Rosa einde week 11 – kentering

En dan merk je plots
dat Rosa
weer anders is.
Een andere blik
en andere talentjes.

Medeklinkers
vervoegen
de oo aa en iii.
Brabbeltjes klinken
vrolijk,
ze tatert iets vaker nu.
Voetjes gaan
richting speelboog,
handjes grijpen
steeds beter,
nieuwe speeltjes
worden getest.

Knuffeltjes worden
tegen wangetje
gehouden
of er wordt
mee gespeeld.

Kijkt naar een geluidje
lacht naar alle lichtjes
en draait zichzelf
op haar zij.

Weent aanzienlijk minder
en is weer zoet en lief.
Wil met de beentjes
gespreid in de draagdoek
en houdt haar hoofdje
zeer flink rechtop,
kijkt haar ogen uit.

Eten gaat weer vlotter,
de relax is eindelijk
geliefd.

Die hele platte baby
is nu echt verleden tijd.

Rosa week 10 en 11 – terug naar af?



Rosa ontdekt haar stem
en gilt soms luid
en herhaalt het
proevend
“dat is
een leuk geluid!”

Glimlacht vaker
en kirt en gorgelt
dat het een lieve lust is.

Kijkt gerichter
en probeert dingen
te pakken.
Speelt meermaals
een half uur
met mama.

Ontdekt dat
twee vuistjes
makkelijk
in mondje passen
en kwijlt daarbij
lustig druipend.

Wacht al kirrend
in spanning
op zoemend vingerbijtje
dat in
haar neusje prikt.
Telkens weer.

Echter.

Er wordt gehuild.
Gekrijst.
Lang, doordringend
en super luid.
En vooral vaak.
Honger. Verveling.
Slaap. Krampjes.
Boertje. Pamper.
Of gewoon:
zonder reden.

Wil constant
gepakt worden.
Krijst in de box
in de wipper
eigenlijk overal
als ze niet gepakt
of geëntertaind wordt.

Doet erg lang
over een fles
en wordt razend
tijdens het eten.
Weigert halverwege
nog te drinken
en frustratie
overheerst
want de honger blijft…

Eet daarom weer
elke drie uur
of zelfs vaker.
Ook ’s nachts.

Gedaan met de rust.

Mama

heeft twee
heel zware weken.

Het huilen
wordt teveel
de onderbroken nachten
wegen zwaar.
De adrenaline
van de geboorte
is weg.

Hoofdpijn steekt
de kop op
rugpijn ook
gewrichten zeuren.

Is het vele
pakken beu,
maar
als dat het enige is
wat sust
dan wordt
die rugpijn bijzaak…

Staat soms machteloos
mee te huilen
en servies
overleeft het niet.

Katten worden
gefrustreerder
er wordt nog meer
in huis geplast
en neurotisch
weggespurt.

“This too shall pass”
is een mantra
waar aan
vastgehouden wordt…

No milk today

En dan neem je
op de ochtend
de finale beslissing
ook met kolven
te stoppen.

Negen weken lang
kreeg Rosa
een mix
van fles-
en borstmelk.

Sinds vier weken
gekolfd uit een fles.

Omdat
de melk mindert
de kolfbeurten
wel eens
overgeslagen worden.
En ook
omdat tijdens kolftijd
Rosa lekker wakker is
en dan spelen
leuker is
en belangrijker.

Om al die redenen
is hedenochtend
beslist
dat de kolf
de kast in gaat.

Borsten worden
weer gewoon
pronkstukken.

Rosa week 8-9 – boeiende wereld


Rosa meet 57 cm
en weegt 5.650 gram.

Vindt staan
en zitten
en dansen
en een combinatie
van dat alles
het leukste
wat er is.
Dus moet mama
rechttrekken.
En nog eens.
En nog een keer!

Er wordt er enthousiast
gewiebeld
met het
wankel hoofdje,
de mollige billen
gaan op en neer
begeleid door
gekraai en
een vrolijke snoet.

Speelgoed begint
aandacht te krijgen.

