Vandaag rij je
naar het hoogste punt.

Tenminste
dat is het plan.
Maar de weg erheen
is zo steil,
zo vermoeiend,
zo uitdagend…
En dan regent het een beetje,
zodat je besluit
niet verder omhoog te gaan.
Want het laatste stuk
zou nog steiler zijn.
Maar door de regen
spekjesglad.

Opgeven is nooit leuk
maar soms moet
je verstand spreken.

En je baalt een beetje
want de rest van de weg
is een eitje.

Maar daar lonkt alweer
een waterval,
ijskoffie, gebraden kip.
En je krijgt
versgeplukte lychees
van de parkwachter.

En je smst John
de man die je in Chiang Mai
had ontmoet
en zegt dat je voorbij
Lamphun komt
waar hij woont.

Hij had gesproken
van de beroemde
Wat Patat
dus dat
wil je wel eens zien.

Je spreekt daar af
en gaat daarna even mee
naar zijn huis
en ontmoet zoon Jimmy,
een verstandelijk
gehandicapte schat
en de stille
vrouw des huizes.

En je mag er opfrissen
je kleren wassen
en krijgt zelfs onderdak
voor de nacht.
Kon het slechter treffen!