Gisteren was mijn dag niet. Echt niet.

De eerste helft van mijn dag bestond uit gefrustreerd wachten op sputterende servers en een continue haperende laptop om een ingewikkelde website voor een klant online te krijgen.
Stresslevel na die halve dag: licht tot middelmatig.

Ter ontspanning besloot ik naar de apotheose van de Indiaase feesten in Antwerpen te gaan. Maar eerst moest ik een half uur wachten op een tramaansluiting. Daardoor had ik het begin van de feesten met optocht ruim gemist en moest ik te voet de hele stad doorkruisen om alsnog de aankomst van die optocht te kunnen zien. Al vrij snel hield een bom geldingsdrang in politieuniform mij staande en gaf mij een hele preek omdat ik door rood een lege straat overstak. Omdat die strever mij de hele weg bleef achtervolgen, was ik gedwongen aan elk rood stoplicht te wachten als een trezebees. En er zijn best veel stoplichten in Antwerpen…
Stresslevel: far beyond Zen.

Na de festiviteiten keerde ik terug naar huis met de ondergrondse tram. Gezien het karma van die dag kreeg deze uiteraard pech en heeft vrij lang in een donkere metrotunnel stilgestaan voor hij weer reed. Toen kregen de passagiers de raad in het eerstvolgende station af te stappen, ongeveer een half uur te voet van mijn huis. Die avond had ik nog een afspraak en ik was eigenlijk al te laat…
Stresslevel: richting overdrive.

Thuis aangekomen kleedde ik mij haastig om en sprong op mijn trouwe Honda. Ik constateerde dat mijn dagteller op "dringend tanken" stond dus reed ik langs de goedkope Esso vlak voor de oprit van de autostrade. Bleek dat deze out of the blue was omgevormd tot een bevoorrader van enkel diesel, dit in tegenstelling tot enkele weken geleden toen ik er nog vrolijk benzine had getankt… Bedenkend dat ik het op de reserve nog wel zou halen tot het eerste tankstation op de snelweg, reed ik verder.

Na een paar kilometer was daar al de bekende sputter. Dus draaide ik al rijdend de benzinekraan om, zoals al zo vaak geoefend maar eigenlijk nog nooit in de praktijk gebracht tegen hoge snelheden. Dankzij mijn winterhandschoenen geraakte ik niet op tijd voorbij de OFF-stand… Geheel volgens de verwachting sloeg de motor dan ook af en moest ik naar de pechstrook bollen, waar ik in alle rust de benzinekraan op reserve kon draaien. Maar weer starten… ho maar. No way. Daar had de Honda even helemaal geen zin in. Na slechts een paar pogingen had ik mijn niet meer in superconditie verkerende accu al compleet leeggestart!

Een licht gevoel van paniek maakte zich van mij meester. De eerstvolgende afrit was namelijk een dikke 5 km verder, licht bergop. En dan moest ik ook nog eens de oprit naar de E34 kruisen, wat ik niet meteen zag zitten. Ik had dan wel een rotdag, ik was mijn leven nog niet echt beu. Ik besloot terug te keren naar de net gepasseerde oprit Schijnpoort. Met wat geluk zou ik daar tegen het verkeer in de pechstrook kunnen afrijden en met nog meer geluk zou ik in de bergafwaartse beweging de motor op zijn eigen kracht gestart krijgen.
Met hernieuwde moed wandelde ik de kleine kilometer terug met motor aan de hand. Onderweg heb ik nog wat pogingen gedaan om de motor al duwend te starten maar dat had enkel de productie van liters zweet tot resultaat, de motor zelf bleef zwijgen als vermoord. Bij de oprit aangekomen moest ik vaststellen dat mijn geplande actie pure zelfmoord zou zijn: er was daar helemaal geen pechstrook meer en het verkeer raasde op twee baanvakken naar boven.
Stresslevel: gevarenzone.

Toen stopte een jonge Harleyrijder om mij te helpen (!ze bestaan!). De aanwezigheid van een helpende hand kon mij al snel weer kalmeren. Maar na een uur aanduwen, opties overleggen en mensen bellen stonden we nog steeds nergens. Pechverhelping voor de motor aan mijn autoabonnement toevoegen zou me 171 euro kosten en eerder zouden ze niet langskomen. Iedereen met een trekhaak of startkabels zat met de voeten onder een restaurant- of familietafel, zoals wel vaker gebeurt op een zondagavond. Een takeldienst op zondagavond bellen zou mijn faillissement tot gevolg hebben. Tenslotte heb ik bevriend Citrofiel Erwin bereid gevonden mij te komen redden, maar omdat die van vrij ver moest komen moest ik eerst nog een 3 kwartier… wachten.

De Harleyrijder mocht zijn weg voortzetten, met mijn eeuwige dankbaarheid op zak. Mijn stresslevel zakte weer tot normale waarden toen ik achter de vangrail wat spelletjes op mijn telefoon kon spelen, wachtend op nakende redding. Met de startkabels van engel Erwin was ik eigenlijk zeer snel gered. Blijkbaar moest de benzine nog opggepompt worden, of misschien waren de bougies vettig geworden van de startpogingen… maar met wat extra juice startte hij vrij vlot.

Op reserve haalde ik het eerstvolgende tankstation vlot en tenslotte ben ik twee uur te laat toch bij mijn afspraak aangekomen. Bleek die even weg te zijn. Daar heb ik uiteindelijk ook nog een half uur op moeten… wachten. Ach, ondertussen was mijn stresslevel helemaal weggezakt tot "leer er maar mee leven, meiske", waardoor het vervolg van de avond toch nog gezellig en ontspannen was.

Het heeft ook wel iets. Mijn eerste echte motorpech, één jaar + één dag na aanschaf…