Hier citeer ik een ultramegaprachtige brief waarvan ik wou dat ik hem had geschreven aan mijn rozemeisje. Vindplaats: Facebook. Woordenspeler: Ridder Lancelot Rondetafel, edelman.
“Dag lieve Jeanne,
Dag onbeschreven mensenkind. Ik weet dat je een blank blad bent en dat je deze brief niet zult lezen; of dat je hem pas zult lezen na het verstrijken van eeuwen. Maar ik moet het schrijven, omdat ik aan je gedacht hebt vannacht. Ik dacht hoe je geboren bent in de dagen van de volle maan, hija de la luna. Ik stel me voor hoe de maan de kamer in een melkwit licht zet en hoe jij daarin ligt te slapen. Een gezicht dat nog rond en blank is als de maan. Ik bedenk hoe soms de maan het laat afweten, en een donkere schaduw over je gezicht glijdt. Dit zul je nog leren, lieve kind: de maan zal je bewaken, en al zie je haar soms niet, ze is er altijd. Die maan heet moeder, en nog eens moeder.
Nog iets. Er zit een kras op de maan, mensenkind. Zoals er een kras in alles zit, in alles wat onder die maan leeft en streeft. Op een nacht lag ik in het zomergras naar die maan te kijken. En toen zag ik in die kras een klein figuurtje op een touw. Een koorddanser, een recht figuurtje, een gebogen balans in de handen. Weet je, wij mensen voelen de spanning in onze buik en in ons bloed, als we een koorddanser hoog boven de grond op het koord zien wankelen. Omdat wij, door het kijken alleen al, zelf een beetje die danser zijn. Zo kijk ik ook naar jou, en zo reis ik met je mee. Zo kijk ik naar elke pasgeborene. We zijn allemaal koorddansers, lieverd, wij mensen leven in wankel evenwicht, we tarten de wetten van de fysica. En het licht van de maan waartegen het elegante profiel van de danser afsteekt, is romig geel en boterzacht. Volgens mij zit die kras op de maan, omdat alles van waarde een deuk, een bluts, een scheur, een barst of een kras moet hebben. Leonard Cohen zei, there is a crack in everything; that’s how the light gets in.
Voor jou was het vast geen pretje om geboren te worden. Het is wreed om weggerukt te worden uit de warme buik van een moeder, uit de warmte in de koude wereld, waar het licht te fel is en het lawaai te hard. Maak je geen zorgen, het overkwam ons allemaal, het went. Je had geen keuze trouwens, de mama’s en de hele wereld zaten op je te wachten. Heb je dat niet gemerkt? Er was geschal van trompetten en een engelenkoor weerklonk toen jij jouw intrede deed. Hemelse spijzen werden bij kaarslicht aangevoerd op gouden schotels. Maar vooral was er een zee van liefde op je aan het wachten. Spoel het vruchtwater van je af, kind, baadt je in die liefde die twee vrouwen voor je hebben gebouwd. Ook dat zul je leren. In onze mensenwereld is niets zo belangrijk als graag gezien worden en graag zien. En niets is zo sterk als de band tussen een moeder en een kind. Het is een band die tot stand kwam gedurende miljoenen jaren evolutie. Het is het model waarop alle tederheid, alle empathie, alle zorg voor soortgenoten, alle passies en elke genegenheid voor al wat leeft is gebouwd. Het is dierlijk, lieverd, maar ook goddelijk. Het is wat ons verbindt met alle leven dat ons voorafging en ons omringt, en het is wat ons mensen laat streven naar de status van engelen en goden. Die moeders van jou, Jeanne, ze zullen je in hun armen houden, aan hun borst drukken, ze zullen je stap voor stap de wereld laten ontdekken. Ze zullen je nooit meer verlaten. Zoals de maan zullen ze er altijd zijn, ook als je haar soms niet ziet.
Je hebt het getroffen, meisje, kleine vrouw. Je bent op de wereld gevallen op één van de beste plekjes. Niet perfect, maar toch. Op dit plekje van de wereld hebben we een dak boven het hoofd, warmte in onze huizen, eten op tafel. We hebben hier de tijd en de vrijheid om te leren, te denken, te dromen. We hebben hier de vrijheid om ons eigen lot te ontdekken, om alles wat we kunnen zijn uit te rollen en te ontdekken. Een plekje ook waar we elkaar een beetje helpen als het moeilijk gaat, waar de meeste mensen menen dat we niemand mogen achterlaten. Een plek ook waar we vinden dat mensen de zelfde waarde hebben, of het nu mannen of vrouwen zijn, wat ze ook geloven of welke huidskleur ze ook hebben. Of ze nu van mannen houden of van vrouwen. Het is niet perfect, maar toch. Je kan ons op rekenen om het zo te houden. En wij rekenen op jou om het verder te zetten, beter te maken, verder uit te dragen in een wereld die vaak nog minder ver is.