Grijpt nu en dan
(met wat hulp)
naar een rammeltje
dekentjes
worden eerst
geknuffeld
voor het slapengaan.

En alles wat
draait
beweegt
geluid maakt
is favoriet.
De mobiel
hangt stil!
Ween!

Huilt snel
van frustratie
of moe
of verveling
maar houdt daar ook
weer snel mee op
als de troost komt
en de verlossende
spelletjes.

Gaat elke avond
zonder morren
rond negenen
naar de wieg
naast het grote bed
en valt in slaap
bij een
hemel van sterren
en symfoniemuziek.

Eet nu
elke 4 uur
ook ’s nachts.
Dat extra uur
doet mama deugd!

Helaas:
eten wordt ook spelen
dus een flesje opeten
duurt lekker lang
want daarbuiten
is zoveel onontdekts!
Daar komt ze
dan pas achter
tijdens etenstijd…

Rosa week 7 – ander perspectief

Rosa

babbelt vaker
met leuke geluidjes
– nieuw in het gamma
“gggg” en “o!”
Kan ook haar
glimlach
steeds vaker
tevoorschijn
toveren.

Gaat flink slapen
in wiegje op de kamer
vroeger dan mama
maar wil helaas wel
een extra voeding
’s nachts.

Wil graag staan
duwt zich constant recht
Ook in de tummy tub:
tot grote verbazing
van mama
staat baby plots
helemaal recht!
Ook zitten!
Rechtgetrokken
aan de armpjes
vindt Rosa
reuzeleuk.

Knuffeltjes
en dingen
krijgen meer
aandacht
en soms zelfs
een kraai
of een perongelukke aai.
Perspectiefjes
zijn veranderd
en aan onderzoek
onderhevig.

Sociaal leven:
Valentijn met Alexander
mee naar de markt
of naar een feestje
van mamas vrienden.
Rosa vindt het allemaal
heel erg leuk.

Heeft nieuwe luiers
erg hippe 
itti bitti’s
maar helaas zijn deze
nog niet waterdicht
dus veel ongelukjes,
mama wast zich suf.

Brief aan een dochter

Hier citeer ik een ultramegaprachtige brief waarvan ik wou dat ik hem had geschreven aan mijn rozemeisje. Vindplaats: Facebook. Woordenspeler: Ridder Lancelot Rondetafel, edelman.

