Zaterdag was ik jarig. Een dag waar ik al een tijdje angstig naar uitkeek: als ze nou maar niets gaan doen. We zouden naar een koppel vrienden gaan en ik was als de dood dat de rest van de vriendenkring daar achter een zetel op ons zou zitten wachten om zich aan tradities verplichtend "gelukkige verjaardag" te gaan joelen.

Gelukkig heb ik niet zo van die zich aan tradities veel gelegen vrienden, dus ergens wist ik wel dat het snor zat. Maar toch, die vage angst blijft. Telefoontjes met gelukkige verjaardag zijn wel leuk, smsjes en kaartjes vind ik ook nog een prettige vorm van aandacht. Maar verder kruip ik die dag liever onder een steen. Kadootjes zijn aardig en well appreciated, maar eigenlijk hoeft het echt niet. Ik neem een kado ook altijd aan met een vorm van schaamte… heb ik dat verdiend? Gewoon door te leven en de tijd te laten passeren? Maar aangezien ik het anderen ook aandoe, krijg ik elk jaar weer van hetzelfde laken een pak(je). One of those vicious circles of life.

Ik was dus stiekem wel blij dat mijn bomma’s 80e verjaardag de schijnwerpers duchtig van mij heeft afgewend, ik bedoel 80! DAT is een prestatie! Het was gisteren een tof feestje, een moderne bomma heeft travestieten op haar verjaardagsetentje! Misschien ideetje voor als ik ooit 40 word… al wil ik die dag waarschijnlijk meer dan ooit onder een steen verdwijnen. Maar ach, dat zijn pas zorgen voor binnen 8 jaar…   

Zaterdag was ik jarig en ik kreeg van mijn friendje te horen dat ik Black Devil voortaan de mijne mag noemen. Aangezien hijzelf aan het stoer Italiaans gaat, mag ik het andere racemonster hebben.

Al was hij gisteravond al iets minder enthousiast, hij is bang dat ik me er in te pletter zal rijden. Om één of andere reden denkt hij dat ik als een gek ga rijden… waar háááált hij het?

Vrijdag heb ik mijn dagelijkse pendeltocht naar Antwerpen gemaakt in een voor de gelegenheid helemaal opgepoetste Sir Oscar W. Op de parking van mijn werk maakte hij helemaal de blits, diverse keren keek ik uit het raam en zag de bedrijfsrokers massaal hun rookwandelingetje maken rond mijn wagentje.

Vol zelfvertrouwen reed ik na het werk naar de keuring in Deurne.
De keurmeester vond het wel een “kinky autoke” en hij was vol lof, alleen… ja… koplamp hing om een duistere reden plots los in de neus. Afkeurpuntje.

Verder is mijn ami6 al 5 jaar lang goedgekeurd zonder mistachterlicht, ik heb daarvoor destijds DIV, GOCA en andere instanties gebeld en een mistachterlicht was volgens allen niet verplicht voor een pre-1968er. Jaja. Tot dus vrijdag: “en woar izzu mistlicht madammeke?” Ik uitleggen. Stationchef erbij. “Wie heefdu da na wer wijsgemaakt?” Ik heb gevraagd naar het boekje met de lijst van te keuren dingen en ja hoor, voor ALLE auto’s, ongeacht geboortejaar geldt al jaren: mistachterlicht verplicht, met controlelampje en dimlichtgestuurd. Stationchef: “Dat hebben ze de afgelopen vijf jaar dan over ’t hoofd gezien he madammeke, woar gadu zoal nor de control?” Antwoord: “hier, meneer”. Rood hoofd.

En dan de schokbrekertest… helemaal fout. Ondanks de nieuwe frotteurs bleek er een gigantisch verschil tussen links en rechts, zowel voor als achter deed de passagierskant helemaal niet mee. Hopelijk betreft het een montagefoutje van onzentwege, want anders zijn we weer een paar maandjes verder voor we iemand vinden die dat kan en wil afstellen voor ons. Nadeel van een oude auto: die onderdelen liggen niet allemaal zomaar op een schapje te wachten op een nieuwe eigenaar.

Maar we zijn al beter af dan vorige keer: nu hebben we een tijdelijke keuring, vorige keer klonk het iets definitiever “verbod tot de weg”. Dus ik kan nog 14 dagen karren naar waar ik maar wil. Naar Landgraaf bv. om te skieën, wat ik ook heb gedaan. Maar eerlijk is eerlijk: mijn heertje schommelt wel erg, dat van die frotteurs was dus zeker niet een onterechte afkeuring. Hopelijk snel opgelost, want roze ritjes smaken naar meer!

Jaja, elke dag begint er wel iets nieuws te groeien of te bloeien… felle krokusjes vrolijken de verder nog kale “vlaktes” op en ook de tulpen en narcissen zullen niet lang op zich laten wachten.

