Gisteravond
weer een echo
en een check-up.
Kwas toch wel
zemelachtig.

Maar nergens
nodig voor,
kuiken stelt het prima
is goed gegroeid
2800 gram
en zit al braafjes
ingedaald.

Ook even haar
gezicht gezien,
zo grappig:
ze zat snoetjes
te trekken.
Maar weer
met een handje
ervoor.
Verlegen scheet.

En de babbieboem
gaat verder.
Gister vriendin V!

Toen ik terugkwam
uit Thailand
werd ik bij haar
uitgenodigd
voor een hapje,
een drankje
en de Aankondiging.

Op de terugweg
naar huis
bedacht ik
-zwaar jetlagged-
dat ik een klein beetje
jaloers was.
Ik wou ook wel
zwanger zijn.

Pas veel later wist ik
dat die vermoeidheid
die ik toen voelde
ook voortkwam
uit mijn eigen
zwangerschap.

En toen ik het
dan eindelijk wist
was het wel fijn
een goeie vriendin
te hebben
die uitgerekend was
voor dezelfde periode.

En nu is het zover:
een flinke zoon!
Een beetje te vroeg
en met wat strubbels,
maar ons V
klonk zo blij en trots
dat ik er helemaal
donzig van werd.

Welkom op de wereld,
kleine A
en veel geluk,
mama V en papa P!

En met al
die leuke jongetjes
gaat mijn dochter
straks veel keuze hebben 😉

Gisteren is K bevallen.
Van een dot van een zoon.
Ik ben dolblij voor haar,
want gemakkelijk was het
allemaal niet,
spannend tot het einde.

K had 2 weken voorsprong.
Maar haar zoontje kwam
wat vroeger.

Toevallig had ik ’s ochtends
een heel mooie foto gezien
van een kindje van 34 weken
in de baarmoeder.
En toen moest ik al janken.

Maar toen ik gisteravond
op Facebook
de foto’s zag
van dat perfecte mensje,
dat kleine wondertje
met prachtige oogjes
een wondermooi neusje
en al kleine nageltjes…
Toen sloeg het besef
pas echt toe:
zo ziet mevrouw
er hierbinnen
ook uit!

Straks ligt hier ook
zo’n pakketje perfect.
Mij aan te staren
en ik haar.

Het is echt.
Echtig en petecht.
Toch een beetje een
wake up call.

*ontroerd traantje wegveegt*

En uiteraard de
allerwarmste wensen
aan K met haar
schat van een DJ.

Heel raar
sinds gisteren
hoor ik regelmatig
een heel heldere
knisperende
knetter in mijn buik
als mijn dametje
zich strekt.

Als een knakworstje
of een statische trui.
Een klik
als knakkende knoken.
Heel raar.

Gelukkig lees ik
op dat grote weeweewee
dat sommige zwangeren
dat ook wel eens hebben.
Maar niemand die weet
wat het precies is.

Een buik als een ei
soms benen als een olifant
of de voeten van een eend
wangen flamingoroze
en nog net geen waggel
van een pinguin.

In bed draaien als
een potvis op het droge
met het slaapritme
van een marmot.

Soms mottig als een schol
of plat als een pladijs,
maar ook koppig als een ezel
mijn nest bouwen
als een zwaluw.

Met als enkel doel
mijn kuiken straks
in donzen pluimen
te koesteren.

Mama

wordt steeds boller.
Buik rekt elke dag
een beetje meer,
de navel
is nog een klein putje
temidden van fel
gerokken vel.
Straks toch nen tsjoep?

Nachtrust wordt
vaak onderbroken
en korter,
doorspekt met
nachtmerries
of zeer rare dromen.

Vermoeidheid
slaat weer toe
in het kwadraat,
regelmatige flauwtes
afgewisseld
met verrassende opstootjes
van veel energie.

Denkt dat baby
iets gezakt is
waardoor er weer
meer eten in de maag past.
Al zorgen draaingen
nog steeds
voor aanvallen
van misselijkheid.

Baby

Is iets rustiger
al zijn de stampjes raker
en harder soms
uit mijn rechterzij
steekt regelmatig
een stevige hobbel.

En veel gewroet in de lies,
een heel grappig gevoel.

En de kleine meid
hikt heel regelmatig
kleine snelle hikjes
of wat tragere
hardere
dan zie je de buik
op en neer wippen.

En dan moet de motor
een tijdje op stal.
Afscheid
van mijn trouwe ros.
Maar niet
voor té lang.

Ik merk de laatste weken
dat ik ongerust wordt
over dingen
waar ik nooit bij stilstond.

En ook niet bij WIL
stilstaan.
Omdat het belachelijk is.

Groepjes drukke jongens
-waar ik woon
iets heel gewoon-
daar gaat ineens
een dreiging van uit.

In de auto stappen:
dat geluid is raar…
straks loopt iets vast!
Terwijl ik die auto
beter ken dan wie
dan ook.
Ook rijden is de hel,
overal duiken
ongelukken op…
Vrachtwagens
worden monsters.

Zelfs mijn twee trappen
die ik dagelijks
100x neem
kijken mij dreigend aan
en lijken plots
veel gladder
dan die antislipvernis
beloofde….

Ik betrap me erop
ingrediënten te lezen
op verpakkingen.
En dat soort dingen.

Angstdromen ook.
Maar die
heb ik wel vaker:
de nachten van
een skiverlof
zijn gevuld
met ski-ongevallen.
Een uitdagende motorrit
doe ik ’s nachts
nog eens over
maar met veel
zwaartekracht dit keer.

Die dromen lijken me
normaal nu:
een kindje krijgen
is ook overweldigend.
Het in een droom beleven
helpt aanzienlijk
om ermee om te gaan.
Dromen is goed.

Maar die angst overdag?
Daar wil ik vanaf.
Dat is contraproductief
en zorgt enkel
voor onnodige stress.
Ook niet goed voor baby.