Mama

wordt steeds boller.
Buik rekt elke dag
een beetje meer,
de navel
is nog een klein putje
temidden van fel
gerokken vel.
Straks toch nen tsjoep?

Nachtrust wordt
vaak onderbroken
en korter,
doorspekt met
nachtmerries
of zeer rare dromen.

Vermoeidheid
slaat weer toe
in het kwadraat,
regelmatige flauwtes
afgewisseld
met verrassende opstootjes
van veel energie.

Denkt dat baby
iets gezakt is
waardoor er weer
meer eten in de maag past.
Al zorgen draaingen
nog steeds
voor aanvallen
van misselijkheid.

Baby

Is iets rustiger
al zijn de stampjes raker
en harder soms
uit mijn rechterzij
steekt regelmatig
een stevige hobbel.

En veel gewroet in de lies,
een heel grappig gevoel.

En de kleine meid
hikt heel regelmatig
kleine snelle hikjes
of wat tragere
hardere
dan zie je de buik
op en neer wippen.

En dan moet de motor
een tijdje op stal.
Afscheid
van mijn trouwe ros.
Maar niet
voor té lang.

Ik merk de laatste weken
dat ik ongerust wordt
over dingen
waar ik nooit bij stilstond.

En ook niet bij WIL
stilstaan.
Omdat het belachelijk is.

Groepjes drukke jongens
-waar ik woon
iets heel gewoon-
daar gaat ineens
een dreiging van uit.

In de auto stappen:
dat geluid is raar…
straks loopt iets vast!
Terwijl ik die auto
beter ken dan wie
dan ook.
Ook rijden is de hel,
overal duiken
ongelukken op…
Vrachtwagens
worden monsters.

Zelfs mijn twee trappen
die ik dagelijks
100x neem
kijken mij dreigend aan
en lijken plots
veel gladder
dan die antislipvernis
beloofde….

Ik betrap me erop
ingrediënten te lezen
op verpakkingen.
En dat soort dingen.

Angstdromen ook.
Maar die
heb ik wel vaker:
de nachten van
een skiverlof
zijn gevuld
met ski-ongevallen.
Een uitdagende motorrit
doe ik ’s nachts
nog eens over
maar met veel
zwaartekracht dit keer.

Die dromen lijken me
normaal nu:
een kindje krijgen
is ook overweldigend.
Het in een droom beleven
helpt aanzienlijk
om ermee om te gaan.
Dromen is goed.

Maar die angst overdag?
Daar wil ik vanaf.
Dat is contraproductief
en zorgt enkel
voor onnodige stress.
Ook niet goed voor baby.

Maandag
was de suikertest
100 gram glucose drinken –
sugar overdose.

En dan elk uur een prik.
Afgelopen maanden
heb ik al meer naalden
in mij gehad
dan de gemiddelde
heroïnejunk…

Maar de gynae belde net:
zoet nieuws!
Geen diabetes!
Mag weer snoepen!
Binnen de perken,
uiteraard.
Jaja.

Fase 1
van het rampenplan:
de slaapkamer
babyproof.

Ik woon niet groot
en de babbie
zal mee op mijn
kamer slapen.

Onder het dak,
gezellig zoldertje.
Mijn kamer is
bruin en rood en roze
heel romantistiek.

Een handige IKEAkast
was eerst ooit
keukenkast
daarna
onderdelenkast
voor auto en motor.
En nu eindelijk:
kleertjes kast!

Dus ging
powermum
aan de slag
en het resultaat
mag er al zijn!

Nog niet klaar,
maar de berg kleertjes
heeft al plek.

Vandaag ook weer
een blik geworpen
op het kuikentje
en gezien
dat ze al veel
dons heeft!
En groot geworden,
al 42 cm
en 1800 gram.
Niet moeilijk
dat ik nog amper
bukken kan…

Het gezichtje bleef
door handjes
en navelstreng
grootdeels
weer geheim
al heb ik een oogje
en een wipneusje
aanschouwd 🙂
De hele dag
woelen en dansen
maar op de foto…
slaapt ze.
Typisch.

Vandaag
de uitslag
van bloedprikkerij
en suikerwatergeproef.

Niet goed.
Glucose
veel te hoog.
Maandag
moet er weer getest:
kans op diabetes
is zeer reëel…

En ondertussen:
even geen suiker meer.
Ook dat nog.
Geen zoete
zwangerschap.

Zaterdagochtend,
opgestaan
bij mijn ouders.
Mijn zus
al druk in de weer
met mijn neefje –
lief en schattig,
maar een handvol…
Dat dan weer wel.

Zaterdagavond
was ik gaan
babysitten bij vrienden,
het was de eerste keer
dat hun dochtertje
alleen bleef
met een ‘vreemde’.

Heel lief meisje
en ook erg druk.
In de leuke zin,
ik vond het erg tof!

Maar toch,
ik werd enorm
met de neus
op de realiteit gedrukt:
het is over met de rust!

Ik kijk er erg naar uit
maar ook
een heel klein beetje
tegenop.