Dinsdag rijles twee, vandaag de laatste voor mijn L. Nu hebben we vooral manoevres geoefend.

Dinsdag achtjes draaien: net geen ramp… Ik ben nog te angstig om echt dat stuur in te draaien en kijk stiekem toch naar de verkeerde kant in mijn bocht of trek de koppeling dicht… het was wat verkrampt. En doordat het niet supervlot ging begon ik teveel na te denken met als gevolg: nog verkrampter. Gelukkig had ik het op het einde ineens door wat ik moest doen en draaide ik vrij goeie achtjes… op de afstanden van het examen! Er is hoop!

Het supertraag rijden ging heel wat vlotter. Ruim trager dan de examenvereisten. Om de les af te sluiten moest ik voorop rijden, met een oortje in om de instructies te volgen over de weg. Dat ging best goed, en de kijktechniek goed toegepast onderweg.

Vandaag was echt weer geen succes: de oefenigen lagen op een smal terreintje zodat ik telkens na een oefening een heel korte bocht moest maken om terug te keren, wat me keer op keer weer niet lukte… weer nadenken en verkrampt tot gevolg. Hop de bosjes in…
De oefeningen zelf waren niet zozeer een probleem, al moet ik ze wel op hogere snelheid kunnen doen. Noodstop en uitwijkenmoet bij minimaal 50/u. Zo snel op zo’n korte afstand optrekken lukt me nog niet zo goed.

Het aan de hand manoevreren van de motor is ook best zwaar… wat weegt dat ding zeg! En dat evenwicht ligt op een heel smal richeltje, die 180 kilo gaan zo om… dat gebeurt best náár je toe zodat je hem kan opvangen!

Om af te sluiten weer een lekker toertje door Ekeren en Merksem, Joke voorop. Durf al sneller te rijden en iets sneller door ruime bochten, krappe bochten toch nog teveel stapvoets en te onzeker.

Kortom: nog veel oefenen en die motor gewend worden, vooral de bochten. Ik weet dat van mezelf, ik moet dat heel langzaam opbouwen om die "angst" te overwinnen. De keren dat ik een mooie ronde bocht nam was namelijk heerlijk en het hele rijden is zo ongelooflijk lekker!

Dus: kilometers vreten!!!

Oh ja… en eerst nog even mijn theoretisch rijbewijs halen

Iemand een goedkoop motortje te koop?

Waar ik al zo lang naartoe leefde was gisteren een feit; mijn eerste motorrijles!
Met mijn gloednieuwe intergraalhelm en ingepakt in jeans en jas (bijgebrek aan motorpak nog) begaf ik mij naar de rijschool, waar Marcelklaarstond; een zeer vriendelijke leraar die me de kneepjes van hetmotardschap zou moeten bijbrengen.

Klaar voor de kennismaking met de CBF500 die ik voor de gelegenheidtwee uur zou mogen mishandelen. Een beetje zenuwachtig probeerde ikalle knopjes en functies te onthouden en het schakelpatroon. Maar alsnel bleek dat mijn jarenlange ervaring van rijden met veelverschillende auto’s (vaak niet de simpelste) vruchten opleverde. Ikhad tenslotte al met een Gallardo gereden, hoe moeilijk kan dit zijn?Schakelpatronen en functies zetten zich al vrij snel vast in mijnhersenen merk ik. Mooi. Na een half uurtje de parkeerplaats op en af tehebben gereden, bochtjes maken, optrekken en stoppen, zette Marcel zijnhelm op: "je bent klaar voor de weg". De weg???

Jep. Op weg naar de Luchtbal, waar ik de instructeur netjes volgde,trots als een gieter dat ik die 180 kg vrij probleemloos recht konhouden en niet stilviel aan de stoplichten. Tourkes draaien rond eenbusplein en dan weer drie kwartier of zo door Braschaat, Ekeren,… .Wat is dat ongelooflijk tof!!! We reden maximaal 60 maar het voelde als160! Heerlijk!

