1 juli

Gisteren nog even naar het Hard Rock Cafe geweest. Nu ja… even… wezijn dankzij Martins feilloze richtingsgevoel een wandeling vanettelijke kilometers rijker geworden, goed voor de billekens zeg maar.Want 1 ding is zeker: kilometers leggen we hier wel af te voet!Uiteindelijk toch het prachtige gebouw gevonden, al zijn we wel 5x deverkeerde richting uitgestuurd door grapjassen van Mexicanen.

Maar de fahijtas en de margeritas waren subliem en daar deden we hettoch voor? Ah ja, dát en het HRC t-shirt, dit keer een rock angeldesign van Shakira.

Dan onze laatste dag Mexico City, savonds zouden we vetrekken naarPuebla. Dus vroeg op, rugzakken achtergelaten in het hotel en op wegnaar het historisch centrum want dat moesten we toch gezien hebben. Opde Paseo de Reforma, de grote doorgaande weg door de stad, zagen weveel mensen op de been met vlaggen met daarop iets met Democracia.Wisten wij veel dat we een uur later in Mexico´s grootste betoging ooitzouden belanden… Tegen de fraude in de presidentiele verkiezingen van2006.

Op het Zócalo (hoofdplein) kwamen wij aan samen met duizendendemonstranten, van alle democratische partijen van Mexico, allemaal metvlaggen en trommels en t-shirts met de naam van de man die volgens henhet alleenrecht zou hebben gehad op de presidentiele post in 2006. Ja,zelfs de zwaar Stalinistische partij die ocharm met een paar man op debeen was vond dat hun man de enige echte President van Mexico moestzijn!
Tussen de demonstranten groeide het aantal eetstandjes,kledingverkopers, rommelverkopers kwadratisch per minuut. Zakendoen zitde Mexicanen wel in het bloed!

Goed, na een half uur lachend de sfeer te hebben geproefd, toch maargedaan waar we voor kwamen: de kathedraal in gedoken, waar net eenmassadoop aan de gang was, oh, en een massacommunie ook… De priestersprak met een megafoon, maar hij kwam amper boven het gescandeer van ophet plein uit. Terug naar buiten, ondertussen stonden er al zeker 100draagbare weecees en stond de tweehonderdkoppige (minstens) GuardiaPresidental met zeer zwaar geschut klaar. Tienduizenden mensen, allekleuren geuren, ouderdommen en politieke strekkingen… Het plein zatpotdicht met Mexicanen en vlaggen.

Maar goed, we gingen toch naar de Templo Mayor, een schitterend stukjearcheologie in het midden van de stad: de grote Aztekentempel die zeonder een plein naast de kathedraal hebben ontdekt in de jaren ´70 enpas in de jaren ´80 hebben opgegraven. De Aztekenheren vonden zichzelfaltijd erg belangrijk: dus elke keer als er een nieuwe heerser kwam,bouwde die een laag over de "oude" tempel heen. Dus bestond deze TemploMayor al uit 7 lagen, toen de spanjaarden kwamen, die hem platgooidenen er hun eigen stad overheen bouwden.

Wat ze hebben opgegraven is nochtans niet minder dan indrukwekkend tenoemen. Heel heel knap. Tussen de muren en beeldhouwwerken ontplooitzich een heel verhaal van 2 eeuwen Azteken en hun religieuze beleving.Tempel naast tempel naast tempel…

Dat proefde naar meer dus wij ons proberen een weg te banen richting derest van het historische centrum. Ja, tarara. Ondertussen was devlaggenmassa al zwaaiend en vendelend in gang gekomen en doorheen demassa toeschouwers wriemelen is iets wat je niet voor je hobby doet.Het hele historische centrum zat dicht en ik had er geen zin in: je zalmaar zien dat hier een rel uitbreekt met al die aanwezige Guardia,Policia, vendelende Marxisten en andere demonstrerende heethoofden. Desfeer was wel uitermate tof en relaxt, maar ik had het gevoel dat ALSer iets zou gebeuren, dit Breaking News op BBC World zou zijn. Datwouden we even niet van dichtbij meemaken. Iets deed me namelijkvermoeden dat de Mexicaanse Policia iets minder zacht zou optreden alsde onze… En die honderdduizenden mensen elkaar vertrappelend… Nee,we zouden maar best naar Puebla vertrekken.