De zielige sprieten van de clematissen vertonen al nieuwe blaadjes en sommigen zullen binnenkort de schutting weer mooi lila en wit kleuren, tenminste als ik de overvloed aan knopjes mag geloven. Ook de klimroos is ervoor aan het gaan! En ik wacht met spanning af wanneer mijn magnolia stellata met zijn schitterend witte bloemen gaat pronken, altijd hét teken dat de lente officieel is.

Veel valt er nu niet te doen in de tuin, ik heb zaterdag nog een aantal bloemen en groenten ingezaaid, deze staan in een kasje in de living, veilig voor al te enthousiaste poezenpootjes.

Zondag heb ik me tussen de regenbuien door ontfermd over de rest van de oprit. De hogedrukreiniger deed vreemd, het heeft me een half uur gekost om tot de vaststelling te komen dat de lans verstopt zat. Maar daarna deed hij het weer als nieuw, dus hoppa: oprit grotendeels ontmost! Met nieuw rijnzand tussen de voegen, hebben we eindelijk een propere weg door de tuin lopen. Het wordt nog wat!

Nu de rest nog opruimen. Ik heb besloten om als verjaardagskado hulptroepen te vragen; ieder die zich geroepen voelt mag een middagje mee komen schilderen, opruimen, graven en spitten. Wordt ongetwijfeld vervolgd. Hoop ik

Na haar ongeluk in oktober hadden we de draagarm en stuurstang van mijn 2cv Dora wel gerepareerd, maar het plaatwerk was nog steeds één grote frommel. Of ze dat op de keuring tof zouden vinden, is nog maar de vraag. Dus is de geblutste motorkap (die ook erge littekens droeg van een enthousiast inparkerend vrachtwagentje vorig jaar) ondertussen vervangen door eentje in bleu celeste en heeft Dora een nieuw, versgespoten bleu lagune driehoekje toegewezen gekregen.

Gisteren hebben we ten slotte de hele driehoek in de zijkant vervangen. De hele winter lang had daar een gat ter grootte van een vuist in gezeten… ik moet er zeker geen tekeningetje van maken welke schade dat tot gevolg had, roesttechnisch gezien?

Jeroen heeft zich dan ook helemaal mogen laten gaan met de laspost en het resultaat mag gezien worden: Dora lijkt dankzij een busje Motip weer (eventjes) als nieuw!
Op naar de keuring volgende week!

Gisteren kregen de zeescouts van Turnhout een leuke verrassing: een ritje in een 2cv. Met tien geitjes reden we ’s middags hun terrein op waar ze volop de vlag aan het groeten waren. Met een ijzeren discipline bleven de welpjes in de groethouding staan, maar hun hoofdjes draaiden wel mee met die vrolijk gekleurde autootjes, die met veel lawaai en show het terrein opreden. Even de groet afwerken en de leiding gaf toestemming in de geitjes te stappen.

In elke auto konden 5 kinderen. We vertrokken en de commentaar in de auto’s was eerst wat kritisch, bwao een geit, is dat nu leuk? Wij hebben een veel toffere auto thuis. Mijn mama rijdt met een XXX…

Right. Omdat de weergoden ons wel heel slecht gezind waren, moest het dak dicht blijven en dat was nu het enige leuke aan een geit. Het enige? Wacht maar… De eerste scherpe bocht begonnen ze al te giechelen. Op een rustig stukje weg kon de demonstratie beginnen: links-rechts slingeren en proberen de 2cv omver te krijgen. Iemand al misselijk? Nee? OK. Op een typisch Vlaams stoepje met de rechterkant dan maar: hoge stoep, diepe dalen voor de garage-uitritten. Of een hobbelige landweg, met diepe diepe plassen langs de kant die zo’n mooie opspringende waterval maken. Wat dacht je van een glijpartijtje in de modder: alles kan!

De commentaar was al helemaal omgeslagen, gejuich als we het boerenpaadje met modder en plassen weer op gingen, zwaaien naar elkaar, duimkes omhoog… En toen we op het zeescoutsterrein aankwamen waar de boten lagen, maakten we zo’n spectaculaire entree door de plassen en met wilde bochten dat ze het allemaal eens waren: als ik later groot ben wil ik ook een geit!

Missie geslaagd!

Onlangs zijn we gaan skieën met een groepje vrienden. Jeroen wou wel eerst wat leren snowboarden en ik moest zelf mijn skieën oefenen, het was alweer 12 jaar geleden. Daarom hebben we de afgelopen maanden meer in Snowworld Landgraaf gespendeerd dan waar ook.