Bleek dat ik toch nog iets niet goed dee; ik kijk teveel naar mijn wielipv naar waar ik naartoe moet. Hm… hoebedoelu? Leren door voelen danmaar. Er werden een stuk of tien platte kegeltjes op de grond gelegd opeen afgelegen parkeerterrein. "Ga daar maar langs slalommen, rij maarachter mij aan". Gelukkig waren de kegeltjes van zeer buigzaammateriaal want ik bakte er niks van.

Daarna werden die kegeltjes in een vierkant gelegd en twee in hetmidden; daaromheen moest ik 8-jes maken binnen dat vierkant. Binnen??Zot? OK, heeeeel voorzichtig, op de koppeling snelheid afregelend begonik aan dit titanenwerk. Ja tarara, dat was onmogelijk! Ik probeerde,bijna stilstaand, krampachtig scherp te draaien maar daar ging demotor… voorzichtig moest ik hem neerleggen want er was geen houden meeraan.

Toen kreeg ik de opdracht op constante snelheid te rijden, niet op dekoppeling te rijden. Aargh! De instructeur riep de hele tijd: "kijknaar mij, kijk naar de gele kegel, kijk voorbij die rooie, dan naar deblauwe" en ja hoor, inderdaad: door naar het doel te kijken ging hetplots al veel vlotter en slaagde ik er zelfs in binnen het vierkantmijn acht te draaien. Toen moest ik de slalom nog eens doen: bijnahelemaal foutloos! Ook op de terugweg bleek de truc inderdaad heelsimpel maar effectief: door naar je doel te kijken en al vooruit tekijken volgt de motor automatisch, moet je er zelfs niet bij nadenkenen kan je het verkeer veel beter inschatten.

Marcel vond dat ik het eigenlijk erg goed had gedaan voor iemand dienog nooit met een geschakelede motor(fiets) had gereden. Jiehaa!

Wat viel me op: motorrijden zelf is lang niet zo eng als ik altijddacht, zo’n motor rijdt heel soepel en is vrij goed te bedwingen. Diehelm is ook helemaal niet vervelend: ik had tot hiertoe nooit goeiehelmen op gehad, maar deze past fantastisch – mag wel voor dat geld. Ikrij wel veel te verkrampt waardoor nu elke spier pijn doet, vooral mijnrug. Toen ik merkte dat het heel vlot ging probeerde ik me teonstapnnen maar toen was het eigenlijk al te laat. Een goeie jas isinderdaad niet overbodig, vanaf 70/u begint het toch flink te tochten.Onder die snelheid zat ik dan weer te zweten als een paard.

Ik ben verslaafd. Nog twee lessen en ik mag mijn L… ikkannieh wachteeeeh!

Savonds nog met Veerle en haar broer naar de openluchtcinema aan deKaaien geweest; supergezellig! Ze hadden er een strand gemaakt onder dehangars en iedereen had stoeltjes en een picknick bij. De film vond ikeen beetje minder, een wannabe-artyfarty Vlaamse film, maar de sfeerwas wel gezellig, ingeduffeld in een fleecedekentje nippend aan warmemuntthee van Vee.

Eén van de dingen die ik het meeste mis van mijn oude huis, naast deprachtige badkamer, is het warme rood van mijn keuken daar. Mijnhuidige keuken was lavendelgroen geschilderd, maar het was me eenbeetje te flets. Mind change. Photoshop. Yess. Red it should be.Nationale feestdag vandaag triggerde de werklust en ja hoor: op eenhalve dag was de achterwand van de keuken omgetoverd in Baskisch Rood. M O O I!

Echt stukken beter. De witte, ietwat saaie Ikea Keuken komt perfect uittegen deze warme donkere tint en gek genoeg lijkt het geheel lichterdan voorheen. Nu kan ik meedoen aan de fotowedstrijd van Ikea Family.Zeker weten!

