Auteursarchief: admin

Taterwater

Lang heb ik gevonden
dat Rosa weinig brabbelde
vergeleken met vriendjes
van dezelfde leeftijd.

Gillen wel.
In alle tonen
trommelvliesverscheurend
luid en schril
zodat ook honden
het zouden horen
alsook de buren
(straten ver).
Ook frustratiehuilen,
verveling,
geen aandacht,
slaapgevechten,
allemaal redenen om
een keel op te zetten.
Brul, krijs, gil.

Maar voorts?
Verder dan wat
taitaitai of brrrr is ze
lange tijd
niet gekomen.

Maar. Nu.
Dat mondje staat niet stil.
Elke dag wordt
een nieuwe
vondst gedaan.

Dat geluid maken
terwijl je een vuist
in je mond
heen en weer beweegt
hilarisch is.
Bijvoorbeeld.
Of dat je lettergrepen
eindeloos aan elkaar
kan breien
in een patroon
of willekeurig.
En dat stemmetjes
en intonatie
leuk speelgoed zijn.

Allerschattigst.

Pallepoten

En dan is er weer
een sprong voorbij
eentje zonder erg
dit keer.

En plots kan Rosa zitten
in een bumbo
in de tripptrapp
op de poep
(heel even toch).

En liggen
is niet meer leuk
ze wil de wereld zien!
En aanraken!
En opeten!

Met de dag mobieler
door mama uitgedaagd
om spullen te pakken
die net te ver weg liggen
en hoppa: dat lukt
na veel gewriemel!
(al is de coördinatie
nog ver zoek,
toevalstreffers
door wild bewegen).

In bed draait ze
meermaals om haar as
je vindt haar dwars in bed
ondersteboven
op de buik,
in alle houdingen
behalve gewoon.

Grijpen naar alles
en dat dan allemaal
in het mondje
was al langer
aan de hand.
Nu wordt ze
op dat vlak
wilder
mobieler
grijpgrager
en vaardiger:
vingertjes en duimpje
werken mee
dus ook kleine dingetjes
verdwijnen vliegensvlug
op de grond
of in het mondje…

De gevarenzone
breidt weer wat uit.
Vanaf nu
heb ik echt geen
platte baby meer
maar een wemelkontje
met pallepoten…

Kamperen

En dan ga je
een weekend kamperen
want de zinnen
moeten verzet.

En ook al kies je het heetste
weekend van het jaar
het was allemaal dolle pret!

Slapen in de tent
vond Rosa heerlijk,
de binnentent
werd meermaals geaaid
en de toegangsflap
ging vlot het mondje in.

Afwasteiltje
was een prima badje
en de draagdoek
een grote hit,
een witte mei tai
minder warm
dan de tricot slen.
Ook in de auto ging het prima,
ook al duurde de rit
veel te lang
door wegomleggingen
in Charleroi
en een beetje autopech
(het zal eens  niet)

Mijlpalen tijdens de reis:
Rosa leert zelf drinken
van haar kleinste flesje
nog niet helemaal
maar het is een begin.
Eerste fruitpap was een feit
en ook een succes
naast de groentjes
die ook bijzonder vlot
binnengaan.

Op een picknickdeken in het gras
gaat zitten makkelijker
en dat deed de kleine meid
dan ook een paar keer
helemaal alleen
een paar minuutjes.
Flinke baby!!

Mama content,
baby content,
voor herhaling
vatbaar, dus.

Roze handen?

En dan sta je
midden in de nacht
een luier te wisselen
want net dan
besluiten darmpjes
in gang te schieten.

En virussen indachtig
ontsmet je je handen
nog even
in het halfdonker
en kruipt weer
de bedstee in.

Om in de ochtend
ontzet te ontdekken
dat je niet
de ontsmetalkool
maar de fles
met roodsel
hebt gebruikt…

Beestenbuikenboel

En dan hoor je
op de crèche
dat Rosa
diarree heeft
en niet eten wil
zoals het hoort.
Ja het heerst een beetje.
Buikgriep.

Maar het is nog niet
zo erg
het wurm schatert
en schettert als normaal
al stapelen de stinkluiers
zich op
je wast op zestig graden
alle beestjes dood.
Hoop je.
En ja, eten
zou vlotter kunnen.
Niet te erg dus.

Maar maandag
plots een belletje
Rosa is ziekjes
kom je haar halen?

De huisdokter
vond het niets
“het ergste is voorbij”.
Rosa mocht ook niets
om te stoppen.
Het moet er uit,
luidt dokter’s raad.

Dus wacht je met
de Enterol
en het rijstewater.
Al druist dat wat in
tegen je gevoel.
Ach ja, mama…
wat weet jij ervan?

Op donderdag hadden
we samen
van beestenboel
in de buik
Rosa mocht niet crèchen
wegens te hoge koorts.
En overgeven ook.
En hoesten.
En hees.
Ze veranderde
in een slappe vod.
Slapen slapen slapen.
Armpjes
van willoos rubber.
Oogjes op
half zeven.

ORS bijgeven
drinken drinken drinken
maar het enige
wat de pruts
niet wou
was
drinken drinken drinken…

De slag om de slok
nam aanvang.

Weer naar een dokter.
Antibiotiek.
En kaka naar het labo
gevreesd wordt
het Rota-beest.

Anderhalve week later
bijna een halve kilo lichter
mama elke twee uur
een fles in de aanslag
ook ’s nachts
met speciaal spul
tegen uitdroging.
Gemengd met eten.

