Van mooie heiïge meidagen worden we niet gespaard, wat een schitterend weer hebben we de afgelopen week mogen meemaken!
Uiteraard komt dat tuin alleen maar ten goede. De helleborussen hebben hun eindsprint ingezet en ook de magnolia is uitgebloeid en heeft nu frisse groene blaadjes. Maar de bloei is al onmiddellijk overgenomen door drie kleinbloemige clematissen, 1 alpina en eh.. 2 andere. Een hele waterval aan roze en paars siert de schutting.

Verder zijn alle tulpen aan het bloeien gegaan:
ik heb er echt schitterende uitgekozen afgelopen herfst, merk ik nu! Sinds ik de roman “De Zwarte Tulp” heb gelezen, heeft deze bloem mijn aandacht wat meer gekregen en ik ben ondersteboven van de ongelooflijke schoonheid van zwart-paarse parkiettulpen in combinatie met strakke witte tulpen, tegen een echtergrond van groengrijze vlinderstruik… Tegen de garage had ik een vierkant metertje vol gezet met meer kitcherige volbloemige tulpen, roze en geelwit, wat een echt kleurfestijn gaf en gedurende twee weken mijn uitzicht uit de keuken een heel vrolijk aspect gaf! Met spijt moest ik gisteren vaststellen dat ze mij verlaten hebben ondertussen.

Maar ook de tuin zelf begint aardig opgeruimd te geraken. Mijn vader is gedurende twee zaterdagen die afgrijselijke achterwand komen schilderen in een heel warm grijsgroen, een kleur die mijn hoekje onderdompelt in rust en sereniteit, en waar diverse bloemkleuren schitterend tegen zullen afsteken. Ik vind het zo mooit geworden, daar zijn geen woorden voor. Doordat die muur eindelijk geschilderd was, kon ik de grond die ertegen lag bewerken of beplanten (er hoeft nu niemand meer over te lopen). De helling rechts van de vijver werd volgezet met 4 soorten aardappelen – roze, frisse, donkerpaarse en rattenruggetjes – ware delicatesses schijnt.
Links van de vijver komt niet veel zon, dat wordt dus een schaduwtuintje. Daar staat ook het compostvat en ik heb er, zoals het een composthoekje betaamt, dan ook pompoenen uitgezet.