Nu ik weet dat het gezond is
mag het van de daken.
Per telefoon of per e-mail.

Niet alleen uit moedertrots
maar ook zeer praktisch:
straks kan ik die bult
niet langer verstoppen
en dan is de wereld liefst
al op de hoogte.

Ook wil ik zoveel mogelijk info
en wie zijn betere bronnen
dan de moeders
en zwangeren
uit mijn omgeving?

De reacties
gelukkig
hartverwarmend.
Grappig ook.
Wat een verhaal!
Ja het is er eentje
voor op familiefeesten…
“Joke vertel nog eens van hoe
ons nichtje geboren werd?”

Het moest zo zijn,
Joke is een verhalenvat.
Mijn rol op dees planeet.

Tot nu had de praktische modus
het vooral overgenomen.

Maar toen sloegen
de zenuwen toch toe.
Met mijn moeder dinsdagavond
naar Mortsel.
Naar de poezendokter.

Mijn verhaal werd verteld
en ik mocht gaan zitten.
We zullen eens kijken!

Ik bleef er redelijk nuchter onder
het enige wat ik wilde horen was
“het lijkt 100% gezond”.

Er werd echogewijs
ingezoomd.
De 20 weken echo, zoals dat heet.
Hersentjes volgroeid,
hartje (klopperdeklop) perfect.
en een vol blaasje.
Huh?
Plast dat al?
In mij?
Dat vertellen
die bollebuikvriendinnen
er nooit bij!

Mooi ruggetje,
buikje gesloten
gehemeltje ook
al verstopt het prutske
het snoetje
achter een handje en armpje.

Ik geloofde de gynaecoloog
op haar woord,
ik zag het allemaal niet zo duidelijk.
Heel even de 3D echo op
He ja, dat is een handje
en een gesloten oogje.
Zo lief!

Metingen zeiden:
je bent 26 weken ver
en het babietje is 33 cm
en weegt 950 gram.
Helemaal gemiddeld.

ZO GROOT???
Wow. Even slikken.
Waar zit dat dan?
Ver naar achter, blijkbaar…
De stiekemerd.

Enneh,
wil je het geslacht weten?
Jaren riep ik
“dat moet een verrassing blijven!”
Maar nu?
Van de seconde dat ik wist
dat ik zwanger was
vond ik
dat het een meisje was.
Nu wou ik bevestiging,
of een reden
om aan een jongen
te wennen.

Het is…
een flinke meid!!!
Overduidelijk een meisje.
Weer geloofde ik
het allemaal direct.
Dat klopte gewoon.
Mijn kleine PrutseMie.

De gynaecoloog
bleef erg nuchter.

Op al mijn vragen
over mijn liederlijke
eerste maanden
mijn reis naar Thailand
medicatie allerlei
drank en saffen
onregelmatig slapen…
antwoordde ze met een glimlach.

Het is allemaal goed gekomen, toch?
Het is duidelijk een sterke baby.
Goeie raad:
“wees nu gewoon zwanger
en leef vanaf nu gezond
en volg je instinct.
Dat ging tot hiertoe prima.
Oh ja,
en proficiat!”

Een beetje verweesd
maar dolblij
ging ik eten met de oma
en de opa kwam erbij
het eerste kadootje werd
overhandigd
en traantjes weggeslikt.

En mijn pa grijnsde
bij het idee
dat ik nu ook een
dochter krijg
die mij de komende 20 jaar
grijs haar zal bezorgen
net als ik
bij hem heb gedaan.

Een dochter begot.
Het begint echt te worden.
Mijn kleine meid!

Wat een mooie zonnige
nazomerdag.

Voormiddag weer informeren
inschrijven bij
onthaalmoeders
boeken en websites
verslinden.

Namiddag naar de crèche
achter de hoek
inschrijven…
Wachttijden van een jaar.
Dat belooft.
Maar als bammetje
krijg je voorrang.
Toch een voordeel!

De kraamvogel daarna.
Eigenlijk gesloten,
maar de lieve stagiaire
stond me graag te woord.
Weer information
overload.
Laat maar komen.

Mijn eerste cursus
op vrijdag vastgelegd.

De bal is serieus
aan het rollen…

Vandaag was ingangschietdag.
Praktische modus.
Daar ben ik goed in.
(in dingen starten,
ze afmaken iets minder)

Instanties gebeld.
Wat met moederschapsverlof?
Wat met eigen zaak?
Waar me aanmelden?
Verzekeringen?

Het valt me op
hoe gemakkelijk ik nu
beslissingen neem.

Motor? Schorsen en stallen.
Eigen zaak? Houden.
Solliciteren? Hou es op.
Katten?
Eh… dat is een lastigere.
Nee, die blijven natuurlijk.

Dan de straat op.
Naar de mutuwaliteit.
Informatie!
Dompel mij onder!
Met een caddie vol brochures
en een fruitshake in de hand
even langs de Hema.

Een borstvoedingsworst.
Had ik zelf al 100x getipt
aan aanstaande mama’s
nu wil ik er zelf één!

Dromen bij al die leuke designtjes
die ik eigenlijk stiekem
al heel lang voor mezelf wou.

