Vandaag rij je
naar het hoogste punt.

Tenminste
dat is het plan.
Maar de weg erheen
is zo steil,
zo vermoeiend,
zo uitdagend…
En dan regent het een beetje,
zodat je besluit
niet verder omhoog te gaan.
Want het laatste stuk
zou nog steiler zijn.
Maar door de regen
spekjesglad.

Opgeven is nooit leuk
maar soms moet
je verstand spreken.

En je baalt een beetje
want de rest van de weg
is een eitje.

Maar daar lonkt alweer
een waterval,
ijskoffie, gebraden kip.
En je krijgt
versgeplukte lychees
van de parkwachter.

En je smst John
de man die je in Chiang Mai
had ontmoet
en zegt dat je voorbij
Lamphun komt
waar hij woont.

Hij had gesproken
van de beroemde
Wat Patat
dus dat
wil je wel eens zien.

Je spreekt daar af
en gaat daarna even mee
naar zijn huis
en ontmoet zoon Jimmy,
een verstandelijk
gehandicapte schat
en de stille
vrouw des huizes.

En je mag er opfrissen
je kleren wassen
en krijgt zelfs onderdak
voor de nacht.
Kon het slechter treffen!

En dan wandel je
in de ochtend
nog wat rond
en je repareert de bike
en vertrekt naar
Mae Sariang.

Je merkt direct
verschil.
De wegen
minder steil
de bochten
minder scherp
veel relaxter rijden
en je geraakt
sneller vooruit.

Maar het wordt
alsmaar heter
en de lucht
alsmaar droger.

En dan stop je
in een mooi restaurant
en je twijfelt tussen
soep en fruit
maar ze begrijpen
je niet
dus krijg je
allebei.
Wel goed,
want energie
slijt snel
onderweg.

En dan arriveert er
een sympathieke
jonge Londenaar
en je eet samen
en je vervolgt
samen de weg.
Hij in short en t-shirt
jij weer vol in pak.

En ergens ben je blij
(want heet heb je het toch)
dat je beschermd bent
tegen de stekende zon
de verschroeiende wind
die zelfs door
je broek brandt
zodat je nu en dan
een fles water
over je benen kapt
al is dat ietsje later
alweer droog
en weer gloeiend.

En je verzorgt je reisgezel
nadat zijn scooter viel,
het vel van zijn been
meeschrapend.

En je arriveert in
Mae Sariang
en het lijkt
minder vriendelijk
minder hartelijk.
De mensen
iets wantrouwiger.

Maar dan stop je
in North West
en neemt een kamer
met airco
en bekomt in de
supergezellige lobby
met een Singha
-uiteraard-
in het fijne gezelschap
van de Londenaar.
Weer interessant volk.

En omdat het
de volgende dag
heter is
dan heet
beperk je de actie
tot 2 wandelingen
eentje vroeg
en eentje laat
en voor de rest
hang je in de lobby
en wast je kleren
want ze stinken
als nooit voorheen.

In Mae Sariang leven
veel verschillende volken.
De sfeer is er anders
de glimlach milder
wantrouwiger
de eerste momenten
toch.
Daarna is men
net zo hartelijk
als overal.

Van alle geluiden
in Thailand
is de grote gekko
de favoriet.

Eerst hoor je
zijn schaterlach:
een schavuit

vol bandietenstreken
En dan verkondigt hij
trots
– opdat niemand
het vergeten zal-
zijn eigen naam
vijf keer de nacht in.

Al is de laatste keer
niet eens meer
enthousiast –
je hoort hem zelfs
bijna geeuwen.

En dan
slaapt de gekko
weer.

En jij bent wakker.

En dan zit je aan het ontbijt
en je hoort 2 Fransen
over een trekking.
En je vraagt of ze het erg
vinden als je mee zou gaan.
Na hun pasdutout
stap je mee de auto in
van de organsatie.

Wist jij veel dat je zes uur lang
zou klimmen, dalen,
door rivierbeddingen
klauteren over bomen
en rotsen
in de prachtige wouden
van Mae Hon Song
bij dikke veertig graden?
Met een lunch
in het woud
tussen duizend spinnen
en hagedissen?
En dat je het geweldig
zou vinden?
Kip en rijst schaft de pot
en een zakje soep
(eten komt in zakjes hier).
Dat het smaakt laat
je buiten kijf.
Dat je het nodig hebt
ook.

En dan krijg je
versgezette thee
van bergwater
gekookt in een
bamboe koker –
ter plekke gekapt.
En ook de thee
drink je uit
versgesneden
bamboe kopjes.
En je krijgt er
groene mango bij
en je vindt het heerlijk!

En je zet de trip verder.
Met de twee Fransen.
Hij is een stille wandelaar.
Zij kletst honderduit.
En zo ontdek je
dat je veel gemeen hebt.
Leeftijd.
Verleden.
Levensvisie.
De gidsen lachen
met die kwebbeltantes
de jongen wil sneller.
En onderweg
schreeuwen je benen
dat het genoeg is.
Dus doe je rustig aan
met je gezellin.
Laat de rest maar haasten.
Gewoon genieten
van het landschap.
De geuren.
De zeldzame orchidee.
De duizenden vlinders.

