Nog 12 dagen en het grootste fuel consuming, meest decadente en gaafste spectakel in de wereld van petrol heads gaat weer van start: Gumball 3000. Er zijn nog 6 plaatsen vrij! Hunnie… doen we even ons huis verkopen? Doe ik mee met Black Devil en mag jij de banden van de Mazzer reduceren tot rubberpluis. RRRrrrr.

Wat ik niet zou geven om enkele dagen te mogen deel uitmaken van de fantasiewereld van Jay Kays en Jodi Kidds… in een split second de uitlaatgassen van een voorbijrazende Enzo op te snuiven of orgastisch te kreunen bij het aanhoren van diverse V’s, van 8 tot 12… Daar even deel van te mogen uitmaken, niet als toeschouwer maar als deelnemer, enkel gekleed in een oranje overalletje meedingend naar de Gumball Spirit Award. 10.000 euro op zak om de boetes te betalen. Cash, zonder een krimp te geven.

Jammer genoeg spitsen de meeste reportages over de reeks zich toe op enkel airhead met meer geld dan verstand, de echte sterren en de meest coole auto’s blijven meestal buiten beeld. Raast daar in de verte een Zonda? Is dat een Murciellago? Is dat een *** – helaas worden ze vaak overschaduwd door domme rappers in lelijke Duitse krengen of net te “goedkope” Ferrari’s. Hoewel: een eeuwig zingend ijskokarretje, twee toffe tantes in een Lotus 7 (brrr), de Dikke Duitser die elke race wel een Mercedes plet, de Hummer van een vage Belgische Big Brother ster en dito dj, … ook zij zijn Gumball. Want Gumball is bovenal: humor!

Och eigenlijk is het een onverantwoorde, decadente tocht voor idioten met teveel geld. Een niet goed te praten een ramp voor het milieu.

But God, I’m jealous as hell.

Tectyleren!!!

Afgelopen weken stonden in het teken van lang vervlogen ontmoetingen herbeleven: overal waar ik ging kwam ik oude bekenden tegen. Gedurende enkele jaren heb ik mezelf (100% vrijwillig) teruggetrokken op Planeet Joke, waarin het huis, de auto’s en mijn relatie centraal stonden.

Nog steeds zijn deze zaken van primordiaal belang, alleen wil ik nu toch stilaan weer de banden met vroeger weer aantrekken. Niet dat ik me nu krampachtig ga vastklampen aan iedereen die nog op een oude studiefoto van mij staat, God/Allah/wie is er nog in de mode? verhoede dat!Maar ik moet zeggen dat het wel een prettig weerzien was met oude zuipgenoten, klassebakken uit het verleden of loeders allerhande die ik ondanks alles een warm hart toedraag. Dat vraagt dus om herhaling.

Maar dan zit ik met een bioritmeprobleem. Ochtendmens die ik ben -gedeeltelijk gedwongen door fileleed, werkuren en lange dagen- en aan de verkeerde kant van de 30 staand ben ik niet meer in staat om lange nachten door te zakken. Het eerste wat eraan gaat is mijn slaap, zodat ik vitaminekuurtjes ten spijt na een aantal weken een wrak ben groter dan enkele die in onze tuin staan…

Of zoals Morphine mij vorige week nog vanuit de autoradio toedreunde (met een lekker vettige bassax ter ondersteuning) "Early to bed, early to rise, makes a man (and woman) miss out on the night life". Jaja wrijf het er maar in. Niks van, ik zoek wel een gulden middenweg. Iemand zin om de bloemen buiten te zetten volgende week?  Ik ga alvast een dutje doen op de zetel, ter voorbeiding. Grinnik.

Sinds gisteren maken wij deel uit van die selecte incrowd, de elite der Italian Super Car owners. Onze eigen klassebak onder onze reet, de toeschouwers kwijlend achter ons laten als we de volle 260 PK de vrije loop laten. Rrrrraauw!

Op onze oprit prijkt binnenkort nl. een zwarte drietander, gisteren aangeschaft door Jeroen. Hij ziet er niet echt uit als een super car en hij hoort misschien niet tot de nieuwe generatie Super Cars (Enzo, Zonda, Murciellago…), maar deze biturbo is voor ons financieel haalbaar en alleen al de acceleratie is iets waar we tot hiertoe enkel van konden dromen als Jeremy Clarckson weer eens een prachtig speeltje de vrije loop liet op het Top Gear Track. Fenomenal! Epic!

We zullen voortaan aangewezen zijn op blikvoer en droge boterhammetjes als we eens in de Mazzer willen rijden (nee zijn verbruik is niet grappig) maar dat heb ik graag over voor een nought-to-sixty van 5,7s en een beeeeeetje koppel (400Nm).

Het enige waar ik nu voor vrees dat het net zoiets zal zijn als met skieën of surfen: het moet altijd sneller, heftiger en cooler…. Poverty here we come!

Ik ben nu bezig met het optimaliseren van de directorystructuur van het intranet van mijn werkgever. Belangrijk? Misschien niet.Maar het is iets waar ik gvd goed in ben!!!Dat wou ik even kwijt.

Mental note to myself: reread these words every day to keep doubts far away. En dat die collega van mij er in stikt.

Note to readers: this story will be told. Someday. It’s a story of frustration.