Dag lieve Jeanne,

Dag onbeschreven mensenkind. Ik weet dat je een blank blad bent en dat je deze brief niet zult lezen; of dat je hem pas zult lezen na het verstrijken van eeuwen. Maar ik moet het schrijven, omdat ik aan je gedacht hebt vannacht. Ik dacht hoe je geboren bent in de dagen van de volle maan, hija de la luna. Ik stel me voor hoe de maan de kamer in een melkwit licht zet en hoe jij daarin ligt te slapen. Een gezicht dat nog rond en blank is als de maan.  Ik bedenk hoe soms de maan het laat afweten, en een donkere schaduw over je gezicht glijdt. Dit zul je nog leren, lieve kind: de maan zal je bewaken, en al zie je haar soms niet, ze is er altijd. Die maan heet moeder, en nog eens moeder.
Nog iets. Er zit een kras op de maan, mensenkind. Zoals er een kras in alles zit, in alles wat onder die maan leeft en streeft. Op een nacht lag ik in het zomergras naar die maan te kijken. En toen zag ik in die kras een klein figuurtje op een touw. Een koorddanser, een recht figuurtje, een gebogen balans in de handen. Weet je, wij mensen voelen de spanning in onze buik en in ons bloed, als we een koorddanser hoog boven de grond op het koord zien wankelen. Omdat wij, door het kijken alleen al, zelf een beetje die danser zijn. Zo kijk ik ook naar jou, en zo reis ik met je mee. Zo kijk ik naar elke pasgeborene. We zijn allemaal koorddansers, lieverd, wij mensen leven in wankel evenwicht, we tarten de wetten van de fysica.  En het licht van de maan waartegen het elegante profiel van  de danser afsteekt, is romig geel en boterzacht. Volgens mij zit die kras op de maan, omdat alles van waarde een deuk, een bluts, een scheur, een barst of een kras moet hebben. Leonard Cohen zei, there is a crack in everything; that’s how the light gets in.
Voor jou was het vast geen pretje om geboren te worden. Het is wreed om weggerukt te worden uit de warme buik van een moeder, uit de warmte in de koude wereld, waar het licht te fel is en het lawaai te hard. Maak je geen zorgen, het overkwam ons allemaal, het went. Je had geen keuze trouwens, de mama’s en de hele wereld zaten op je te wachten. Heb je dat niet gemerkt? Er was geschal van trompetten en een engelenkoor weerklonk toen jij jouw intrede deed. Hemelse spijzen werden bij kaarslicht aangevoerd op gouden schotels. Maar vooral was er een zee van liefde op je aan het wachten. Spoel het vruchtwater van je af, kind, baadt je in die liefde die twee vrouwen voor je hebben gebouwd. Ook dat zul je leren. In onze mensenwereld is niets zo belangrijk als graag gezien worden en graag zien. En niets is zo sterk als de band tussen een moeder en een kind. Het is een band die tot stand kwam gedurende miljoenen jaren evolutie. Het is het model waarop alle tederheid, alle empathie, alle zorg voor soortgenoten, alle passies en elke genegenheid voor al wat leeft is gebouwd. Het is dierlijk, lieverd, maar ook goddelijk. Het is wat ons verbindt met alle leven dat ons voorafging en ons omringt, en het is wat ons mensen laat streven naar de status van engelen en goden. Die moeders van jou, Jeanne, ze zullen je in hun armen houden, aan hun borst drukken, ze zullen je stap voor stap de wereld laten ontdekken. Ze zullen je nooit meer verlaten. Zoals de maan zullen ze er altijd zijn, ook als je haar soms niet ziet.
Je hebt het getroffen, meisje, kleine vrouw. Je bent op de wereld gevallen op één van de beste plekjes. Niet perfect, maar toch. Op dit plekje van de wereld hebben we een dak boven het hoofd, warmte in onze huizen, eten op tafel. We hebben hier de tijd en de vrijheid om te leren, te denken, te dromen. We hebben hier de vrijheid om ons eigen lot te ontdekken, om alles wat we kunnen zijn uit te rollen en te ontdekken. Een plekje ook waar we elkaar een beetje helpen als het moeilijk gaat, waar de meeste mensen menen dat we niemand mogen achterlaten. Een plek ook waar we vinden dat mensen de zelfde waarde hebben, of het nu mannen of vrouwen zijn, wat ze ook geloven of welke huidskleur ze ook hebben. Of ze nu van mannen houden of van vrouwen. Het is niet perfect, maar toch. Je kan ons op rekenen om het zo te houden. En wij rekenen op jou om het verder te zetten, beter te maken, verder uit te dragen in een wereld die vaak nog minder ver is.