Eindelijk
kom je in het dorp
dat je zou bezoeken
(een snelle groep althans).
Wij werden meteen
de auto in geduwd
met de haastige mededeling
“ie taai”
Het is tijd dus.
Moeke zal
viskes
gebakken hebben.

Opfrissen was nog nooit
zo’n must,
een massage nog nooit
zo welkom.

En de verdere avond
tater je aan 1ruk door met
de Française.

Je ontmoet
interessante mensen
onderweg.

En dan sta je vroeg op
om te pakken
en te zakken.
Maar de koffie smaakt
en het pakken gaat traag
en het is al snikheet
als je eindelijk vertrekt.

En het wordt heter.
En heter.
Dan gebeurt het
-de helling te steil,
verkeerd ingeschat.
En dan gaat de motor plat
je houdt hem niet,
al rij je stapvoets slechts.
Versnellingshendel afgebroken,
gelukkig kan je
ermee nog rijden
en heb je zelf niks
een grote blauwe plek
misschien.

Maar de schrik zit
er een beetje in
en ook al doen
een fruitsalade en ijskoffie
in een prachtig hotelletje
langs de weg
wreed deugd,
En ook al lukt het rijden wel
(je leert gelukkig
van je fouten)
Maar toch…
De hitte,
-heel extreem vandaag
42 graden
in de schaduw
en vochtig als een sauna-
je onzekere rijstijl nu,
de motor die niet lekker
meer schakelt
(morgen naar laten kijken),
en de zeer uitdagende route
maken de gedachten
minder vrolijk,
het gemoed
minder positief.

Niet de topdag
van de vakantie,
zeg maar.

Gelukkig stop je onderweg
aan de fish cave.
Een parkje
met veel vis
in een grot,
en drankjes,
wat wandelen,
beestjes fotograferen.
Rust.
Ook int hoofd.

Dan rij je de laatste
25 km naar Mae Hong Son
en het gaat beter.
En je rijdt een
toertje door het stadje
en stopt bij Friend’s Place
uit de Lonely Planet.
Super goedkoop
en vriendelijk.
En  je ontmoet er leuk volk
om de avond mee
door te brengen.
Twee knappe Italianen
En een cute Aussie.

En je geeft toe:
de dag
kon slechter eindigen…

En dan plan je een dagje
Lummelen. Niksen.
Hangen.
Een ontbijtje in het dorp
fruit en yoghurt
het wordt een vaste waarde.
Wandelingetje.
Middagdutje.
Zwemmen in hotel
Blue Lagoon.
Een marktje
En een wandeling.
De avond afsluiten
Met weer Thaise bbq.
Dat concept
Neem ik mee naar huis.
Dit is fantastisch!!!

Dus haal je ’s ochtends
je cash op
voor de rest van de reis.
Het is veel,
maar liever wat extra
voor justincasemanagement.

Want, zo is dus al gebleken,
onvoorzienomstandigheden –
ze bestaan.

Dan haal je je bestelde Honda op
een betere dan die van zondag
en je belaadt hem met
rugzakken.
Je trotseert de files
in het gloeiend hete Chiang Mai
(om tien uur tikte de thermometer
al 40 graden aan).
Er zijn fijnere momenten.

Maar eens voorbij Mae Rim,
wordt het rustiger
en de rijwind bracht
wat koelte.

Eens road 1095 op
-de weg naar Pai-
wordt het steeds groener
bochtiger
weldadiger.

Gestopt aan een bordje waterval.
Welja, waarom niet.
Een vreselijk steile weg
gekrakkeleerd en steentjes
brengt je naar de ingang
van natuurpark Doi Suthep.

De motor en rugzak en helm
blijven in het zicht van de bewaker
de dagzak neem je mee.

Je badpak onderaan
maar de bedenking
dat natte kleren
in deze hitte
echt wel welkom zijn
doet je met kleren aan
een douche nemen
in de waterval
van tientallen
meters hoog.
Nu ja, douche…
Eerder rugmassage.
Lekker!

Dan smikkel je een dragonfruit
op de rotsen
een Thaise familie komt erbij
je wordt overstelpt met lekkers
en limonade.

Helemaal gevuld
en hartverwarmd
volg je dan een wandelpad
van een kilometer of zo
door een bamboewoud
met bordjes uitleg
onderweg.

Wat is dat mooi!
Wat ruikt dat lekker
(heel fris, citroenig)!
Wat klinken
de krekels
allemaal verschillend
allemaal om ter luidst
en toch zo rustgevend.

En dan weer de weg op.
Eindeloos aaneenrijgen
van bochten,
Mooie ronde S-en
Haarspelden
Steil
En mooi.