Ik wilde de rest van de keuken/woonkamer ook een likje geven maarmerkte na het afdekken en afplakken dat mijn moeder de verkeerde potverf heeft meegegeven. Ik ben wel een beetje durfal, maar donkergrijsvoor de rest van het pand vind ik een tikje gewaagd…

Wordt vervolgd dus.

De avonturen van onze auto’s

Met 17 oude Citroëns in onze verzameling valt er altijd wel wat te beleven. Doet de ene het eindelijk, laat de andere ons wel in de steek. En restauraties? Die duren altijd langer dan gepland.

Tuin tussen het puin
Hoe een vierkant stuk niemandsland wordt omgevormd tot een siermoestuin. Hoe een stadsmus wordt omgevormd tot tuinier.

OK toegegeven het is een tijd geleden dat ik hier heb gepubliceerd. Ik beloof hierbij plechtig dat het niet meer zal geneuren: vanaf nu wordt keurig de stand van zaken weer bijgehouden.
Een update.

Dora

Mijn geroeste engel heeft het weer eens opgegeven. De bak heeft er finaal de brui aan gegeven, zit klem tussen de één en de andere versnellingen. De bak vervangen is weer een paar weekends werk…  Daarom is besloten om Dora voorgoed stil te zetten. Ze RIPt nu op de oprit, wachtend tot haar onderdelen overgaan in Jan.

Jan

De koets van Jan is in best vergevorderd stadium, toch is er beslist om de werkzaamheden ook hieraan stop te zetten. Er is nl. een donorkoets die perfect in orde is en mits enkele aanpassinge perfect op Dora/Jans chassis te passen: de koets van Jeroen zijn viercilinder. Dit gaat eerstdaags gebeuren.

C35
Onze bus van plezier heeft ons eerder kopzorgen dan plezier verschaft de afgelopen weken.  Zo was er best nog veel laswerk aan de cabine en wilde de oude motor en de nieuwe vijfversnellingsbak niet meteen op elkaar passen. Priseas te lang. Maar een combinatie van mijn gezond verstand en Jeroens vaardigheid deed wonderen, sinds vorige week zitten bak en motor netjes op hun plek.  Volgende week wordt alles aangesloten en kunnen we hopelijk naar de dardennen met onze campingcar. 

Black Devil
Rijdt als een zonnetje. Of beter:  als een gesmeerde bliksem. Wat een fijne en mooie auto is dat! Vooral rechts inhalen met 140  op de tonen van Jamiroquai in de MP3-speler is een ongeëvenaarde belevenis! Maar meestal is rustig cruisen aangenamer, want die uitlaatpijp van 7cm dorsnee blaft behoorlijk. Mijn  linkeroor heeft al weken last van suizingen door met het raam open te rijden (die uitlaat mondt midden links onder de auto uit).  Nog een nadeel van deze bolide: met een hittegolf  zijn een zwarte carrosserie, een  zwart sky interieur en een paar openingen richting gloeiend hete motorruimte geen echte luxe.  Ik mis soms mijn open dak van Dora. Maar kwa rijplezier: 200%!

Toen ik 13 was dachten mijn ouders dat ik braafjes dweepte met Jason Donnovan en Rick Ashley, maar stiekem zat ik in papas platenkast en verorberde Frank Zappa. Wat een geniale muziek! Zo anders, zo gedurfd, zo grappig! Toen ik het woordenboek bij "Dynamo Hum" haalde, was mijn onschuld voorgoed verloren…
Frank Zappa overleed en ik was nooit naar een concert van hem geweest. Oprechte spijt.

Dus toen ik vorig jaar hoorde dat zijn zonen een tournee hadden gepland met hun vaders muziek heb ik onmiddellijk een ticket besteld, de beste plaatsen – niet te flauw. Het concert was al 2 keer uitgesteld, maar nu gisteren was het eindelijk zover!Ik zat op koningsplaatsen: prachtig zicht over het podium en het geluid was, ondanks dat het in het beruchte Vorst was – schitterend. A wall of sound zoals God het bedoeld had toen hij de PA uitvond!