Dus onze rugzakken opgehaald, dan met die zware bepakking in eensnikhete en overvolle metro in (wat is reizen toch plezant!) en dan inde autobus met ijskoude airco richting Puebla. Daar besloten om meteeneen camione (hobbelige stadsbus) te nemen richting Cholula, een aardigdorpje aan de voet van de vulkaan Popocatlepetl, die zich echterdoorheen de hardnekkige wolken niet liet zien, tenzij helemaal in hetbegin van de reis, als een besneeuwd topje boven de rest van de bergenuit. Zijn zus Iztahuaccl liet zich al helemaal niet zien.

In Cholula was alles helemaal uitgestorven, wat een verschil met eenpaar uur geleden! Zondagavond in een katholiek land, tja dat zit in dekerk of neen… voor het voetbal want het was ook nog eens eenbelangrijke match in de Cup SudAmericàn.

Onze intrek genomen in Hotel Reforma, een wat oud hotelletje met op debinnenplaats ALLES knalroze geschilderd. De kamer binnenin was al watsoberder maar goed, douche en bed, wat wil een mens nog meer?
Oh ja… eten! Wij naar het enige etablissement gegaan wat open leek"Tacos Tony" en zoals de naam al deed vermoeden was het eten geenaanrader. Maar de buik zat vol en de ogen werden moe dus bed in.

Lessons learned today

• De weg vragen is eigenlijk overbodig: ze sturen ze naar waar ze jewillen sturen, ongeacht of het nu juist is of niet. En verstaan doe jehen toch niet.
• Mexicanen zijn vriendelijk maar ze spreken snel en binnensmonds, envraag je om het te herhalen of zeg je "no comprendo" dan herhalen zebereidwillig gewwon wat ze net zeiden, op hetzelfde tempo. En dus weetje nog niks.
• Mexicaanse Farmacia Paris in het historische centrum is een absolutemust: een pillenfabriek zonder weerga. ALLES kan je hier krijgen en noggeeneens op doktersvoorschrift. Janssen: eat this!

2 juli

Vandaag stonden er drie kerken op het menu. Eerst een lekker Mexicaansontbijt op het Zócalo en daarna met de bus naar de eerste, inTonanzintla (ik spiek nu even in de Lonely Planet want die naam wilmaar niet in mijn geheugen). Maar de kerk wel! Wat een ongelooflijkgrappige opeenstapeling van duizenden kopjes en afbeeldingen in demuren, pilaren, altaren enz verwerkt! In leuke kleurtjes en goud.Bombastischer kan niet gewoon. Wel mooi, het vormde allemaal wel eeneenheid, die kleurenpracht. Ook werd je bijna bedwelmd door de geur vanverse lelies, die in gigantische boeketten rond een lijdende Christusstonden.

Daarna te voet twee kilometer richting kerk nummer twee, in Acatapec.Onderweg nog even gestopt op een typisch Mexicaans kerkhof, geweldig!Bloemen zo ver het oog kan reiken, van geplante dahlia´s en geraniumstot droogboeketten tot dikke bussels verse gladiolen en uitgedroogdeboeketten van weken oud, gedrapeerd rond roestige kruisjes.

De Templo San Fransisco was heel mooi van buiten, en binnen was hetiets rustiger dan de eerste kerk, al was het nog megabombastisch maaralles was deze keer in goud uitgevoerd. Waar de eerste kerk duidelijknog Indiaanse religieuze invloeden had (indiaantjes, maiskolven,diertjes) was dit theamtisch Christelijker dan Rome.

