En dan is eindelijk
het moment daar.
Na een maand oefenen
schuifelen
op hoge pootjes
op de armen trekkend
sluipend
tijgerend
of als een krab.
Met veel geween.
Frustratie.
Proberen…
en nog eens.
Brul.

Dan plots
is het begrepen.
Handje-knietje
handje knietje.
En hop,
de eerste meters
zijn een feit.

Een week later
is geen plekje veilig
-de katten ook niet-
it’s gone mobile.

En vanaf nu
moet je opruimen
poetsen
ogen op 10 cm
vloerhoogte hebben
pluisjes
uit de vingertjes
friemelen
baby achterna lopen
en handjes uit het
stopcontact halen.
Blij zijn
met de beveiliging.

En je ligt helemaal strijk
met het fier snoetje
dat ze trekt
als ze plets-plets-plets
de keuken
ingehobbeld komt
handje-knietje
handje-knietje
plechtiger dan
een dansmarieke
op een nationale
feestdag.

Uiteraard ben je trots.
Zou je het de hele dag
over de genialiteit
van je kind willen hebben.

Maar je houdt je in.
Want andere kinderen
kunnen nooit zo
waanzinnig slim zijn
als het jouwe.
Dat is dan pijnlijk
voor die ouders,
ocharm.

Want jouw kind
staat voor op alles.
En je wil dat tonen.
Uitroepen
(van de daken
moest je geen
hoogtevrees hebben).

En sluit je ogen
voor andere kinderen
die -uiteraard-
toch allemaal
even fantastisch blijken.

En je probeert
je in te tomen,
want niet iedereen
kan het wat schelen.
Meer nog:
de meesten niet.
Echt niet.

Maar toch.
Regelmatig
betrap je
jezelf erop
dat ook jij
zo’n onuitstaanbaar
moederdier bent
dat regelmatig
verkondigt
hoe geniaal de baby is
(of hilarisch,
onweerstaanbaar,
schattig…),
liefst ondersteund
door een anekdote
die vast leuk is…
als je erbij was.

Snik.

Toegegeven.
Het is vooral
mamatrots
die deze titel
inspireert.

Maar.
Net 7 maanden warm
heeft ze haar
eerste ‘woord’
geproduceerd.
Opa.

“We gaan straks
naar opa en oma”,
kondigde ik aan.
De uk herhaalde
traag en proevend:
oooo – pa. Oooopaaa.
En de rest van de dag
opaopaopaopaopaopaopa.
Mijn vader trots
als een pauw
met een diploma.
Hoe zou je zelf zijn.

Voor de spiegel
of tegen mensen
dieren
winkelruiten
wapperde ik
constant
met mijn hand
terwijl ik daar
drift enthousiast
“dada! dada!”
bij schelde.
Ja, als moeder
verlaag je je niveau
aanzienlijk.
Maar met een baby
op je arm
is dat OK.
Want de geadresseerde
doet al even debiel mee
(ook al is het een
winkelruitweerspiegeling).

Soit.
Sinds zondag
snapt Rosa dat
de handjewapper
wordt begeleid
met “ta-ta”.
(Of tatatatata,
een kniesoor die daar op let).
Dus dat wordt geoefend.
En ook naar mensen.
Zodat het nu aan mama is
om staan te blinken
als een medaille
op zijn zondags.

Flinke Rosa.
Geniaal kind!
Ik wist het wel.
Helemaal de moeder.
Tata!

Lang heb ik gevonden
dat Rosa weinig brabbelde
vergeleken met vriendjes
van dezelfde leeftijd.

Gillen wel.
In alle tonen
trommelvliesverscheurend
luid en schril
zodat ook honden
het zouden horen
alsook de buren
(straten ver).
Ook frustratiehuilen,
verveling,
geen aandacht,
slaapgevechten,
allemaal redenen om
een keel op te zetten.
Brul, krijs, gil.

Maar voorts?
Verder dan wat
taitaitai of brrrr is ze
lange tijd
niet gekomen.

Maar. Nu.
Dat mondje staat niet stil.
Elke dag wordt
een nieuwe
vondst gedaan.

Dat geluid maken
terwijl je een vuist
in je mond
heen en weer beweegt
hilarisch is.
Bijvoorbeeld.
Of dat je lettergrepen
eindeloos aan elkaar
kan breien
in een patroon
of willekeurig.
En dat stemmetjes
en intonatie
leuk speelgoed zijn.

Allerschattigst.

En dan sta je
midden in de nacht
een luier te wisselen
want net dan
besluiten darmpjes
in gang te schieten.

En virussen indachtig
ontsmet je je handen
nog even
in het halfdonker
en kruipt weer
de bedstee in.

Om in de ochtend
ontzet te ontdekken
dat je niet
de ontsmetalkool
maar de fles
met roodsel
hebt gebruikt…