Gisteren ben ik naar de eerste zwangerschapscursus geweest. “Introductie op het zwanger zijn”. Je verzint het niet… Maar een heel nuttige bijeenkomst, waar ik toch nog enkele nieuwe dingen heb bijgeleerd.
Een stukje ging over de emotionele storm die je als zwangere meemaakt. De twijfels, de angst, paniek: “Ga ik het wel goed doen? Ben ik hier klaar voor?” Het soms irrationele perfectionisme dat de kop opsteekt, de voor de buitenwereld belachelijke manies en obsessies over voedsel, hygiëne – dingen die ik ook altijd eerder lachwekkend en vertederend vond als nuttig.
Nu ben ik bijna zes maanden onbewust zwanger geweest.
Vannacht heb ik lang wakker gelegen en daarover nagedacht.
Ik heb die storm ook doorgemaakt en zit er zelfs nog middenin. Al was de invulling misschien iets anders. Het onderwerp was niet zwanger zijn of een toekomstig kindje en de bijhorende verantwoordelijkheden, want dat wist ik niet. Het was wel mijn rol in dit leven en mijn huidige plek op deze planeet. Het gevoel op een kruispunt te staan en geen richting kunnen kiezen.
Verdriet uit het verleden laaide weer keihard op. Ik heb vier jaar geleden een zeer zware tijd doorgemaakt, met een erg triest dieptepunt. De jaren daarna waren gedrenkt in rouw en wederopbouw. Langzaam weer uit een emotionele put kruipen heeft tijd nodig. Maar het was gelukt.
Hier heb ik de laatste maanden zeer veel over nagedacht. Ik heb een paar zwarte periodes in mijn leven meegemaakt, tijdens mijn studies, bv. Om over mijn soms gitzwarte puberteit maar te zwijgen. En telkens stond er 1 ding centraal: “Wat is mijn functie hier? Wat doe ik hier? Hoe geef ik mijn toekomst zin? Wat WIL ik eigenlijk?”
En telkens kwam het antwoord uit onverwachte hoek. Werd ik opgetild op een golf en liet ik me meedrijven. Een nieuwe vriendschap, liefde, een gebeurtenis rondom mij… Wat me telkens noodgedwongen op nieuwe sporen zette, waar ik met groot plezier en enthousiasme op verder reed.
Afgelopen maanden zat ik ook in een dergelijke crisis. Ik stak het op mijn leeftijd: de tweede helft van de dertig. Tram 4 nadert en ik heb nog niets echt wezenlijks gedaan met dit leven. Voor het eerst was mijn verjaardag écht confronterend.
Mijn reis naar Thailand in mei werd al lichtjes overschaduwd door gepieker in die richting, gelukkig niet al te erg, maar ik voelde dat ik niet echt super in mijn licht gebruinde vel zat. Ook lichamelijk niet. Maar ik ging ervan uit dat dat het effect was dat alleen reizen op je heeft. Naast het beleven van geweldige en leuke avonturen is het nl. ook een periode van introspectie, ver weg van de dingen die je normaal dagelijks bezighouden.
Maar het ergste was toen ik terug thuis kwam. Ik belandde in een regelrechte depressie. Opstaan kostte me moeite, huilende uren werden legio. Ik haatte mijn job en ik begon mijn leven te zien als een lege ballon die maar wat doelloos in de lucht dwarrelde. En tegelijkertijd was ik verlamd, dodelijk vermoeid en energieloos. Na het nemen van ijzer- en vitaminetabletten ging het al beter, maar het is nooit echt helemaal weggegaan. Veel ups, maar ook een paar flinke downs.
Ook mijn rol als potentiële moeder en vrouw werd steeds vaker onderdeel van mijn gedachtenstorm. Zou het me ooit gegund zijn? Waarom vond ik geen lief? Vorige zomer moest ik de vrijers van mij afslaan, deze zomer leek het wel of ik onzichtbaar was voor het mannelijk geslacht. Een vriendin zei me toen: “Je staat er ook niet voor open. Ik zie hier tien mannen naar jou kijken en je ziet het geeneens!”
Dus toen ik het nieuws kreeg dat ik zwanger was viel ook deze puzzel op zijn plaats: onbewust wist ik al lang dat ik zwanger was. Het drong alleen niet door naar dat bewuste niveau. Uit angst teleurgesteld te worden verdrong ik spontane gedachten als “ben ik nu toch niet stiekem zwanger?”
Ik heb signalen te over gekregen, maar heb blijkbaar besloten om ze te negeren. Zwangerschapsontkenning, heet het pathologisch.
Dat is nu zo, kan het niet meer veranderen.
Daar kan ik nog mee leven.
Ik vind het zelfs heel boeiend om nu vast te stellen dat die emotionele storm dus blijkbaar niet voortvloeit uit louter angst voor het moederschap, het is een dieper mechanisme dat je voorbereidt op een nieuwe status, een nieuwe golf in je leven die je meevoert naar weer nieuwe en onbekende oorden.
En nu is die nieuwe status voor mij bekend. Moeder. Deel van het grotere geheel van leven ontvangen en doorgeven.
En dat is precies wat het moest zijn voor mij. Dit is mijn nieuwe spoor waar ik me nu heb op gezet. En wie weet waar dat me nog allemaal naartoe brengt…
