En dan heb je een huilbui
met van die lange halen
grienen op het
scherpst van de snede
even smijten met een stoel
zelfmedelij ten top…

Zo erg en zo luid
dat de buurman bezorgd aanklopt
en je even vastpakt
en je grient even nog harder.

En daarna haal je adem
en gaat het weer.
De hormonale ontlading
geeft energie.

Dus veeg je je tranen,
trekt de stad in
koopt die laatste kleertjes
regelt de kraamhulp
doet een dut
en daarna met pa naar Ikea
en een maaltijd in het
ouderlijk nest.

Meer heeft een mens niet nodig
om een nacht gerust te slapen
en met een zonomrand
humeur
weer op te staan.
Goeiemorgen!

de permanente angst
die me nu al overvalt
voor dat kleine wezentje

Dat ik het niet goed ga doen
dat meisje niet kan bieden
wat ze nodig heeft
Dat ik de energie
niet opbrengen kan
en toch nog
teveel
aan mezelf denken zal…

En ik weet wel
rationeel
dat het allemaal
wel goedkomt…
maar zo voelt het
even niet.

De perfectionist
doe-het-al
rock-vooruit-rockers
de beuk erin…

Wat een Joke
zo typisch
Joke maakt
zit er al maanden
niet meer in
en net nu ik het nodig heb
ontglipt alle inspiratie
energie en lust …

Zodat ik met rommel
blijf zitten
een onaf nest
geboortekaartje
dat niet klaar raakt
een website
waarvoor inspiratie
ontbreekt
een auto waar
ik niet meer in durf.

Teveel te doen
too little time
het verlamt
in plaats van
vleugels geven.

En ja hoor,
vraag maar hulp Joke
en iedereen biedt het aan
Maar puntje? Paaltje?
Dan sneeuwt het
vriest het
ben ik zelf doodziek
gaan afspraken niet door
kan ik geen
voorbereiding treffen
niet naar Ikea
of containerpark
en blijf ik een beetje
in de kou
gefrustreerd
in een onaf nest.
Dood- en doodmoe.
Met een klok die
vervaarlijk aftikt.

>Die laatste weken thuis
had ik me toch
anders voorgesteld
iedereen heeft het over
de vleugels die je krijgt
de nesteldrang,
de roze wolk.

Niet dus.
De longen
uit je lijf hoesten
de hele dag snotteren
en koppijn alsof
een aambeeld
je voorhoofd aanvalt,
de energie
van een dooie mus
zodat je nergens
zin in hebt
honger
maar geen eetlust
misselijk en moe
maar niet kunnen slapen
een humeur
om op te schieten…

Nee ik had me die laatste weken
net iets anders voorgesteld…

En dan was gisteren
de laatste werkdag,
ik kreeg zelfs
een dagje extra verlof!
Zodat ik nu
in alle peis en vree

voorbereiden
en rusten kan.

Na een cursussessie
vanochtend
bij de Kraamvogel
-over ecoluiers-
en een duik in
het assortiment van
Prinses op de Erwt,
moet er worden gerust.

Op de zetel.
Met de katten.
En een boekje.

Met heerlijke rozenthee
onder een sneuzzeldekentje,
beide kado’s van
(mijn nu helaas ex-)collega’s.

Kan dit wel gewoon worden.
Jep.

Ook al heb ik
voorzorgen genomen
toch is er een wonder
geschied.
Mijn dametje wou er zijn.

Maar ik weet donders goed
dat het zaadje harer bevruchting
ook een dodelijk virus
had kunnen bevatten.

Dan was dit blog
nu heel anders getint.

Sta er even bij stil.

Met steun aan allen
die ermee te maken hebben.

Mama

Buik al flink gezakt
Kan weer ademen
en meer eten
maar zitten
wordt lastiger.
Heel elegant
met de beentjes wijd 🙂
Of 300x
op het toilet.

De verweking begint,
de waggel ook.
Slaap nooit langer
dan drie uur
na elkaar
of zelfs soms
per nacht.

Baby
Ligt perfect,
mooi ingedaald
en al 2800 gram
met lange beentjes
volgens de gynaecoloog.
Die regelmatig
uit de buik van mama
puilen.

Slaapt vaker
en langer
en activiteit is
erg zichtbaar
en voelbaar.

Buikpijn en misselijk
de tegenhangers
van de zo bezongen
rozengeur en maneschijn.

De roze wolk
wordt soms gifgroen
of donkerbruin.
Ook dat hoort erbij.

Dan voel je je opperbest
geniet je van dat actieve
wezen binnenin
voel je energie
to in de diepste vezel
van je lijf.

En de volgende seconde
krijg je buikkramp
of een golf van mottig
of rugpijn
een buik van baksteen
en een hoofd vol wol.

Oefenweeën, harde buiken
indalingspijn, bandenpijn…
Een buik die nog
harder rekken wil
en spieren
die het daar niet
mee eens zijn…

Een baby die zich op
een slagader zet
of een zenuwbaan
plots blokkeert.
Waarom doet
mijn been het even
niet meer?

Ook het woelen
van mormellief
is wel minder olijk
als voorheen
maar niet minder
actief.
Door toenemend
plaatsgebrek
kunnen voetbaltraining
of drumlessen
best pijnlijk zijn
voor mama.

Natuurlijk is het draaglijk
maar het vermoeit enorm.
Vreet alle energie weg
en zin om dingen
te realiseren.
Wat dan weer leidt
tot paniek.
Die weer leidt
tot buikpijn
en harde buiken.

Mooi he,
die circle
of life.
😉

Door al die vroege kindertjes
ben ik de afgelopen dagen
een paar keer flink
in paniek geschoten.

Omdat ik lange dagen werk
-nog tot volgende week-
heb ik enkel de weekends
om alles te regelen
want doordeweeks
plof ik in de zetel neer –
compleet uitgeteld
en inspiratieleeg.

Dus paniek:
het kan elk moment
wel daar zijn –
laatste maand
is laatste dag…

Dus afgelopen weekend
als een gek
kleertjes gewassen
koffer klaargelegd
pyama’s gekocht
adressen verzameld
ideetjes voor kaartjes
en doopsuiker
geproefd
offertes gevraagd…
Midden in de nacht
ontwerpjes maken
en lijstjes,
bergen lijstjes
met things to do.

En PROBEREN
dit al te relativeren
want ook zonder
die prutsen
kan mijn kuiken prima
overleven.
Nestwarmte, pampers
en een volle tiet.
Meer moet dat niet zijn.

Nu dat nog echt
laten doordringen.
Want die paniek
zorgt voor ongezonde
stress.
En buikpijn.