Terug met de bus naar Cholula, waar we de grootste piramide ter wereld(of de restanten ervan) zijn gaan bezoeken, nog maar een paar trappenin een heuvel helaas. Tenminste, wat opgegraven ligt. Wat bovenop dieheuvel is gebouwd, een kathedraal, was toch iets indrukwekkender, alhadden we daarna wel genoeg van kerken… We zagen nog het einde vaneen katholieke processie, compleet met gedragen heiligenbeelden en oudebesjes zwaaiend met wierrookpotten.
Het uitzicht bovenop de heuvel was fenomenaal, maar ook nu weer lagen Popo en Izta in de wolken. Jammer!!

Nu zitten we in een internetcafé in Puebla, te wachten op onze nachtbusnaar San Cristóbal, een reis van ongeveer 12 uur, vertrekt om 22u.

We hebben genoeg proviand ingeslagen en net een quesillo, een lekkerbroodje kaas met advocado gegeten. Ik heb geleerd van de vorigebusreis: airco is overvloedig aanwezig dus me toch maar een Mexicaansdeken kado gedaan vandaag.

Lessons learned today

• Altijd naar de prijzen op bordjes, kranten en menu´s kijken, als jenaar de prijs vraagt rekenen ze het dubbele tot driedubbele aan.
• In een supermarkt waar de Mexicanen zelf gaan is alles in overvloed te krijgen en aan normale prijzen.
• Er bestaat lekker limonadepoeder om je fles mineraalwater te pimpen.
• Een veelkleurig Mexicaans deken in een gewone volkse stoffenwinkel is de helft goedkoper dan in de toeristenshop ernaast.
• In een stadsbus zit je liever niet boven het wiel, en zeker niet met een volle blaas
• Heb altijd weeeceepapier bij en gooi het ook altijd in een bakjeernaast, doorspoelen doet het niet. Genant als er wachtenden na je zijn.

De aankomst boven Mexico City was niet minder dan indrukwekkend enspectaculair te noemen. Wat een gigantische stad. Fe-no-menaal groot.Waar London of Parijs al groot lijken vanuit de lucht, dan is dit elkeEuropese hoofdstad naast elkaar gelegd. Er kwam maar geen eind aan.Jammer genoeg was het heel regenachtig en mistig, zodat je de tweevulkanen en de rand van bergen rond Mexico niet goed zag liggen. Hetregende zelfs een beetje toen we uitstapten.

Om 17u lokale tijd waren we gearriveerd en een uur later stonden we inde koloniale kamer van ons hotel, een groen en bloemrjik oasetje middenin de Zona Rosa, de wat chiquere winkel en uitgaansbuurt zeg maar. DeMeir en de Groenplaats in het groot. Eerste indruk van deze barrio:geen verschil met elke andere grote stad. MacDonalds, Burger King,Kentucky Fried, etc.

Een goeie tip om de jetlag te overwinnen is wakker blijven tot eennormaal slaapuur, maar dan direct in de lokale tijd. Dus wij wat gaanwandelen in deze winkel- en uitgaansbuurt tot we letterlijk in elkaarstortten van vermoeidheid. Logisch, want met 7u verschil zat onzebiologische klok al ergens richting de volgende morgend. Dan is het detruk om te slapen tot een opstaanuur lokale tijd, dus tot een gat in demiddag volgens ons ritme. Maar dat was geen probleem, van 22u tot 7uaan 1 stuk geronkt. Mooi. Dag 1 overleefd.

Dag 2

Uiteraard stond het anthropologisch museum als eerste op het programma.Dit wereldberoemde grootste anthropologische museum geeft de helegeschiedenis van Mexico weer van het prille begin tot nu. Fantastischmooi. Wat een aardewerk, potten, beelden, maskers en… en… en…hebben ze daar verzameld, en dat allemaal uitgestald zonder saai tezijn, integendeel. En het is een goeie leidraad voor je verdere reis:dan weet je al een beetje wat je te wachten staat en kan je het kaderenstraks. De Olmeken blijven mijn favorieten.

