En dan hoor je
op de crèche
dat Rosa
diarree heeft
en niet eten wil
zoals het hoort.
Ja het heerst een beetje.
Buikgriep.

Maar het is nog niet
zo erg
het wurm schatert
en schettert als normaal
al stapelen de stinkluiers
zich op
je wast op zestig graden
alle beestjes dood.
Hoop je.
En ja, eten
zou vlotter kunnen.
Niet te erg dus.

Maar maandag
plots een belletje
Rosa is ziekjes
kom je haar halen?

De huisdokter
vond het niets
“het ergste is voorbij”.
Rosa mocht ook niets
om te stoppen.
Het moet er uit,
luidt dokter’s raad.

Dus wacht je met
de Enterol
en het rijstewater.
Al druist dat wat in
tegen je gevoel.
Ach ja, mama…
wat weet jij ervan?

Op donderdag hadden
we samen
van beestenboel
in de buik
Rosa mocht niet crèchen
wegens te hoge koorts.
En overgeven ook.
En hoesten.
En hees.
Ze veranderde
in een slappe vod.
Slapen slapen slapen.
Armpjes
van willoos rubber.
Oogjes op
half zeven.

ORS bijgeven
drinken drinken drinken
maar het enige
wat de pruts
niet wou
was
drinken drinken drinken…

De slag om de slok
nam aanvang.

Weer naar een dokter.
Antibiotiek.
En kaka naar het labo
gevreesd wordt
het Rota-beest.

Anderhalve week later
bijna een halve kilo lichter
mama elke twee uur
een fles in de aanslag
ook ’s nachts
met speciaal spul
tegen uitdroging.
Gemengd met eten.

En negeert de dokter.
Nu wel Enterol.
Soms drinkt ze vlot,
soms eindigt
het mengsel
in t riool.

Het helpt wel.
Nú pas
lijkt het ergste voorbij.
Al weet je dat
dus blijkbaar nooit.

Maar nooit
verliest Rosa
haar vrolijke
humeur.
Al is de lach
soms slappe was,
het blijft
een gulle lach.

En dan schrijf je
even niets,
en plots bedenk je
“waar begin ik?”

Want even stond het stil,
ging het zijn gangetje
en plots is ze weer
uit kleertjes gegroeid
kan ze omrollen,
dingen grijpen
zelfs even zitten
groentenpapjes eten
brabbelen:
arreuh
prrrrrrrrrt
(liefst met een mondje
vol spinazie).

Huilen is nu enkel
voor moe en
heel soms honger.
De rest van de dag
is voor lachen.

Ook ons leven
is veranderd.
Sinds half april
gaat Rosa
naar de crèche
en sinds maandag
de hele week.
Want mama werkt weer.
Want kindjes kosten geld.

En je merkt
dat alle clichés
echt waar zijn.
“Je ziet die pruts grager
dan je ooit had kunnen
bedenken.”
Ongelooflijk, echt waar.
Zij is mijn alles.


“Van je eigen kind
ben je niet vies”.
Klopt.
Behalve voor snot.
Niet mijn favoriet.

“Het vliegt voorbij”.
Vooral met dat cliché
heb ik het het lastigst.

Dat evolueert zo snel
soms zou ik willen
dat het even stopt.
En tegelijk
verlang ik ook alweer
naar de volgende talentjes….

En het steekt.
Enorm.
Dat het nu
nog harder zal vliegen.
Nu ik haar maar enkel
een paar uurtjes
’s ochtends, ’s avonds
en in het weekend zie…
Maar mama moet werken.
Want kindjes kosten geld…

En dan merk je
dat Rosa
bij het slapengaan
toch een zetje
nodig heeft.
Een kleinigheidje
dat haar kalmeert
om de overgang
van spelen naar slapen
te vergemakkelijken.

Eerst was het enkel
een tutje
nu moeten overdag
de oogje bedekt
en een knuffel
doet het ook goed.
Dan vertrekt ze
binnen luttele
minuten
op een mooie
dromenreis.

MAAR!
Ontbreekt er
een onderdeel
-door vergetelheid-
dan is je weekendje
bij vrienden
een beetje verpest
dan wordt er gehuild
en geprutteld
en zeer moeilijk
in slaap gevallen.

Lang leve
de uitvinding
van de tut!
Maar minder leuk
als mama
die vergeet…

Dus voortaan wordt
een grote voorraad
in de nieuwe
extra grote
luiertas gestopt.

Doet elke dag
wel iets nieuws
je ziet ze leren.

Huilen
wordt preutelen
met veel aiaiai
ej en waaawaaa lei.

Knuffels
handjes
dekentjes
kleertjes
gaan allemaal
het mondje in
en komen er
kletsnat
weer uit.

Er wordt
gedruppeld,
gekwijld,
gezeverd.

Ging naar de
kinderarts
vanwege steeds maar
slechter eten
en een erg droge huid.

Wellicht koemelkallergisch
probeer eens sojamelk?
Wat een wereld
van verschil!

Eet vlotter, rustiger, meer.
Gedaan met
luide windknallen
en boeren
als een dokwerker.

En dan zit je
met de handen
in het haar,
want het wurm
at minder
en minder
en minder.

En je leest dat
ze minimaal zoveel
hebben moet –
dus als ze huilt
denk je maar
dat het honger is
want het is nog niet
de helft
in totaal…

Tot je plots bedenkt:
misschien
is het de fles
je hebt Avent
dus test je
een andere
een roze
van Difrax
met een S-vorm
zodat baby
rechter zitten kan
en met smallere speen.
En duurder…
uiteraard.

