Maandag
was de suikertest
100 gram glucose drinken –
sugar overdose.

En dan elk uur een prik.
Afgelopen maanden
heb ik al meer naalden
in mij gehad
dan de gemiddelde
heroïnejunk…

Maar de gynae belde net:
zoet nieuws!
Geen diabetes!
Mag weer snoepen!
Binnen de perken,
uiteraard.
Jaja.

Fase 1
van het rampenplan:
de slaapkamer
babyproof.

Ik woon niet groot
en de babbie
zal mee op mijn
kamer slapen.

Onder het dak,
gezellig zoldertje.
Mijn kamer is
bruin en rood en roze
heel romantistiek.

Een handige IKEAkast
was eerst ooit
keukenkast
daarna
onderdelenkast
voor auto en motor.
En nu eindelijk:
kleertjes kast!

Dus ging
powermum
aan de slag
en het resultaat
mag er al zijn!

Nog niet klaar,
maar de berg kleertjes
heeft al plek.

Vandaag ook weer
een blik geworpen
op het kuikentje
en gezien
dat ze al veel
dons heeft!
En groot geworden,
al 42 cm
en 1800 gram.
Niet moeilijk
dat ik nog amper
bukken kan…

Het gezichtje bleef
door handjes
en navelstreng
grootdeels
weer geheim
al heb ik een oogje
en een wipneusje
aanschouwd 🙂
De hele dag
woelen en dansen
maar op de foto…
slaapt ze.
Typisch.

Vandaag
de uitslag
van bloedprikkerij
en suikerwatergeproef.

Niet goed.
Glucose
veel te hoog.
Maandag
moet er weer getest:
kans op diabetes
is zeer reëel…

En ondertussen:
even geen suiker meer.
Ook dat nog.
Geen zoete
zwangerschap.

Zaterdagochtend,
opgestaan
bij mijn ouders.
Mijn zus
al druk in de weer
met mijn neefje –
lief en schattig,
maar een handvol…
Dat dan weer wel.

Zaterdagavond
was ik gaan
babysitten bij vrienden,
het was de eerste keer
dat hun dochtertje
alleen bleef
met een ‘vreemde’.

Heel lief meisje
en ook erg druk.
In de leuke zin,
ik vond het erg tof!

Maar toch,
ik werd enorm
met de neus
op de realiteit gedrukt:
het is over met de rust!

Ik kijk er erg naar uit
maar ook
een heel klein beetje
tegenop.

Vrijdag en zaterdag:
familiemoment.
Bij ouders eten
met zus en neefje
van 18 maanden.

Daarna feestje
van mijn kozijn
waar veel nichten
en kozzes waren –
de familie is erg
uitgebreid,
en we zien
elkaar zelden.

Iedereen greep
naar de buik
en begroette
de laatste telg
vrolijk.

Zij zal als enige de
familienaam
voortdragen –
een hele eer:
last of a family line.
Onze mooie naam
leeft voort!

De volgende dag
bezoekje aan oma
van moederskant
met de zus en neefje.

Hier ook speciaal:
met dochterlief erbij
krijgen we
een viergeslacht.

Nou nou
het kan niet op:
familiegewijs
zit het allemaal goed!

En die lieve peuter
van mijn zus?
Die krijgt er straks
een bondgenootje bij
in de kattenkwaderij.

Op yogales
werd ik overtuigd:
ik ga aan de vroedvrouw!

Een korte zoektocht
op tinternet
bracht me bij
La Madrugada,
een praktijk
die op de website
alvast nauw aansloot
bij wat ik vind en wil.

Ook in het echt!
Kennismaking
was heel prettig
en geruststellend:
ik ben in goede handen!

De buik werd gemeten
het hartje gehoord
en omdat mijn buik
klein en compact is,
kan je de baby
heel goed voelen liggen.

Ik kreeg inzicht in de
diverse onderdelen:
links de rug,
die bol zijn de billetjes
en rechts trappelen voetjes
hoofdje netjes
richting zwaartekracht
gekeerd.

Het helpt de bewegingen
te begrijpen
want die zijn er veel!

Weer een zorg minder:
ze staan me bij
tijdens de arbeid thuis
en rijden me naar
het ziekenhuis
als het bijna zover is.

Precies zoals ik het wil.

Baby
draait olijk rond
stampt met de voetjes
op de eh… grond
reageert soms op mijn hand
kan ik soms zien bewegen
komt steeds vaker
tegen mijn hand rusten.

Mama
geniet van de beweging
(meestal)
dromerig, verstrooid
maar ook
erge hoofdpijn
en onderrugpijn.
Ook weer meer moe.
Om 4-5u ’s nachts honger-
plus piekeruurtje.

Een warhoofd
ben ik altijd al geweest.
Dromer.
Verstrooide professor.
Een hoofd propvol
chaos en gedachten
ongestructureerd.

Met ouder worden
betert dat niet
je vindt hoogstens
een paar trukjes
om ermee om te gaan.
Maar
hoe meer aan mijn hoofd
hoe erger het wordt.

Opruimen, huishouden,
het zijn lastige taken
die concentratie vergen
anders eindig ik
met nog meer
rommel en chaos.
Erg frustrerend.

En ja
het was me opgevallen.
De laatste maanden
nam het toe
mijn hoofd is elders.
In de wolken
of ver daar voorbij.

Een telefoon en koelkast
vol lijstjes
en toch vergeten
dat ik lijstje heb…

Een kop vol pluis.
En sinds ik weet
dat er een baby’tje
mijn hersens wegvreet
en al mijn aandacht
opslorpt,
valt het op
dat taken voor die baby
probleemloos
worden uitgevoerd.
Dát onthou ik wel.

Maar op mijn werk
en overal daarbuiten
lijk ik wel dement.

Tunnelvisie
heet dat, schijnt.
Als actievoerder tegen
Wapper, Lange
ken ik dat maar al te goed.
Bam tegen BAM.

Eh…
waar wou ik hiermee
ook alweer naartoe?
Geen idee.
Het komt wel weer terug.

Of niet.

Vannacht weer eens
wakker geworden
rond vijf uur
– het zal
mijn ritme worden.

De laatste dagen
voel ik mijn kleintje
veel duidelijker,
ook langs de buitenkant.

Dus heb ik een dik uur
liggen genieten
van de beweging
en het harde plekje
aaiend
waar ik het hoofdje
of rugje of poepke
schat.
Wat zich overigens
best regelmatig
verplaatst.

Ze is duidelijk
zo’n wiebelgat
als haar moeder.

Geen zitvlees.
Ik voorspel
de schoolrapporten
alvast.