Toen ik 13 was dachten mijn ouders dat ik braafjes dweepte met Jason Donnovan en Rick Ashley, maar stiekem zat ik in papas platenkast en verorberde Frank Zappa. Wat een geniale muziek! Zo anders, zo gedurfd, zo grappig! Toen ik het woordenboek bij "Dynamo Hum" haalde, was mijn onschuld voorgoed verloren…
Frank Zappa overleed en ik was nooit naar een concert van hem geweest. Oprechte spijt.

Dus toen ik vorig jaar hoorde dat zijn zonen een tournee hadden gepland met hun vaders muziek heb ik onmiddellijk een ticket besteld, de beste plaatsen – niet te flauw. Het concert was al 2 keer uitgesteld, maar nu gisteren was het eindelijk zover!Ik zat op koningsplaatsen: prachtig zicht over het podium en het geluid was, ondanks dat het in het beruchte Vorst was – schitterend. A wall of sound zoals God het bedoeld had toen hij de PA uitvond!

We werden eerst getrakteerd op een 40 minuten durende video van een concert in een nachtclub van de Meester zelve in 1973. "Moving to Montana soon" en een half uur durende improvisatie daarop onder leiding van de hand van Zappa: Zappa geeft muzikanten een teken "jij moet spelen en dat doe je in toonaard zus en in genre zo". En dat doet hij met alle muzikanten als een streng dirigent, je ziet het zweet op de voorhoofden parelen. Hij daagt ze uit tot in de naad.
Trombone stuk: gewoon doorgaan he, het schuifstuk alleen maakt ook geluid. Prachtig! Zelf nam Frank het afgebroken stuk liefdevol op en legde het heel voorzichtig op een box. Respect voor muziek. En wederzijds totaal respect van zijn muzikanten.

Na die video barstte het spektakel los… Zappa herleefde in een groep muzikanten die op zijn minst crème-de-la-crème-met-een-scheutje-Kirr mogen genoemd worden. Zoon Dweezil had de minzaamheid van zijn pa geërfd, wat een lieve man, zo oprecht blij met het jonge publiek en de grote opkomst. Bekende en onbekende, ja zelfs pas ontdekt onuitgebrachte nummers stonden op het programma en maakten afwisselend plaats voor elkaar. Ontzettend.

Wat een muziek, wat een talent en wat een geniale composities!! Ik daverde meermaals op mijn grondvesten. Zeker toen ze aankondigden dat "The Black Page" speciaal ontworpen was om Terry Bozzio uit te dagen en diezelfde man opeens binnendreef op een drumstel ter grootte van een kwart podium en een drumsolo ten beste gaf waar ik tranen van in mij ogen kreeg… daarna het vervolg, "Black Page for Guitar" door Steve Vai… wat een gitarist. Mijn keel ging dicht van ontroering.

Ook werd het spel me de hand herhaald. Prachtige impro en schitterende en grappige wendingen… Ongelooflijk.Na een pauze (jaahaa, pauze) ging het spektakel verder en werden vooral bekendere nummers bovengehaald van The Mothers met weerom prachtige wendingen, aansluitstukjes, overgangen en huppeldepupjes. Humor en intelligentie in elke noot. Knipogen tot en met. Maar ook diep respect voor het oeuvre dat Zappa bij elkaar heeft gepend. Absolute liefde voor muziek.

Tweede deel was een apotheose van jewelste, het voor de helft gevulde Vorst ging compleet uit zijn dak en Dweezil liet weten oprecht ontroerd te zijn… Staande ovaties de één na de ander. En dan nog een drumsolo voor twee drums en één percussioniste… wat begon als een kakafonie eindigde in een pulserende technobeat met dwarreltjes en warreltjes en een perfectie… ogen toe en opzwepen die handel.

Wat een concert!!! Bijna 4 uur en ik was helemaal in trance. Frank zappa is werkelijk een geniaal componist en ik heb nooit een mooiere tribute geweten van erfgenamen aan de snor van hun vader!