En negeert de dokter.
Nu wel Enterol.
Soms drinkt ze vlot,
soms eindigt
het mengsel
in t riool.

Het helpt wel.
Nú pas
lijkt het ergste voorbij.
Al weet je dat
dus blijkbaar nooit.

Maar nooit
verliest Rosa
haar vrolijke
humeur.
Al is de lach
soms slappe was,
het blijft
een gulle lach.

Rosa vier maanden – blije baby

En dan schrijf je
even niets,
en plots bedenk je
“waar begin ik?”

Want even stond het stil,
ging het zijn gangetje
en plots is ze weer
uit kleertjes gegroeid
kan ze omrollen,
dingen grijpen
zelfs even zitten
groentenpapjes eten
brabbelen:
arreuh
prrrrrrrrrt
(liefst met een mondje
vol spinazie).

Huilen is nu enkel
voor moe en
heel soms honger.
De rest van de dag
is voor lachen.

Ook ons leven
is veranderd.
Sinds half april
gaat Rosa
naar de crèche
en sinds maandag
de hele week.
Want mama werkt weer.
Want kindjes kosten geld.

En je merkt
dat alle clichés
echt waar zijn.
“Je ziet die pruts grager
dan je ooit had kunnen
bedenken.”
Ongelooflijk, echt waar.
Zij is mijn alles.


“Van je eigen kind
ben je niet vies”.
Klopt.
Behalve voor snot.
Niet mijn favoriet.

“Het vliegt voorbij”.
Vooral met dat cliché
heb ik het het lastigst.

Dat evolueert zo snel
soms zou ik willen
dat het even stopt.
En tegelijk
verlang ik ook alweer
naar de volgende talentjes….

En het steekt.
Enorm.
Dat het nu
nog harder zal vliegen.
Nu ik haar maar enkel
een paar uurtjes
’s ochtends, ’s avonds
en in het weekend zie…
Maar mama moet werken.
Want kindjes kosten geld…

Tutjesblues


En dan merk je
dat Rosa
bij het slapengaan
toch een zetje
nodig heeft.
Een kleinigheidje
dat haar kalmeert
om de overgang
van spelen naar slapen
te vergemakkelijken.

Eerst was het enkel
een tutje
nu moeten overdag
de oogje bedekt
en een knuffel
doet het ook goed.
Dan vertrekt ze
binnen luttele
minuten
op een mooie
dromenreis.

MAAR!
Ontbreekt er
een onderdeel
-door vergetelheid-
dan is je weekendje
bij vrienden
een beetje verpest
dan wordt er gehuild
en geprutteld
en zeer moeilijk
in slaap gevallen.

Lang leve
de uitvinding
van de tut!
Maar minder leuk
als mama
die vergeet…

Dus voortaan wordt
een grote voorraad
in de nieuwe
extra grote
luiertas gestopt.

Rosa week 12 en 13 – babybrabbel

Doet elke dag
wel iets nieuws
je ziet ze leren.

Huilen
wordt preutelen
met veel aiaiai
ej en waaawaaa lei.

Knuffels
handjes
dekentjes
kleertjes
gaan allemaal
het mondje in
en komen er
kletsnat
weer uit.

Er wordt
gedruppeld,
gekwijld,
gezeverd.

Ging naar de
kinderarts
vanwege steeds maar
slechter eten
en een erg droge huid.

Wellicht koemelkallergisch
probeer eens sojamelk?
Wat een wereld
van verschil!

Eet vlotter, rustiger, meer.
Gedaan met
luide windknallen
en boeren
als een dokwerker.

Slaapt veel beter overdag
minder last van krampjes
of onverklaarbaar
huilgebui.
Slaapt nu gewoon 
de hele nacht 
lekker door.
Maar!
Een ander probleem
dient zich aan…
Rosa is verstopt.
Je ziet het arme wurm
zichtbaar wringen,
proberen,
hijgen…
en die inspanning
resulteert
in amper
een klein
blokje klei…
Dus wordt er 
gepeuterd
olie bij gegeven
glycerine suppo’s
en wat je dacht 
nooit te doen
doe je nu als 
vanzelfsprekend.

Tot aan je polsen 
in de kak 😉

Doorslapertje?

En dan zit je
met de handen
in het haar,
want het wurm
at minder
en minder
en minder.

En je leest dat
ze minimaal zoveel
hebben moet –
dus als ze huilt
denk je maar
dat het honger is
want het is nog niet
de helft
in totaal…

Tot je plots bedenkt:
misschien
is het de fles
je hebt Avent
dus test je
een andere
een roze
van Difrax
met een S-vorm
zodat baby
rechter zitten kan
en met smallere speen.
En duurder…
uiteraard.

Maar het blijkt
een groot succes
dus je koopt er bij
want Rosa drinkt weer beter
nog steeds niet optimaal
halverwege stopt ze
speen wordt
weggeduwd
maar met een beetje
doorzetting
drinkt ze braaf
haar flesje leeg.
Of toch bijna.

Een vriendin
zag mijn moeë snoet
en vond dat Rosa
best doorslapen kon.
Dat deed ze trouwens al –
in de avond helaas.

Ze gaf de tip
om in de avond
Rosa in de living
te laten slapen
in licht en geluid
en om middernacht
er nog een flesje in.

Wonderbaarlijk!
Ze was er klaar voor!
Twee nachten van vijf
dan zes uur
en vanochtend
werd ik wakker
na 8 uren
deugddoende slaap!

Onderweg
wekt ze me wel
met getrappel
en gesmak
maar tutje erin
biedt troost genoeg
om weer
in te dommelen.

Mama blij!