Ik zou je willen vragen, kleine Jeanne, om dat nooit vanzelfsprekend te vinden. Om te proberen te begrijpen dat het fragiel is, en constant ons engagement nodig heeft. Kijk straks eens om je heen in de wereld. Je zult leren dat je een vrouw bent. Je zult leren dat veel van je zussen in de wereld slecht behandeld worden. Verdraag nooit dat vrouwen opgevoed worden om zich minderwaardig te voelen. Verdraag niet dat de geboorte van een meisje in talloze gezinnen als een ontgoocheling of zelfs als een regelrechte ramp wordt ervaren. Verdraag niet dat meisjes vaak handelswaar zijn op een huwelijksmarkt. Verdraag niet dat vrouwen zich soms niet mogen scholen, zich niet mooi mogen maken, niet uit werken mogen gaan, niet zelf een onderneming mogen beginnen, niet de zorg krijgen die ze verdienen. Verdraag niet dat sommige mensen zich het bezit van andere mensen denken te kunnen toe-eigenen. Ik beloof je dat ik aan jouw kant zal staan.
Maar ik ben te negatief. Jij moet nog alles leren, alles op zijn tijd. Ik wou dat ik in je hoofd kon kijken. Zoals ik in het hoofd van elke pasgeborene zou willen kunnen kijken. Hoe je vandaag de wereld ervaart. Hoe je door de mensen om je heen, langzaam mens zult worden. Hoe in jouw hoofdje de wereld wordt gecreëerd, het licht en het donker, de geluiden, ritme, melodie. Hoe jij straks de taal opnieuw zult uitvinden. Hoe jij de grenzen zult leren kennen, tussen jezelf, de mama’s en alles wat is. Hoe jij alle emoties zult ontdekken en uitproberen. Hoe jij zult leren wat liefde is en zelf zal leren houden van. Je zult leren wat liefde is en dat je die moet koesteren, knuffelen en warm aankleden. Je moet ze de fles geven, er mee in het park gaan wandelen, er ballonnen voor kopen en samen naar de zonsondergang kijken.
Ik klets te veel, ik weet het. Nog even maar, en dan mag je weer slapen, wegglijden tussen dromen. Wat ik je nog wou zeggen, lieve kind, is dat het leven een spel is. Ja, zeker is het leven een spel. Het valt daarom niet minder ernstig te nemen. We hebben maar één beurt. De meeste mensen schijnen dat niet te beseffen en lijken vooral punten te willen opsparen voor de herkansing. Er is geen herkansing. Hoe licht klinkt voor velen dat Amerikaanse verlangen, ’the pursuit of happiness’.  Maar het is voor mij nochtans de belangrijkste waarheid. Het geluk, de vreugde van het leven te leven, jezelf te ontplooien en de wereld te ontdekken, het is al wat er is en we zouden het ernstig moeten nemen. Streef er naar en loop niet in de weg van het geluk van anderen. Ik ken geen betere leidraad.  
Mag ik je nog één goede raad geven? De drie belangrijkste eigenschappen om de wereld en jezelf te ontdekken draag jij nu al met je mee. Ze zullen in je groeien. Probeer ze nooit te verliezen, want ze zijn het leven zelf: Verwondering, Goesting, Liefde. Ik weet wel, de ouden kunnen alleen maar raad geven en het zal allemaal niet veel helpen. Uiteindelijk moet je bijna alles zelf ontdekken. Jij zult je eigen stommiteiten uithalen, je eigen mirakels doen, en zelfstandig huilen en lachen, vrijen en vechten. Je zal je eigen boek schrijven. Ik hoop dat het een boek wordt vol tomeloze fantasie, zotte sprongen en aanbidding van de maan. Met paarden en indianen, troubadours en heksen, kastelen en boerenmeiden. Waar lieve jongetjes verhalen vertellen aan de meisjes van plezier. Maar ook een boek vol wijsheid, paradoxen, koppige theorieën,  eigenzinnigheid en liefde voor het leven.
Dat is allemaal voor veel later. Laat je nu maar drijven in de liefde van de moeders. Doe hen de groeten. Vertel hen maar dat ze jou een mooie naam hebben gegeven. En dat hun geluk nu ook een beetje afstraalt op de vader die ik zelf ben.
En nu, slaap lieverd. Slaap maar zacht. Alles kijkt naar jou: de zee, het strand, de bergen, de zon en de maan. En alle goden van de Olympus hebben hun kinderen het zwijgen opgelegd en houden hun adem in van bewondering voor het blozende mensenkind.”