Maar het blijkt
een groot succes
dus je koopt er bij
want Rosa drinkt weer beter
nog steeds niet optimaal
halverwege stopt ze
speen wordt
weggeduwd
maar met een beetje
doorzetting
drinkt ze braaf
haar flesje leeg.
Of toch bijna.

Een vriendin
zag mijn moeë snoet
en vond dat Rosa
best doorslapen kon.
Dat deed ze trouwens al –
in de avond helaas.

Ze gaf de tip
om in de avond
Rosa in de living
te laten slapen
in licht en geluid
en om middernacht
er nog een flesje in.

Wonderbaarlijk!
Ze was er klaar voor!
Twee nachten van vijf
dan zes uur
en vanochtend
werd ik wakker
na 8 uren
deugddoende slaap!

Onderweg
wekt ze me wel
met getrappel
en gesmak
maar tutje erin
biedt troost genoeg
om weer
in te dommelen.

Mama blij!

Rosa ontdekt haar stem
en gilt soms luid
en herhaalt het
proevend
“dat is
een leuk geluid!”

Glimlacht vaker
en kirt en gorgelt
dat het een lieve lust is.

Kijkt gerichter
en probeert dingen
te pakken.
Speelt meermaals
een half uur
met mama.

Ontdekt dat
twee vuistjes
makkelijk
in mondje passen
en kwijlt daarbij
lustig druipend.

Wacht al kirrend
in spanning
op zoemend vingerbijtje
dat in
haar neusje prikt.
Telkens weer.

Echter.

Er wordt gehuild.
Gekrijst.
Lang, doordringend
en super luid.
En vooral vaak.
Honger. Verveling.
Slaap. Krampjes.
Boertje. Pamper.
Of gewoon:
zonder reden.

Wil constant
gepakt worden.
Krijst in de box
in de wipper
eigenlijk overal
als ze niet gepakt
of geëntertaind wordt.

Doet erg lang
over een fles
en wordt razend
tijdens het eten.
Weigert halverwege
nog te drinken
en frustratie
overheerst
want de honger blijft…

Eet daarom weer
elke drie uur
of zelfs vaker.
Ook ’s nachts.

Gedaan met de rust.

Mama

heeft twee
heel zware weken.

Het huilen
wordt teveel
de onderbroken nachten
wegen zwaar.
De adrenaline
van de geboorte
is weg.

Hoofdpijn steekt
de kop op
rugpijn ook
gewrichten zeuren.

Is het vele
pakken beu,
maar
als dat het enige is
wat sust
dan wordt
die rugpijn bijzaak…

Staat soms machteloos
mee te huilen
en servies
overleeft het niet.

Katten worden
gefrustreerder
er wordt nog meer
in huis geplast
en neurotisch
weggespurt.

“This too shall pass”
is een mantra
waar aan
vastgehouden wordt…

En dan neem je
op de ochtend
de finale beslissing
ook met kolven
te stoppen.

Negen weken lang
kreeg Rosa
een mix
van fles-
en borstmelk.

Sinds vier weken
gekolfd uit een fles.

Omdat
de melk mindert
de kolfbeurten
wel eens
overgeslagen worden.
En ook
omdat tijdens kolftijd
Rosa lekker wakker is
en dan spelen
leuker is
en belangrijker.

Om al die redenen
is hedenochtend
beslist
dat de kolf
de kast in gaat.

Borsten worden
weer gewoon
pronkstukken.

Rosa meet 57 cm
en weegt 5.650 gram.

Vindt staan
en zitten
en dansen
en een combinatie
van dat alles
het leukste
wat er is.
Dus moet mama
rechttrekken.
En nog eens.
En nog een keer!

Er wordt er enthousiast
gewiebeld
met het
wankel hoofdje,
de mollige billen
gaan op en neer
begeleid door
gekraai en
een vrolijke snoet.

Speelgoed begint
aandacht te krijgen.

En alles wat
draait
beweegt
geluid maakt
is favoriet.
De mobiel
hangt stil!
Ween!

Huilt snel
van frustratie
of moe
of verveling
maar houdt daar ook
weer snel mee op
als de troost komt
en de verlossende
spelletjes.

Gaat elke avond
zonder morren
rond negenen
naar de wieg
naast het grote bed
en valt in slaap
bij een
hemel van sterren
en symfoniemuziek.

Eet nu
elke 4 uur
ook ’s nachts.
Dat extra uur
doet mama deugd!

Helaas:
eten wordt ook spelen
dus een flesje opeten
duurt lekker lang
want daarbuiten
is zoveel onontdekts!
Daar komt ze
dan pas achter
tijdens etenstijd…

Rosa

babbelt vaker
met leuke geluidjes
– nieuw in het gamma
“gggg” en “o!”
Kan ook haar
glimlach
steeds vaker
tevoorschijn
toveren.

Gaat flink slapen
in wiegje op de kamer
vroeger dan mama
maar wil helaas wel
een extra voeding
’s nachts.

Wil graag staan
duwt zich constant recht
Ook in de tummy tub:
tot grote verbazing
van mama
staat baby plots
helemaal recht!
Ook zitten!
Rechtgetrokken
aan de armpjes
vindt Rosa
reuzeleuk.

Knuffeltjes
en dingen
krijgen meer
aandacht
en soms zelfs
een kraai
of een perongelukke aai.
Perspectiefjes
zijn veranderd
en aan onderzoek
onderhevig.

Sociaal leven:
Valentijn met Alexander
mee naar de markt
of naar een feestje
van mamas vrienden.
Rosa vindt het allemaal
heel erg leuk.