Gisteren kregen de zeescouts van Turnhout een leuke verrassing: een ritje in een 2cv. Met tien geitjes reden we ’s middags hun terrein op waar ze volop de vlag aan het groeten waren. Met een ijzeren discipline bleven de welpjes in de groethouding staan, maar hun hoofdjes draaiden wel mee met die vrolijk gekleurde autootjes, die met veel lawaai en show het terrein opreden. Even de groet afwerken en de leiding gaf toestemming in de geitjes te stappen.

In elke auto konden 5 kinderen. We vertrokken en de commentaar in de auto’s was eerst wat kritisch, bwao een geit, is dat nu leuk? Wij hebben een veel toffere auto thuis. Mijn mama rijdt met een XXX…

Right. Omdat de weergoden ons wel heel slecht gezind waren, moest het dak dicht blijven en dat was nu het enige leuke aan een geit. Het enige? Wacht maar… De eerste scherpe bocht begonnen ze al te giechelen. Op een rustig stukje weg kon de demonstratie beginnen: links-rechts slingeren en proberen de 2cv omver te krijgen. Iemand al misselijk? Nee? OK. Op een typisch Vlaams stoepje met de rechterkant dan maar: hoge stoep, diepe dalen voor de garage-uitritten. Of een hobbelige landweg, met diepe diepe plassen langs de kant die zo’n mooie opspringende waterval maken. Wat dacht je van een glijpartijtje in de modder: alles kan!

De commentaar was al helemaal omgeslagen, gejuich als we het boerenpaadje met modder en plassen weer op gingen, zwaaien naar elkaar, duimkes omhoog… En toen we op het zeescoutsterrein aankwamen waar de boten lagen, maakten we zo’n spectaculaire entree door de plassen en met wilde bochten dat ze het allemaal eens waren: als ik later groot ben wil ik ook een geit!

Missie geslaagd!