Ik las net dit bericht en het brak mijn hart.
"Een vrouw uit Groot-Brittannië heeft waarschijnlijk drie jaar lang dood in haar woning voor de televisie gezeten. De vrouw had allerlei ongeopende kerstcadeaus rond haar liggen, en ook stond de televisie nog gewoon aan toen de politie het ontbonden lichaam van de vrouw aantrof. In de woning van de vrouw werden door onderzoekers ook ongeopende brieven uit februari 2003 aangetroffen. Rond die tijd hield de vrouw ook op met alimentatie te betalen. De vrouw is waarschijnlijk in 2003 overleden, aldus de Britse politie. "

Hoe kan iemand zo ontzettend overbodig worden dat ze drie jaar dood etc…

En vanmorgen werd ik stratenlang achtervolgd door een lijkwagen. Gaf me een ‘eery feeling’.

Vandaag was mijn trouwe Dora aan de beurt voor haar jaarlijks keuring. Het enige waar ik wat bang voor was, was de staat van haar chassis, maar Jeroen zweerde me dat hij daar zijn hand voor door het vuur wilde steken, zo goed zou het volgens hem nog zijn.

Nou, dat hoeft niet meteen, maar hand door het chassis steken is zeker mogelijk. Dat zag de keurmeester ook en voor de goede orde heeft hij Dora dan ook maar meteen afgekeurd voor een niet deugdelijk afgestelde koplamp. Auw.

Gisteren is mijn net verworven zwarte racemonster ook al afgekeurd op diverse gelukkig vrij kleine puntjes. En hij vertikt het om op LPG te rijden.

Ons wagenpark is in deplorabele staat! Snik!
Dat wordt sleutelen dit Paasweekend.

Zondag was het plantendag in het Arboretum van Kalmthout. Omdat we daar die dag in de buurt moesten zijn, sprongen we er binnen. Wat een planten! Diverse kwekers stonden er met hun specialiteiten: klimplanten, helleborussen, bosanemonen… ik heb er mijn ogen uitgekeken en heb enkele plantjes op de kop kunnen tikken waar ik al een tijdje naar op zoek was, zoals het zeeuwse knoopje. Ik had hem liever in het witroze, maar toen de verkoper mij vertelde dat het exemplaar dat ik vasthad (feller roze) veel zeldzamer was, heb ik me er dan toch maar twee van aangeschaft. Een kinderhand…

Verder ook een mooie clematis die je in de tuincentra niet vindt en een aantal zaden van bloemsoorten die ik al lang wilde hebben, zoals de nachtviolier, roze juffertje-in-het-groen (zo’n dankbaar bloempje!), een mengeling van riddersporen en prachtige reukerwten.
De roze kitchtuin zal zijn hoogtepunt bereiken in juli/augustus, als ik de verpakkingen mag geloven.

Na bijna 18 jaar stevige bewondering heb ik eindelijk een ticket kunnen bemachtigen voor een concert van de bard van mijn leven: Morrissey. Al bijna 18 jaar verschaffen The Smiths en Morrissey solo mij intellectueel en emotioneel genot en net zoals vele tieners heeft Morrissey mij doorheen moeilijke periodes gegidst en me troost geboden als ik het nodig had.

En na tientallen cd’s zijn ’s mans teksten nog steeds het summum van wat een goeie lyric met zijn. De betere literatuur, gegoten in een strookje tekst van drie minuten. Zoek een bijwoord in de sfeer van tragiek en hij heeft er een song over. Geen vijf seconcen rust worden je gegund: van emotie naar emotie word je geslingerd zonder genade. Heerlijk.

Zijn laatste cd, "Ringleader of the Tormentors",  vorige week nog snel aangeschaft en ondertussen grijsgedraaid in de auto, vind ik een lichte stijlbreuk met het vorige werk: onmiskenbaar Morrissey, maar erg levendig en zelfs uitermate sensueel en sexy as hell.

Mister Celibate is niet meer… maar echt erg vond het publiek dat gisteren niet. Waar ik dacht getrakteerd te worden op een prachtige emo-show, was het echter een blij weerzien met de rocker die ik steeds in Mozarella heb vermoed – de drift, de lust, de voortgang van iemand die zijn liefde voor het leven (opnieuw) gevonden heeft. "At last I am Born" is waarschijnlijk dé song die deze ommezwaai tekent. Ik ben oprecht gelukkig voor hem. "You have killed me"? Hij lijkt er zelfs blij mee… En toch was de emotie niet ver weg… "Life is a Pigsty" snoerde iedereen zijn keel dicht en ook "Last Night I dreamt that Somebody Loved Me" of  "Let Me Kiss You" brachten een prachtige ontroering met zich mee. 

De beste songs van "Ringleader of the Tormentors" passeerden de revue (zowat alle dus) en de ambiance in de zaal rondom mij op de eerste rijen was enorm. Iedereen brulde de teksten volledig mee, ook al lag de cd amper een dikke week in de rekken. Morrissey permitteerde zich zelfs een kleine stripact, wat op luid gejuich onthaald werd – to say the least. De man mag wel grijzer en een beetje voller geworden zijn, hij ziet er nog steeds zeer, zeer appetijtelijk uit.

En die stem… fantastisch gewoon. Raak. Altijd raak. De paar Smiths-hits die hij ten berde bracht waren wat mij betreft gewoon de kers op de taart van wat voor mij tot hiertoe het concert van mijn leven genoemd mag worden. Zwaar onder de indruk. Kippenvel van begin tot einde. Een overweldigende liefde overviel mij als een troostende deken. Binnenkort opnieuw op Pinkpop. Maar of mijn hart het aan kan?

Noot: pathetiek is mij weer een tijdje niet vreemd. Gaat wel weer over. Wil ik dat?