We werden eerst getrakteerd op een 40 minuten durende video van een concert in een nachtclub van de Meester zelve in 1973. "Moving to Montana soon" en een half uur durende improvisatie daarop onder leiding van de hand van Zappa: Zappa geeft muzikanten een teken "jij moet spelen en dat doe je in toonaard zus en in genre zo". En dat doet hij met alle muzikanten als een streng dirigent, je ziet het zweet op de voorhoofden parelen. Hij daagt ze uit tot in de naad.
Trombone stuk: gewoon doorgaan he, het schuifstuk alleen maakt ook geluid. Prachtig! Zelf nam Frank het afgebroken stuk liefdevol op en legde het heel voorzichtig op een box. Respect voor muziek. En wederzijds totaal respect van zijn muzikanten.

Na die video barstte het spektakel los… Zappa herleefde in een groep muzikanten die op zijn minst crème-de-la-crème-met-een-scheutje-Kirr mogen genoemd worden. Zoon Dweezil had de minzaamheid van zijn pa geërfd, wat een lieve man, zo oprecht blij met het jonge publiek en de grote opkomst. Bekende en onbekende, ja zelfs pas ontdekt onuitgebrachte nummers stonden op het programma en maakten afwisselend plaats voor elkaar. Ontzettend.

Wat een muziek, wat een talent en wat een geniale composities!! Ik daverde meermaals op mijn grondvesten. Zeker toen ze aankondigden dat "The Black Page" speciaal ontworpen was om Terry Bozzio uit te dagen en diezelfde man opeens binnendreef op een drumstel ter grootte van een kwart podium en een drumsolo ten beste gaf waar ik tranen van in mij ogen kreeg… daarna het vervolg, "Black Page for Guitar" door Steve Vai… wat een gitarist. Mijn keel ging dicht van ontroering.

Ook werd het spel me de hand herhaald. Prachtige impro en schitterende en grappige wendingen… Ongelooflijk.Na een pauze (jaahaa, pauze) ging het spektakel verder en werden vooral bekendere nummers bovengehaald van The Mothers met weerom prachtige wendingen, aansluitstukjes, overgangen en huppeldepupjes. Humor en intelligentie in elke noot. Knipogen tot en met. Maar ook diep respect voor het oeuvre dat Zappa bij elkaar heeft gepend. Absolute liefde voor muziek.

Tweede deel was een apotheose van jewelste, het voor de helft gevulde Vorst ging compleet uit zijn dak en Dweezil liet weten oprecht ontroerd te zijn… Staande ovaties de één na de ander. En dan nog een drumsolo voor twee drums en één percussioniste… wat begon als een kakafonie eindigde in een pulserende technobeat met dwarreltjes en warreltjes en een perfectie… ogen toe en opzwepen die handel.

Wat een concert!!! Bijna 4 uur en ik was helemaal in trance. Frank zappa is werkelijk een geniaal componist en ik heb nooit een mooiere tribute geweten van erfgenamen aan de snor van hun vader!

Van mooie heiïge meidagen worden we niet gespaard, wat een schitterend weer hebben we de afgelopen week mogen meemaken!
Uiteraard komt dat tuin alleen maar ten goede. De helleborussen hebben hun eindsprint ingezet en ook de magnolia is uitgebloeid en heeft nu frisse groene blaadjes. Maar de bloei is al onmiddellijk overgenomen door drie kleinbloemige clematissen, 1 alpina en eh.. 2 andere. Een hele waterval aan roze en paars siert de schutting.