Lessons learned today:

• een draagbare hoorgids is totaal overbodig als je kan lezen.Weggegooid geld dus. Hetzelfde geld voor boekjes en gidsen die jeworden aangeboden: alles wijst zichzelf uit.
• Restaurants bij dergelijke musea of bezienswaardigheden zijnpeperdure toeristenfuiken. Na een zeer karige maaltijd was eigenlijkons dagbudget al ver overschreden…
  Later bij het uitstappen van de metro was een overheerlijke taco met vlees en groentjes slechts 1 dollar en 100x lekkerder
• Malariapillen zijn vies
• Jetlag overwin je niet op 1 dag dus om 21u lag ik al te ronken
• Je eigen koffie en een waterkokertje meebrengen is superdeluxe.
• De metro is een ideale manier om te reizen door de stad, kost geen drol.
• Ontbijten doe je ideaal met een grote bak fruit, overgoten methoning. Te krijgen op elke straathoek en lekkerder dan lekker, metverse mango, meloen en papaya.
• Mexico is best duur, een dagbudget van 25 euro pp. all in, is krap.Heel krap. Zeker in de stad. Maar, das dan weer ineens de backpackerssport om daar mee rond te komen.

Dag 3

Vandaag weer vroeg opgestaan om het hoogtepunt van de Aztekenrestantente gaan bezichtigen, de gigantische stad Theotihuacan. Metro in, busin, door de eindeloze sloppenwijken van Mexico gereden en daarna langseen lange lange rij verkopers van toeristentroep tot in de stadgewandeld.

Mooi… een stapeltje stenen met een trappetje. Tja… trappetje op danmaar he. Oh nee wacht, dit is best mooi: de tempel van Quetzodinges, degevederde slang, had onder de huidige laag nog een oudere laag, metallemaal chique beelhouwwerken. Die hadden ze blootgelegd. OK, dan ookmaar langs de ellenlange en best indrukwekkende Laan van de Doden totaan de Tempel van de Zon en die van de Maan. Erg mooi. De Tempel van deZon is de derde grootste ter wereld, de grootste ligt in Cholula(overmorgen gaan we daarheen) en de tweede is die van Cheops.

Dit om een idee te geven van wat een mooie klim we hebben gedaan, wantuiteraard dient zo´n Aztekenmonster om bedwongen te worden. Tja diepriesters offerden hier regelmatig mensenharten, en als die dusdagelijks die trappen op en neer konden rennen met een paarweerspannige terdoodveroordeelden aan de hand, ach dan moesten wijweldoorvoede blanke toerisen dat ook even kunnen? Toch?

Laten we zeggen, dankzij op elk tussenplateau te rusten en te drinkenhebben we de 70 meter hoge supersteile trappen overleefd. Die ijlelucht is niet te onderschatten, dit ligt allemaal op 2200-2800 meterhoogte. De zon viel mee, de afgelopen dagen is het meer bewolkt danzonnig geweest en de temperatuur ligt niet ver boven de 22-23 graden,smorgens en savonds is het zelfs koud. Blij da´k een vesje bij heb! Eneen regenjasje, want nu en dan kan het flink plensen.

Lessons learned today:

• Amerikaanse toeristen zeggen elke 5 seconden "oh my god" en met een nasalere stem dan de Nanny
• Eigen boterhammetjes (gesmeerde sandwishes, te koop in elkesupermarkt hier en spotgoedkoop) meebrengen is een prima verweer tegende toeristenfuik en zeker niet minder lekker.
• Een literfles water bij de hand is geen overbodige luxe
• Zonnecreme ook niet, zoals Martin vanavond vast gaat ontdekken als hij zich omdraait.
• Stevige wandelschoenen zijn in Theotiuacan te prefereren bovensandalen wegens gigantische kolonies grote rode mieren en je wil ook defantastische reuzencactussen ook van dichtbij bekijken.
• Pluk geen cactusvruchten want die naaldjes zitten drie uur later nog in je vingers
• Er leven hier veel andere vogels dan bij ons, alleen de duiven en mussen zijn hier krak hetzelfde.
• Van kilometers slenteren in een groot museum word je moeër dan vaneen dag tempels beklimmen en daar krijg je ook meer lage rugpijn van,tenminste als je zoals ik een zittend bestaan leidt. Nee tempeltjeklimmen is goed alternatief voor BBB, dat dan weer wel!

