En dan zit je aan het ontbijt
en je hoort 2 Fransen
over een trekking.
En je vraagt of ze het erg
vinden als je mee zou gaan.
Na hun pasdutout
stap je mee de auto in
van de organsatie.

Wist jij veel dat je zes uur lang
zou klimmen, dalen,
door rivierbeddingen
klauteren over bomen
en rotsen
in de prachtige wouden
van Mae Hon Song
bij dikke veertig graden?
Met een lunch
in het woud
tussen duizend spinnen
en hagedissen?
En dat je het geweldig
zou vinden?
Kip en rijst schaft de pot
en een zakje soep
(eten komt in zakjes hier).
Dat het smaakt laat
je buiten kijf.
Dat je het nodig hebt
ook.

En dan krijg je
versgezette thee
van bergwater
gekookt in een
bamboe koker –
ter plekke gekapt.
En ook de thee
drink je uit
versgesneden
bamboe kopjes.
En je krijgt er
groene mango bij
en je vindt het heerlijk!

En je zet de trip verder.
Met de twee Fransen.
Hij is een stille wandelaar.
Zij kletst honderduit.
En zo ontdek je
dat je veel gemeen hebt.
Leeftijd.
Verleden.
Levensvisie.
De gidsen lachen
met die kwebbeltantes
de jongen wil sneller.
En onderweg
schreeuwen je benen
dat het genoeg is.
Dus doe je rustig aan
met je gezellin.
Laat de rest maar haasten.
Gewoon genieten
van het landschap.
De geuren.
De zeldzame orchidee.
De duizenden vlinders.

Eindelijk
kom je in het dorp
dat je zou bezoeken
(een snelle groep althans).
Wij werden meteen
de auto in geduwd
met de haastige mededeling
“ie taai”
Het is tijd dus.
Moeke zal
viskes
gebakken hebben.

Opfrissen was nog nooit
zo’n must,
een massage nog nooit
zo welkom.

En de verdere avond
tater je aan 1ruk door met
de Française.

Je ontmoet
interessante mensen
onderweg.