Categoriearchief: Mamalijntjes

Familiemoment

Vrijdag en zaterdag:
familiemoment.
Bij ouders eten
met zus en neefje
van 18 maanden.

Daarna feestje
van mijn kozijn
waar veel nichten
en kozzes waren –
de familie is erg
uitgebreid,
en we zien
elkaar zelden.

Iedereen greep
naar de buik
en begroette
de laatste telg
vrolijk.

Zij zal als enige de
familienaam
voortdragen –
een hele eer:
last of a family line.
Onze mooie naam
leeft voort!

De volgende dag
bezoekje aan oma
van moederskant
met de zus en neefje.

Hier ook speciaal:
met dochterlief erbij
krijgen we
een viergeslacht.

Nou nou
het kan niet op:
familiegewijs
zit het allemaal goed!

En die lieve peuter
van mijn zus?
Die krijgt er straks
een bondgenootje bij
in de kattenkwaderij.

Vroedmevrouwen

Op yogales
werd ik overtuigd:
ik ga aan de vroedvrouw!

Een korte zoektocht
op tinternet
bracht me bij
La Madrugada,
een praktijk
die op de website
alvast nauw aansloot
bij wat ik vind en wil.

Ook in het echt!
Kennismaking
was heel prettig
en geruststellend:
ik ben in goede handen!

De buik werd gemeten
het hartje gehoord
en omdat mijn buik
klein en compact is,
kan je de baby
heel goed voelen liggen.

Ik kreeg inzicht in de
diverse onderdelen:
links de rug,
die bol zijn de billetjes
en rechts trappelen voetjes
hoofdje netjes
richting zwaartekracht
gekeerd.

Het helpt de bewegingen
te begrijpen
want die zijn er veel!

Weer een zorg minder:
ze staan me bij
tijdens de arbeid thuis
en rijden me naar
het ziekenhuis
als het bijna zover is.

Precies zoals ik het wil.

Bolle buik week 29

Baby
draait olijk rond
stampt met de voetjes
op de eh… grond
reageert soms op mijn hand
kan ik soms zien bewegen
komt steeds vaker
tegen mijn hand rusten.

Mama
geniet van de beweging
(meestal)
dromerig, verstrooid
maar ook
erge hoofdpijn
en onderrugpijn.
Ook weer meer moe.
Om 4-5u ’s nachts honger-
plus piekeruurtje.

Dementie

Een warhoofd
ben ik altijd al geweest.
Dromer.
Verstrooide professor.
Een hoofd propvol
chaos en gedachten
ongestructureerd.

Met ouder worden
betert dat niet
je vindt hoogstens
een paar trukjes
om ermee om te gaan.
Maar
hoe meer aan mijn hoofd
hoe erger het wordt.

Opruimen, huishouden,
het zijn lastige taken
die concentratie vergen
anders eindig ik
met nog meer
rommel en chaos.
Erg frustrerend.

En ja
het was me opgevallen.
De laatste maanden
nam het toe
mijn hoofd is elders.
In de wolken
of ver daar voorbij.

Een telefoon en koelkast
vol lijstjes
en toch vergeten
dat ik lijstje heb…

Een kop vol pluis.
En sinds ik weet
dat er een baby’tje
mijn hersens wegvreet
en al mijn aandacht
opslorpt,
valt het op
dat taken voor die baby
probleemloos
worden uitgevoerd.
Dát onthou ik wel.

Maar op mijn werk
en overal daarbuiten
lijk ik wel dement.

Tunnelvisie
heet dat, schijnt.
Als actievoerder tegen
Wapper, Lange
ken ik dat maar al te goed.
Bam tegen BAM.

Eh…
waar wou ik hiermee
ook alweer naartoe?
Geen idee.
Het komt wel weer terug.

Of niet.

Wiebelgat

Vannacht weer eens
wakker geworden
rond vijf uur
– het zal
mijn ritme worden.

De laatste dagen
voel ik mijn kleintje
veel duidelijker,
ook langs de buitenkant.

Dus heb ik een dik uur
liggen genieten
van de beweging
en het harde plekje
aaiend
waar ik het hoofdje
of rugje of poepke
schat.
Wat zich overigens
best regelmatig
verplaatst.

Ze is duidelijk
zo’n wiebelgat
als haar moeder.

Geen zitvlees.
Ik voorspel
de schoolrapporten
alvast.

Confrontatie in mineur

En dan zit ik
als alleenstaande
tussen andere
bolle buiken
op de yogales.

Vandaag: partnerles.
Achter elke mama
zit een glimmende papa,
giechelend van onwennigheid.

En dus ben ik bereidwillig
het voorbeeldmeisje
waarop de lesgeefster voordoet
en ik vind het prima.

Tot die ene oefening
per twee.
Een heel intieme.
Die alleen doen
geeft me plots
een nat gezicht…

Dit was de eerste keer
dat ik echt besefte
dat ik er alleen voor sta.
Eenzaamheid
kan venijnig prikken soms.

Heel even confrontatie
in mineur.

Maar even later,
de tranen opgedroogd.
Denkend aan al die mama’s
die je kent
die het ook alleen rooien.
En het toch
verdomdje goed doen.

Bovendien
bén ik niet alleen.
Met al die schatten
rondom mij.
En dat ene schatje
aan mijn binnenkant.

En dus weer
vol goede moed
die buik vooruit.

Me and my baby
we komen er wel!

Nestdrang

Ja het slaat toe.

Nestdrang.
Verbouwingen
die ik al 3 jaar uitstel
moeten nu.
Liefst gisteren.
Schilderwerken
met NOG vrolijker thema’s.
Roze met bloemetjes
en vogeltjes was het al.
Het wordt alleen maar erger.
Nu mag het.
Straks schudt niemand
nog het hoofd,
maar denkt
“wat een leuk huis
voor kindjes!”
Maar dat was het
voor de mama ook al.
En kasten.
Echte. Met deuren.
En laden.
En liefst veel.
Want dank zij
vrienden, familie
en rommelmarkten
groeit de berg
babyspulletjes al gestaag…

Status update

Het is bijzonder
hoe snel je
een nieuwe status krijgt
zo gauw je buik
je borsten voorbij steekt.

Mensen zijn aardig
hebben die vragende blik
die je glimlachend
beantwoordt.
Zelfs pubers op de tram
excuseren zich
voor hun wild gedrag.
En die extra appel
bij de Marrokaan?
Mefrauw, ies gratis, fan mij!
Voor kindje!

Ook onder vriendinnen
collega’s, familie
gaan de gesprekken
over iets anders nu.
Er wordt gegiecheld
gegniffeld, verzucht.
Het geheime genootschap
der moeders.
Daar hoor je ineens bij.
Welkom.
Lidmaatschap for life.

Hebben moeders ook
een secret handshake?
Zou wel cool zijn.