Zaterdag was ik jarig. Een dag waar ik al een tijdje angstig naar uitkeek: als ze nou maar niets gaan doen. We zouden naar een koppel vrienden gaan en ik was als de dood dat de rest van de vriendenkring daar achter een zetel op ons zou zitten wachten om zich aan tradities verplichtend "gelukkige verjaardag" te gaan joelen.

Gelukkig heb ik niet zo van die zich aan tradities veel gelegen vrienden, dus ergens wist ik wel dat het snor zat. Maar toch, die vage angst blijft. Telefoontjes met gelukkige verjaardag zijn wel leuk, smsjes en kaartjes vind ik ook nog een prettige vorm van aandacht. Maar verder kruip ik die dag liever onder een steen. Kadootjes zijn aardig en well appreciated, maar eigenlijk hoeft het echt niet. Ik neem een kado ook altijd aan met een vorm van schaamte… heb ik dat verdiend? Gewoon door te leven en de tijd te laten passeren? Maar aangezien ik het anderen ook aandoe, krijg ik elk jaar weer van hetzelfde laken een pak(je). One of those vicious circles of life.

Ik was dus stiekem wel blij dat mijn bomma’s 80e verjaardag de schijnwerpers duchtig van mij heeft afgewend, ik bedoel 80! DAT is een prestatie! Het was gisteren een tof feestje, een moderne bomma heeft travestieten op haar verjaardagsetentje! Misschien ideetje voor als ik ooit 40 word… al wil ik die dag waarschijnlijk meer dan ooit onder een steen verdwijnen. Maar ach, dat zijn pas zorgen voor binnen 8 jaar…