Nu omkleden en dan de stad in, voor een lekkere maaltijd… al hebbenwe stiekem toch alweer een taco op, op een marktje, nu eentje voor maareen halve euro. Komt helemaal goed met dat dagbudget!

Een kwartier voor vertrek naar Mexico… spannend! Straks zit ik in de subtropen. Ik zal hier een dagboekje bijhouden, ies leuck!

Greetings y´all vanop Isla Mujeres, eilandje in de blauwste en helderste der zeeën: de Carraïbische. Vlak tegenover Cancùn, maar helaas al lang niet meer het slaperige eilandje van wit zand en rotsen met wat hutjeszoals het 20 jaar geleden scheen te zijn. Goedkoper dan Cancùn of Isla Cozamel, maar wel erg toeristisch en voor alles kan je weer de portemonnaie bovenhalen…

Goed, eerst Chitchen Itza. Terecht dat dit een wereldwonder wordt genoemd, erg indrukwekkende site. Toch de meest tegenvallende van allemaal…. Ten eerste mocht je nergens meer op of bij, zelfs het wereldberoemde observatorium was afgesloten voor het publiek, net als het nog beroemdere Palacio, dat na de Tempel van de Zon de meest indrukwekkende klim schijnt te zijn. Ik snap het wel, ze hebben gewoon te veel bezoekers en het spul kan toch maar liefst de eeuwigheid trotseren, maar voor de 10 dollar pp. entree kunnen ze toch, net als ze in Mexico City hebben gedaan met de Templo Mayor, een soort stellage rond de tempels bouwen om de reliefs en zo wel van dichtbij te bewonderen… Ook bewegwijzering of bordjes bij de tempels was te veel gevraagd! We hebben een uur gezocht naar het observatorium… Tegenvaller, zeker nu ze de grote eer hebben een Wereldwonder te zijn.

Gelukkig waren we heel vroeg gekomen, om 9u waren we er. We konden rustig slenteren tussen een paar oprecht geïnteresseerde toeristen, en hier en daar begon een slaperige inlander zijn toeristenkitch uit te stallen. Twee uur later het eerder een marktplaats geworden van het ene kraampje kitch na het andere, met kooplui die gerust kunnen tippen aan die uit India qua enerverende opdringerigheid.

We gingen naar de uitgang, een hal die ondertussen was omgetoverd ineen gonzende drukte die doet denken aan Walibi op een topzondag. Wij ons met een ijslimonade geïnstalleerd op een bankske en ons is goed vrolijk gemaakt over de rijen en rijen dikkevette Mexicanen, nog vettere Amerikanen, dillend wit vlees in wansmakelijke bermuda’s en schreeuwerige t-shirts. En drommen bejaarden met sokken in sandalen, de ouwe vertrouwde Nikon camera aan den geps gegord. En Japanners. Hordes.

De hele massa werd als een dikke oneindig vloeiende brij uitgespuugd door gigantische airconditioned bussen, met een package deal inbegrepenbij hun 14-daagse vakantie in de Mexicaanse Rivièra. Cultuur was erg ver te zoeken… In luid Hollands of met nasale Amerikaanse klanken werd er veel te veel geld geboden voor de afgrijselijke glazen piramidetjes, onyxen dodenmaskertjes en houtsnijwerk “real Mayan art”(made in China). Of de onvermijdelijke t-shirts die 9/10 verwijzen naarhet favoriete tijdverdrijf van dat type toerist: zuipen.

Goed gelachen.