Omdat het skieën mij wonderwel erg goed afging op deze nieuwe generatie carve skies (ja, ik heb het oude alpineskiën nog geleerd, op van die meterslange rechte latten!) heb ik mezelf na ons skireisje een setje slalomskies aangeschaft. Om me meer uit te dagen, om echt vet te leren skieën. Elan SLX-jes. Die dingen zijn genadeloos: ze dwingen me om tegen een rotvaart te carven, terwijl die huurskietjes van op reis zo vergevingsgezind waren dat je er alles mee kon doen. En traag, vergeleken bij deze racemonsters! Het is veel moeilijker skieën dus dat moet worden geoefend.

Weer regelmatig naar Landgraaf dus. Gisteren ook, al ging het na drie uur wat moeizamer – ze hadden de airco wel erg laag gezet en al mijn spieren waren stijf bevroren. Maar zo laat op het seizoen is het best rustig en op het einde hadden we de piste bijna voor ons alleen. Dus dan hebben we een paar erg snelle afdalingen neergezet, al vond ik het snowboard van Jeroen in mijn kielzog niet fijn. Ik moet harder kunnen! Volgende week weer?

Donderdag had ik een dag vrij genomen om naar het containerpark te rijden met een berg rotzooi.

Dat was echter sneller gedaan dan ingepland, er was nog tijd om met Sir Oscar W. naar de keuring te gaan. Maar dan moest hij wel even nieuwe pantoffels. Zijn 125-er Michelins zaten nl. tijdelijk op Dora, die vorige winter dreigde met slicks de pekelwegen te moeten trotseren. Met als gevolg dat mijn roze heertje op oude versleten sloffen stond te wachten op betere tijden.

Maar gisteren kreeg hij zijn eigen bandjes terug! Dora werd tijdelijk even op de oude velgen gezet, dus dat was maar eventjes 8 wielen wisselen. Helaas kwamen we door deze operatie net 2 (!!!) minuten te laat aan bij het keurstation, waar een groepje ambtenarenmentaliteitsbezitters ons kwam duidelijk maken dat de keuring DICHT was. Geen vermurwen aan.

Op de terugweg zagen we dat onze bandenspecialist nog open was. Onlangs hadden we nog vier splinternieuwe Michelins in ons bezit gekregen en na een beetje zoeken in het “archief” (mooi woord voor een schuur vol roestige maar handige onderdelen) hadden we er 4 redelijke velgen bij gevonden. Plan was die velgen netjes te maken en dan op Dora schroeven.

Maar na de niet-keuring hadden we ECHT geen zin meer om in de regen opnieuw 8 banden te wisselen… dus reden we naar onze bandentoko en lieten de vier nieuwe Michelins op de nog niet zo nette velgen gooien. Deze onder Dora gezet en nu kan ook zij er weer ettelijke kilometers tegenaan! De velgen zullen we later nog wel netjes maken. Ooit.

En Oscar? Die gaat binnenkort weer naar de keuring! Want hij reed echt ongelooflijk goed!

Tja het moest er ooit van komen.Ook ik spring dan maar op de trein van de online dagboeken. Tussen alle rotzooi die her en der verspreid wordt op het internet kan het mijne er ook nog tussen. Het Megalomane in mij, de Aandachtszoeker, dwingt me deze schrijfsels dan ook online te publiceren. Stel dat mijn hersenspinsels verloren zouden gaan voor de eeuwigheid! Stel je voor.Hersenspinsels. Hersenstorm, noem het maar gerust. Eerlijkheid gebaart me te erkennen dat deze term niet door mezelf is uitgevonden. Maar mijn hersenen staan nooit stil en ik wil op alles reageren wat ik zie/hoor/voel/ruik… Deze waterval aan woorden moet er ooit uit. Een online dagboek is nog niet de slechtste oplossing hiervoor. Ventilatie van frustratie, agitatie, sensatie en degoutatie. En ik stoor er geen kip mee.

Daarnet werd ik achternagezeten door een Dikke Duitser, die het duidelijk op mijn achterbumper gemunt had. Daar kan ik echt niet tegen, dus koos ik voor een binnendoorweg om van hem af te komen. Het mocht helaas niet baten. De wagen, volgeladen met viriele jonkies, volgde mij alsof hij aan mijn trekhaak vasthing.

En wat doet een zichzelf respecterende 2cv dan? Precies.
De eerste verkeersheuvel was een lachtertje, dat merkte die bmw ook nog. De tweede was ook een eitje, het was dolle pret achter mij. Maar de derde zag er vervaarlijk uit. Gas geven, springen en hoppa! De jongeheren zagen het te laat. Ik zag de neus van hun auto de grond induiken en in een wolk stof gehuld werden ze steeds kleiner in mijn spiegel.

Het lachsalvo was dit keer geheel mijnerzijds.