Nu en dan zal ik
me er wel eentje kado doen
tegen dat Pruts groot is
is de mode weer anders
en dit vind ik nu gewoon leuk!

Op de tram.
Stond die mevrouw
nu echt op voor mij?
Aai over de bult.
Trots.
Hihi.
Goedkeurende prutteltjes
uit de voorsteven.

Bekaf in de zetel geploft
brochures lezen
mamaforums bekijken
websites verzamelen
proberen het hoofd op hold
te zetten,
een onmogelijke taak.

Maar die worst?
Wat een aanwinst!!!
Zalig.

Mijn ouders hebben een winkel.
En een druk sociaal leven.
Daardoor waren ze zaterdag
niet beschikbaar voor De Mededeling.
Eigenlijk goed,
want ik moet zelf ook nog even wennen.

Maar deze ochtend trok ik
naar mijn ouderlijk nest.
Voor een verwenontbijt.
Onaangekondigd,
want zo doet een Joke dat.
Mama papa zet u.
Zet rond Kerstmis maar een stoeltje bij.
Huh?

Grote ogen, tranen, zuchten, blij.
“Kunt gij nu nooit eens normaal doen?”
Oma en opa voor de tweede keer.
Mijn neefje krijgt er een speelkameraadje bij.
De pas ingerichte kinderkamer
zal nog vaker bezet zijn.

Bezorgdheid ook natuurlijk.
De hele zwik vragen:
wat ga je doen met je job, en je eigen zaak,
ga je het financieel redden?
Gaat het gezond zijn?
“En we maakten er nog grapjes over:
ge waart dikker geworden,
vooral uwen buik.”

Mama, eh oma,
ga jij mee naar de eerste echo dinsdag?
Ja natuurlijk!

De rest van de zondag verliep in harmonie
op Zuiderzinnen.
Met vele vrienden
waarvan sommigen het al wisten,
de meesten nog niet.

Ik herken ondertussen
diverse signalen uit de buik.
Die mag trouwens eindelijk
vooruit gestoken worden.
Geen schaamte meer.
Niet langer krampachtig
intrekken en verstoppen.

Ik voel omdraaien, spelen, protest.
Maar geen idee hoe groot,
waar, welke positie…
Ineens een felle aandrang
om naar toilet te gaan.
Dat is vast een welgemikt voetje?

Heel raar.
Onwijs onwezenlijk.

Maar wel heel leuk!
Ik praat ook voortdurend met de bult.
En aaien.
Ik word aardig voor mezelf!

Project Pruts.

Bij het begin. Dat vooral.
Dat het een verrassing was staat buiten kijf. En ja… ik had het moeten zien. Wellicht wel. Maar als je er niet op voorbereid bent, zie je de signalen niet. Tenminste, je geeft ze een andere interpretatie.

Misselijkheid? Ik reed toen met een motor door tropisch Thailand bij temperaturen die nooit onder de 40 graden gingen. In een land waar het altijd ruikt naar platgekookte rijst en vissaus. Bovendien was ik op reis vertrokken met een lichte maagontsteking…

Die maagontsteking werd veel pijnlijker na de reis. En moe dat ik was. En depressief. Ik kwam thuis van de geweldigste reis in jaren en kon er geeneens op een leuke manier op terugkijken. Mijn huisarts nam bloed en stelde een aantal tekorten vast en een paar afwijkingen. Laat eens een gastroscopie nemen. Neem medicatie en vitaminen. Zo gezegd…Het ging snel weer wat beter maar het aantal kwaaltjes nam toe. Watervoeten, buikpijn, stemmingswisselingen… Een andere dokter nam weer bloed. “Ik test jou op alles”, zei ze nog. Weer vanalles afwijkend, weer een vitaminekuur en “hou het in de gaten”.De ongerustheid nam toe, waarom vinden ze niks concreets? Ik voelde me niet zoals ik me hoorde te voelen.

De derde dokter sprak ik in het park. Zij vond het verhaal toch abnormaal en onderzocht me zelf nog eens.  Darm- en maagklachten namen ondertussen erg toe. Op zich niks ernstigs, maar een erg opgezwollen buik en continue spasmen. Ik was ook aan het bijkomen, ondanks dat ik door die klachten een gezond voedingspatroon had aangenomen. De schijf van vijf, hoofdzakelijk vegetarisch. Als klap op de vuurpijl was ik ook al een tijdje niet meer ongesteld geweest. Had ik mijn Nuvaring wel straffeloos drie maanden mogen doornemen? Het tobben nam ernstige vormen aan.

Toen kreeg ik het telefoontje dat me compleet wakker schudde. Geen tropische ziekte. Geen schildklierafwijking. Geen maagdarmontsteking. Gewoon. Heel evident.

R e a d   t h e   f u c k i n g   s i g n a l s !

En HOE werd ik wakker. Ik stond op als een nonchalante vrijgezel zonder echt doel in haar leven, nog maar eens op een kruispunt van nieuwe jobs en “wat gaan we weer eens doen om ons te vermaken?”

En ik ging slapen als mama. Boordevol toekomst, met angsten, hoop en vooral: verwarring.