Daarna bracht het kevertje ons weer braaf 200km terug naar Mérida, waarwe gingen logeren in Trinidad Hotel, het wat chiquere broertje van die maffe galerij. Martin had het wat gehad met de vreselijke warmte hier (30-35 graden en ’s middag nog een paar graden warmer) en heeft ons getrakteerd op een airconditioned kamer. ’s Middags nog wat gekuierd door de binnenstad, lekker sorbetje gegeten en daarna ons gedompeld in de jaccuzi op het dak van het hotel. Ik dacht nog even aan mijn tan tewerken, maar helaas, een tropisch onweertje bracht iets teveel verkoeling daarvoor. Dan maar siësta op de lekker frisse kamer. Ik heb vorige week een Isabel Allende gekocht en die vordert flink.

’s Avonds lekker gegeten en toch maar weer eens gewaagd aan die dubbele margerita… Hipzzzz…

De volgende ochtend vertrokkken we met een vijf uur durende -zeer oncomfortable wegens blokkerende blaas en hoge behoefte- busreisnaar Cancùn, waar we een ferry namen over het bijna onnatuurlijkblauwe water. Denk aan die blauwe Gattorade-flesjes: zo blauw! Pijn aande ogen gewoon! En zo naar Isla Mujeres.

Onze intrek genomen in een fris hotelletje en verder niet veel gedaan, wat wandelen tussen de honderden toeristenshopjes, cafeetjes en restaurantjes. Heerlijk gegeten en beetje veel bier gedronken: doordat het hier toeristisch is, is alles hier Hora Feliz 🙂

Vannacht twee keer wakker geworden: 1x van de hoteleigenaars die een echtelijke ruzie hadden, en 1x vanwege een donderslag zo luid dat ik dacht dat AlQuaeda ter plekke een bomoefening hield. Een lekker onweertje trok over het eiland, de beelden vanop televisie van platliggende palmbomen en stromend  water door de straten was hier door het raam te zien. Gisterenavond hadden we trouwens even CNN opstaan op de hotelkamer, en toen kregen we het Breaking News te horen dat er zich zonet een vliegtuig in San Paolo in een gebouw had geboord. Daarnet ook breaking news op CNN: een grote ontploffing downtown Manhattan, bleek een elektriciteitscabine te zijn. Spannend allemaal! Ik durf de teevee nietmeer opzetten, wie weet wat gebeurt er dan nog allemaal….

Oh ja dit filosofisch gedachtetje komt omdat we vandaag teveel in dezon hebben gezeten, vanochtend vroeg op het witte strand engezommen in de blauwe lauwwarme zee (zelfs met een rog van een meter doorsnee), vanmiddag met een scootertje zeeschildpadden bekeken in de Turtle Farm, gelachen met de 60 dollar die ze vroegen om met dolfijnen te mogen zwemmen (hordes vet blank kermisvolk stond er aan te schuiven natuurlijk) en een half uurtje gemijmerd aan de meest kristalheldereblauwe golven die woest op de rotsen kapotsloegen aan een eindelijk eens gratis strandje hier op de Isla.

Nu weer internetcafé en dan… tja, Cuba Libre met bijpassend voer of toch dat gezellige tentje van gisterenavond? Ik ga eens informeren wat lobster hier kost, want in Celestun had ik zeevruchtensalade en die kreeft erin was niet minder dan Goddelijk…

Nu ja… groeten uit Paradijs, waar we nog tot vrijdag blijven. Dan gaan we terug naar Mexico City, tot zondagavond, wanneer we weer naardat saaie grijze Belgenlandje mogen…

Allez mannekes, als ik het zo lees gaat jullie vakantie nog beginnen (Parijs, Lesbische Eilanden, Mexico, rondritten door la Douce France, aannemers bezoeken…), en wij blijven nog even in het zonnetje!
Morgen staat ons vergapen aan Cancun op het programma, Mexicaans Benidorm zegmaar. Tussen het zonnen op de tropische stranden dan toch (en tussen de onweersbuien door, het kan hier stevig spoken!).

Buenas Noches!