Verder zijn alle tulpen aan het bloeien gegaan:
ik heb er echt schitterende uitgekozen afgelopen herfst, merk ik nu! Sinds ik de roman “De Zwarte Tulp” heb gelezen, heeft deze bloem mijn aandacht wat meer gekregen en ik ben ondersteboven van de ongelooflijke schoonheid van zwart-paarse parkiettulpen in combinatie met strakke witte tulpen, tegen een echtergrond van groengrijze vlinderstruik… Tegen de garage had ik een vierkant metertje vol gezet met meer kitcherige volbloemige tulpen, roze en geelwit, wat een echt kleurfestijn gaf en gedurende twee weken mijn uitzicht uit de keuken een heel vrolijk aspect gaf! Met spijt moest ik gisteren vaststellen dat ze mij verlaten hebben ondertussen.

Maar ook de tuin zelf begint aardig opgeruimd te geraken. Mijn vader is gedurende twee zaterdagen die afgrijselijke achterwand komen schilderen in een heel warm grijsgroen, een kleur die mijn hoekje onderdompelt in rust en sereniteit, en waar diverse bloemkleuren schitterend tegen zullen afsteken. Ik vind het zo mooit geworden, daar zijn geen woorden voor. Doordat die muur eindelijk geschilderd was, kon ik de grond die ertegen lag bewerken of beplanten (er hoeft nu niemand meer over te lopen). De helling rechts van de vijver werd volgezet met 4 soorten aardappelen – roze, frisse, donkerpaarse en rattenruggetjes – ware delicatesses schijnt.
Links van de vijver komt niet veel zon, dat wordt dus een schaduwtuintje. Daar staat ook het compostvat en ik heb er, zoals het een composthoekje betaamt, dan ook pompoenen uitgezet.

Voor een groot internationaal bedrijf werken heeft zo zijn voordelen, ook als interimmer. Vrijdagochtend werden we namelijk met een koffertje verwacht op de parking van het werk, vanwaar we vertrokken voor een tweedaagse luxe-onderdompeling in het mondaine Parijs.

’s Middag aangekomen aan de Eiffeltoren en een wandelingetje gemaakt naar het restaurant, waar we onze eerste feestmaaltijd kregen, ruim overgoten met diverse wijnen. Mede dankzij het stevig doorschijnende zonnetje zat de sfeer er dus al snel in!Daarna op de fiets… dankzij de wijn gelukkig lekker moedig want Parijzenaars en fietsers is niet het meest voor elkaar gemaakte koppel. Wel de ideale manier om Parijs en zijn mooie plekjes te ontdekken. Heel gezellig en sportief. Goed verbrand door de lentezon.

Na deze fietstocht mochten we naar onze superdeluxe hotelkamer om een heerlijke douche te nemen en ons klaar te maken voor de verrassing van de avond: het Lido. Het eten was minder, maar de drie flessen champagne maakten veel goed en maakten het spektakel helemaal waauw: wat een kitch, maar van de indrukwekkende soort. Ik had wel een ontzettend stijve nek want we moesten kijken van aan onze tafel, de hele tijd opzij kijken helaas. Nekspieren wel nog losgegooid tijdens de afterparty in het hotel…

Na een korte maar zalige nacht kregen we een heerlijk ontbijt en maakte ik met wat collega’s een wandelingetje tot aan de Arc de Triomphe. Daarna de bus op, waar ik van onze grote baas (jaha! die zat naast mij!) een professionele gidsing kreeg over de prachtige gebouwen die we voorbijreden. We arriveerden bij een schitterend jacht, waarop we, ons koesterend in de zon, een heerlijk glaasje champagne nuttigden op het dek terwijl we onder de beroemde bruggen voeren. Daarna feestmaaltijd drie genuttigd benedendeks, weerom met magnifiek uitzicht op het rustig voorbijzoevende Parijs. En uiteraard weerom overgoten door bijpassend wijnarrangement.

De laatste activiteit was een geleide wandeling op het gezellige maar erg drukke Mont Martre, met een bezoekje aan de ongelooflijk mooie Sacre Coeur.  Op deze heuvels hebben de grootste kunstenaars geleefd! Waauw. Had ik al vermeld dat het heerlijk, prachtig en zalig was? Ik was nog nooit in Parijs geweest, maar dit was zeker niet de laatste keer!