Rosa week 6 – doornenroosje


Rosa

is steeds langer wakker
maar dat eist wat tol
want vermoeidheid
slaat toe
en Rosa
bevecht
Klaas Vaak.

Wat eerst spelen is
is daarna vermoeiend
en zo
krijgt het roosje
plots doorntjes.
Huiluurtje ’s ochtends
en eentje ’s avonds.
En soms
even tussendoor.


Gelukkig is het
daarna weer
zoetedroompjestijd.

Ondergaat een oortjestest
die ze met glans
doorstaat.
Niet luisteren
ligt dus niet
aan het gehoor.
Knoop dat maar
in die goeie oortjes,
dame!

Lacht steeds vaker,
vooral naar de opa
en naar de Kamiel –
haar favoriete
knuffeltje.


Mama


schiet in regelmodus:
een poetsvrouw,

een andere
energieleveraar,
administratie…

Solliciteert volop
werkt zelfs al
aan een mini opdrachtje
voor een klant.


Maar bovenal

geniet ze intens
van dat lieve
schattige
warme woelige
knuffelbeestje,
snuffelbeestje,
wollige Rosa.

Lekker ding.
Lekker dier.

Rosa week 5 – turbovolutie

Rosa

is al een maand oud
en ontwikkelt
razendsnel.

Elke dag
een snoetje erbij
een nieuwe blik
of extra geluidjes.
Aaah, ieee, piep.

Is veel interactiever
heeft een heldere blik
gericht op dingen
en mama’s gezicht.
Wordt steeds beweeglijker
met heerlijk spastische
armpjes en beentjes
die lustig maaien
en trappelen
in het ijle.

Produceert traantjes,
dus heeft voortaan
een natte snoet
bij een huiltjesbui.

Het lijkt wel of soms
-stiekem in de nacht-
een nieuwe Rosa
in bed wordt gelegd.
Zo hard gaat d’evolutie.

Gaat naar de osteopaat
want nekje is wat scheef
en voorkeurshouding
erg fel.
Mama krijgt goeie punten
want om en om
op haar zij leggen
bleek de beste genezing
voor het spierscheurtje
dat tijdens de bevalling
in het nekje is gekomen.

Ook tegen de reflux
wordt gemasseerd
en er worden
tips gegeven.
Oef, de vieze fles
medicijn
mag hopelijk
in de kast blijven.

Wordt vanaf nu ook
wekelijks gemasseerd
tijdens de babymassage.

Mama van haar melk?

Na 4 weken
wordt de handdoek
waarschijnlijk
in de ring gegooid…

Een inbrekerverhaal
(politie op mijn slaapkamer)
heeft me letterlijk
van mijn melk
gebracht.

Borsten leeg.
Rosa slaapt ipv drinken
of weigert de borst compleet.

Na anderhalf uur
“tetteren”
moet er toch een fles bij.
Dan stoppen we maar.
Heb me niks te verwijten,
alles geprobeerd
onderste uit de borst
gehaald.

Het heeft geen zin meer.

Ik heb geen zin meer.

Waarom schrijf ik
dit dan
met dikke parels
van tranen
op mijn wang?

Het voelt
als een nederlaag.

Gebuisd als mama.

Zou daar
de uitdrukking
“geflest”
vandaan komen?

Rosa week 4 – wakkere baby

Rosa

drinkt steeds beter
en iets vaker
van de borst
al duurt het erg lang
en valt ze vaak
in slaap.
Krijgt nog flesjes bij
want heeft honger
als een veulen.

Krijgt last van reflux
en mama
vermoedt spruw
wat door de kinderarts
wordt ontkend.

Tegen de reflux
krijgt ze een fles.
Die na 1x proberen
achter slot
en grendel moet.
Zo vies.
Eikebah.

Wordt ook
wakkerder
en alerter,
langer wakker
tussen voedingen door.
Trekt veel snoetjes
elke dag een nieuw.
Glimlacht zelfs
al is het eerder
een reflex.

Groeit enorm.
Volgens kinderarts
tegen de bovencurve.
Rozeke
reuzeke…

Mama

Krijgt weer wat vat
op haar oude leven
administratie,
solliciteren,
uitstapjes,
shoppen,
naar de zaterdagmarkt
in het zonnetje…

En dochterlief
gaat braafjes mee
en geniet
in roze stiltes.

Schrikt zich half dood
als plots
een politiemacht
op haar slaapkamer staat.
Na een inbraak
in haar huis.
Gelukkig niks weg.

Behalve alle moed.

Met een bang hartje
wordt voortaan
met de deur op slot
geslapen…