Ik zou je willen vragen, kleine Jeanne, om dat nooit vanzelfsprekend te vinden. Om te proberen te begrijpen dat het fragiel is, en constant ons engagement nodig heeft. Kijk straks eens om je heen in de wereld. Je zult leren dat je een vrouw bent. Je zult leren dat veel van je zussen in de wereld slecht behandeld worden. Verdraag nooit dat vrouwen opgevoed worden om zich minderwaardig te voelen. Verdraag niet dat de geboorte van een meisje in talloze gezinnen als een ontgoocheling of zelfs als een regelrechte ramp wordt ervaren. Verdraag niet dat meisjes vaak handelswaar zijn op een huwelijksmarkt. Verdraag niet dat vrouwen zich soms niet mogen scholen, zich niet mooi mogen maken, niet uit werken mogen gaan, niet zelf een onderneming mogen beginnen, niet de zorg krijgen die ze verdienen. Verdraag niet dat sommige mensen zich het bezit van andere mensen denken te kunnen toe-eigenen. Ik beloof je dat ik aan jouw kant zal staan.
Maar ik ben te negatief. Jij moet nog alles leren, alles op zijn tijd. Ik wou dat ik in je hoofd kon kijken. Zoals ik in het hoofd van elke pasgeborene zou willen kunnen kijken. Hoe je vandaag de wereld ervaart. Hoe je door de mensen om je heen, langzaam mens zult worden. Hoe in jouw hoofdje de wereld wordt gecreëerd, het licht en het donker, de geluiden, ritme, melodie. Hoe jij straks de taal opnieuw zult uitvinden. Hoe jij de grenzen zult leren kennen, tussen jezelf, de mama’s en alles wat is. Hoe jij alle emoties zult ontdekken en uitproberen. Hoe jij zult leren wat liefde is en zelf zal leren houden van. Je zult leren wat liefde is en dat je die moet koesteren, knuffelen en warm aankleden. Je moet ze de fles geven, er mee in het park gaan wandelen, er ballonnen voor kopen en samen naar de zonsondergang kijken.
Ik klets te veel, ik weet het. Nog even maar, en dan mag je weer slapen, wegglijden tussen dromen. Wat ik je nog wou zeggen, lieve kind, is dat het leven een spel is. Ja, zeker is het leven een spel. Het valt daarom niet minder ernstig te nemen. We hebben maar één beurt. De meeste mensen schijnen dat niet te beseffen en lijken vooral punten te willen opsparen voor de herkansing. Er is geen herkansing. Hoe licht klinkt voor velen dat Amerikaanse verlangen, ’the pursuit of happiness’. Maar het is voor mij nochtans de belangrijkste waarheid. Het geluk, de vreugde van het leven te leven, jezelf te ontplooien en de wereld te ontdekken, het is al wat er is en we zouden het ernstig moeten nemen. Streef er naar en loop niet in de weg van het geluk van anderen. Ik ken geen betere leidraad.
Mag ik je nog één goede raad geven? De drie belangrijkste eigenschappen om de wereld en jezelf te ontdekken draag jij nu al met je mee. Ze zullen in je groeien. Probeer ze nooit te verliezen, want ze zijn het leven zelf: Verwondering, Goesting, Liefde. Ik weet wel, de ouden kunnen alleen maar raad geven en het zal allemaal niet veel helpen. Uiteindelijk moet je bijna alles zelf ontdekken. Jij zult je eigen stommiteiten uithalen, je eigen mirakels doen, en zelfstandig huilen en lachen, vrijen en vechten. Je zal je eigen boek schrijven. Ik hoop dat het een boek wordt vol tomeloze fantasie, zotte sprongen en aanbidding van de maan. Met paarden en indianen, troubadours en heksen, kastelen en boerenmeiden. Waar lieve jongetjes verhalen vertellen aan de meisjes van plezier. Maar ook een boek vol wijsheid, paradoxen, koppige theorieën, eigenzinnigheid en liefde voor het leven.
Dat is allemaal voor veel later. Laat je nu maar drijven in de liefde van de moeders. Doe hen de groeten. Vertel hen maar dat ze jou een mooie naam hebben gegeven. En dat hun geluk nu ook een beetje afstraalt op de vader die ik zelf ben.
En nu, slaap lieverd. Slaap maar zacht. Alles kijkt naar jou: de zee, het strand, de bergen, de zon en de maan. En alle goden van de Olympus hebben hun kinderen het zwijgen opgelegd en houden hun adem in van bewondering voor het blozende mensenkind.”