Tot plots.
Het asfalt heel dichtbij komt.
Verkeerd geschakeld.
Te steile klim.
Gelukkig krijg je hulp
bij het rechtzetten
van de bike,
want je knie
weigert medewerking.
Broek kapot,
knie dik en geschaafd.

Versnellingshendel
verwrongen
vast in de twee…
Zo sputter je verder
berg op en berg af…
heel traag.

Kilometers verder,
in een motorshop
aan de kant van de weg
trekken ze het weer recht
en je kan weer rijden,
al is de zin echt over.

Vermoeid en lichtjes
uitgedroogd
stop je in bestemming Pai
in een gezellige bar
voor een fris drankje.
Wat ijs. Voor die knie.

De eigenaar bleek Nederlander
en een gezellige babbel later
regelde zijn vrouw
iets verderop
een bungalow in
het Paradijs.
Met korting.
De vrouw des huizes

Ontfermde zich meteen over
Mijn knie. Die Thai zijn schatjes!

Als wederdienst
maar niet met tegenzin
ga je bij die Nederlander
Thais BBQ buffet
nuttigen
in goed gezelschap
en met live Thaise muziek.
En Pai bevalt je prima…

En dan ben je
zo ongelooflijk stom
je portefeuille te verliezen
met daarin bank- en creditcard
(gelukkig niet je paspoort)
dus moet je een extra dagje in
Chiang Mai blijven
om te bellen naar de bank
en Mastercard
om emergency cash te regelen.

Balen in het kwadraat –
maar ooit kan je er mee lachen.
Je weet het zeker.

Om de dag te doden
dan maar een brommertje gehuurd
al verdwaal je meer in en
rond de stad
dan je ergens geraakt.

Wandeling over de dagmarkt
een mengelmoes aan geuren,
kleuren, mensen.
Zoals dat hoort op een markt.
Daarna
-zaligheid der zaligheden-
toch maar een massage
geprobeerd. In’t prison.
Doet u maar de full body…
anderhalf uur verwend worden.

De schaamte over die portefeuille
zit alweer in een achterhoekje
van je brein.
Zeker als het nog wordt weggespoeld
met het zoveelste
heerlijke sapje.
Of een Singha op een terrasje.

Dan bellen met Amerika
de cash zou geregeld worden,
morgenvroeg op te halen.

In Julie’s nog gezellig
gebabbeld met Nederlanders
die je gisteren had verslagen
met het kersvers aangeleerd
kaartspelletje ‘Jannie’.
Ze wilden het niet meer spelen,
het waarom zal altijd
een raadsel blijven 😉

En zo trek je op een ochtend
hoopvol maar met een
klein hartje
naar Mr Mechaniks
want je gaat
een testrit doen,
van een dag.
Als het bevalt,
huur je langer.

Ik was wat benauwd
al veel gehoord
dat bijvoorbeeld het verkeer
licht anarchistisch is.
Maar zodra ik op
de Honda stapte
-een CB400-
en mee het verkeer indook
voelde ik me meteen thuis.

Een rondje langs de berg
en natuurpark Doi Uthep,
de Mae Sa Valley-loop.
100 km puur bochtengenot
en op en neer
en heen en weer!
Een rollercoaster
is maar saai
hiermee vergeleken.
Dus deed ik de loop
nog eens terug ook.

En ja ik was
way overdressed
met mijn motorjasje aan
(winddoorlatend,
wees niet bang)
en mijn handschoenen
en tropenschoenen…
Want iedereen
gaat hier voor
de teenslets
en de korte broek.

Maar als je plots
achter een scherpe bocht
een defecte pickup ziet staan
en je kan net op tijd remmen,
of je moet ineens een
lang stuk off roaden,

stoekerend over steentjes
stevige stukken stijgen,

of over net aangelegd asfalt
glibberend en glad
zodat je pak en je bike
zwartgespetterd worden,

dan ben je toch blij
dat je een van die domme
farang bent
die zich
in een pak proppen.
Wnt het zal een
keertje misgaan…

Hard rij je hier niet,
en onderweg heel
weinig verkeer gezien.
Wel dorpjes.
En honden.
En kippen.
En zo.

En dat anarchistische?
Dat bevalt me wel.
Heel erg zelfs.
Niks moeilijk aan!
Vergeet alleen niet
links te rijden 😉

Oh en de Mae Sae
waterval
met bijhorend woud?
Te mooi voor woorden.
Net als de rest van het
adembenemende landschap.

Nu op zoek
naar een massage.

En dan doe je een dagje rustig
want er moet geacclimatiseerd
wat watjes
en soepjes
en sapjes
Dat was het
zowatjes.

In een Belgische bar
toevallig tegengekomen
een leuk gesprek met John,
die woont hier al 20 jaar
en de Joeri kwam erbij,
ook 5 jaar hier.
Plaat Aantwaarps, joeng!

Overladen met tips
voor het vervolg van de reis
en een telefoonnummer voor hulp
eindigde mijn eerste aanpasdag.