal nog vaker bezet zijn.

Bezorgdheid ook natuurlijk.
De hele zwik vragen:
wat ga je doen met je job, en je eigen zaak,
ga je het financieel redden?
Gaat het gezond zijn?
“En we maakten er nog grapjes over:
ge waart dikker geworden,
vooral uwen buik.”

Mama, eh oma,
ga jij mee naar de eerste echo dinsdag?
Ja natuurlijk!

De rest van de zondag verliep in harmonie
op Zuiderzinnen.
Met vele vrienden
waarvan sommigen het al wisten,
de meesten nog niet.

Ik herken ondertussen
diverse signalen uit de buik.
Die mag trouwens eindelijk
vooruit gestoken worden.
Geen schaamte meer.
Niet langer krampachtig
intrekken en verstoppen.

Ik voel omdraaien, spelen, protest.
Maar geen idee hoe groot,
waar, welke positie…
Ineens een felle aandrang
om naar toilet te gaan.
Dat is vast een welgemikt voetje?

Heel raar.
Onwijs onwezenlijk.

Maar wel heel leuk!
Ik praat ook voortdurend met de bult.
En aaien.
Ik word aardig voor mezelf!

Project Pruts.