Na bijna 18 jaar stevige bewondering heb ik eindelijk een ticket kunnen bemachtigen voor een concert van de bard van mijn leven: Morrissey. Al bijna 18 jaar verschaffen The Smiths en Morrissey solo mij intellectueel en emotioneel genot en net zoals vele tieners heeft Morrissey mij doorheen moeilijke periodes gegidst en me troost geboden als ik het nodig had.

En na tientallen cd’s zijn ’s mans teksten nog steeds het summum van wat een goeie lyric met zijn. De betere literatuur, gegoten in een strookje tekst van drie minuten. Zoek een bijwoord in de sfeer van tragiek en hij heeft er een song over. Geen vijf seconcen rust worden je gegund: van emotie naar emotie word je geslingerd zonder genade. Heerlijk.

Zijn laatste cd, "Ringleader of the Tormentors",  vorige week nog snel aangeschaft en ondertussen grijsgedraaid in de auto, vind ik een lichte stijlbreuk met het vorige werk: onmiskenbaar Morrissey, maar erg levendig en zelfs uitermate sensueel en sexy as hell.

Mister Celibate is niet meer… maar echt erg vond het publiek dat gisteren niet. Waar ik dacht getrakteerd te worden op een prachtige emo-show, was het echter een blij weerzien met de rocker die ik steeds in Mozarella heb vermoed – de drift, de lust, de voortgang van iemand die zijn liefde voor het leven (opnieuw) gevonden heeft. "At last I am Born" is waarschijnlijk dé song die deze ommezwaai tekent. Ik ben oprecht gelukkig voor hem. "You have killed me"? Hij lijkt er zelfs blij mee… En toch was de emotie niet ver weg… "Life is a Pigsty" snoerde iedereen zijn keel dicht en ook "Last Night I dreamt that Somebody Loved Me" of  "Let Me Kiss You" brachten een prachtige ontroering met zich mee. 

De beste songs van "Ringleader of the Tormentors" passeerden de revue (zowat alle dus) en de ambiance in de zaal rondom mij op de eerste rijen was enorm. Iedereen brulde de teksten volledig mee, ook al lag de cd amper een dikke week in de rekken. Morrissey permitteerde zich zelfs een kleine stripact, wat op luid gejuich onthaald werd – to say the least. De man mag wel grijzer en een beetje voller geworden zijn, hij ziet er nog steeds zeer, zeer appetijtelijk uit.

En die stem… fantastisch gewoon. Raak. Altijd raak. De paar Smiths-hits die hij ten berde bracht waren wat mij betreft gewoon de kers op de taart van wat voor mij tot hiertoe het concert van mijn leven genoemd mag worden. Zwaar onder de indruk. Kippenvel van begin tot einde. Een overweldigende liefde overviel mij als een troostende deken. Binnenkort opnieuw op Pinkpop. Maar of mijn hart het aan kan?

Noot: pathetiek is mij weer een tijdje niet vreemd. Gaat wel weer over. Wil ik dat?